Os EUA apoderáronse da  oposición cubana desde hai sesenta anos


Imaxe dos doce presidentes dos EUA que decidiron pola súa conta e gasto como debería ser  a oposición en Cuba e que acabaron dando o nome de colegas aos conspiradores por eles mesmos contratados para acabar coa independencia de Cuba

Rosa Miriam Elizalde – La Jornada

Ventos de cambio en Washington. Anthony Blinken, novo ministro de Estado dos EUA, menciona Cuba de pasada, nunha entrevista para a cadea MSNBC na que derruba, peza a peza, o taboleiro mundial do seu antecesor Mike Pompeo. A xornalista Andrea Mitchell pregunta se teñen mentes de revogar a inclusión da illa na lista de países patrocinadores do terrorismo, e Blinken dí que todos os asuntos pendentes seràn revisados.

Os asuntos pendentes é o feixe de castigos repartidos por Donald Trump como herdo envelenado para Joseph Biden. O apertón de caravillas lanzado na primavera de 2017, co pretexto duns ataques sónicos a diplomáticos estadounidenses na Habana, nunca probados,  acabou nas catro semanas últimas da administración republicana con ducias de medidas unilaterais e a inclusión de Cuba na lista de inimigos da humanidade.

A xenreira de Washington fronte a teima da Revolución cubana por defender a súa soberanía, nin comezou con Trump nin ficou limitada ao  plano das decisións públicas da Casa Branca. Os EUA apoderáronse da  oposición cubana desde 1959, tanto dentro como fóra da Illa. En 1960, o presidente Dwight Eisenhower lanzou unha esmagadora ofensiva para acabar con Fidel Castro: propaganda arreo, espionaxe, intervención na illa e unha forza paramilitar fóra de Cuba para futuras accións guerrilleiras.

Perdía folgos a contrarrevolución e Eisenhower  recomendou ao subdirector da CIA, Richard Bissell: “Se non os das dominado, procura que non reciba axuda ningunha”. No seu libro de memorias Reflections of a Cold Warrior, Bissell conta que a prioridade da CIA en Cuba foi un programa para fabricar unha oposición responsible, appealing and unified  (responsábel, atractiva e unificada). En 1961, a CIA levara unha morea de xente abordo e lanzou a invasión por Playa Girón,  na costa sur de Cuba, co propósito de os opositores internos completar o programa en menos de 24 horas. A estratexia ofensiva foi do republicano Eisenhower e a realización do demócrata Kennedy, por certo.

Fracasaron unha e outra vez,  e aínda teiman en formar aquela oposición responsábel, atractiva e unificada, con tan ruín sorte que careceu sempre das tres virtudes. Tanto cismou o goberno dos EUA por controlar a oposición cubana, sen disimular o seu dirixismo nin agachar os millóns de dólares do fisco gastados nela, que o proxecto  non deu chegado nin a oposición.

Até hoxe. Nestes días, o subsecretario de Estado dos EUA, encargado da relación con América Latina, chamou colegas  aos axentes pagados por eles mesmos que desafían as leis de Cuba. O embaixador en funcións dos EUA na Habana, Timothy Zuñiga-Brown, recibiu con agarimo a estes axentes nunha embaixada que cancelara todos os trámites consulares no medio dunha pandemia o que obriga aos cubanos con familia nos EUA a pedir visado en México y Guyana. E non só, porque ofreceuse a facer de chofer e escolta dos chamados opositores que, agradecidos, clamaban no Facebook que Trump era (e segue a ser) seu presidente.

Zúñiga-Brown ten a altura intelectual de Romulus M. Saunders, embaixador en Madrid dos EUA durante a administración de James Polk , encargado de negociar un acordo secreto co goberno espñol en 1848 para a compra de Cuba por cen millóns de pesos. O ministro de Estado laiárase “de ter deitado nas mans de Saunders a misión de adquirir a Perla das Antillas… Un intermediario máis capaz, podería ter levado a mellor fin a negociación con España, pois o noso embaixador Saunders só fala Inglés e, ás veces, asasínao”.

A Casa Branca adoita esquecer que a sociedade cubana non tolera nin oposición nin imposición prefabricadas e que é a intención bicentenaria do veciño do Norte, de facerse que queiran que non cunha illa no Caribe, a que formou a opinión cubana. O propio Che deixou escrito que a Revolución cubana “obrou en marxista” no por un pre-concepto senón como unha solución lóxica aos problemas reais. E un dos problemas de feito era a depredación colonial de Cuba e o destino asignado de primeiro meublé, prostíbulo e casino de Estados Unidos.

Se a administración Biden ten mentes de cambiar o cadro de Trump, debería considerar en boa hora que a peza fundamental neste xadrez con Cuba sempre foi a Raiña, a Soberana. Unha ficha de sombra largacía na política nacional e que, non por casualidade, veu dar nome a dúas vacinas: a Soberana 1 e Soberana 2.

Deixa unha resposta

O teu enderezo electrónico non se publicará Os campos obrigatorios están marcados con *