A lei Helms-Burton non respecta nin o propio ordenamento legal dos EUA

J.L. Toledo Santander (Granma) – Redacción de TSA

A Helms-Burton que o goberno de Trump emprega coma un ariete contra Cuba, non cumpre as garantias procesais básicas do sistema xurídico que a produce nin o dereito internacional. Trátase dun instrumento de agresión específica contra Cuba, dirixida a pór de xeonllos un pobo digno e acabar cunha revolución que conmove ao mundo pola súa valentía ao tempo que representa universalmente unha opción certa para defender  a soberanía e pechar o paso ao imperialismo.  A Helms-Burton fala de propiedades confiscadas e de bens  confiscados e non de nacionalización, pola que un Estado, seguindo un proceso legal, pode dispor razoadamente de propiedades privadas precisas para o ben público.

Martirena, en Granma.

Mediante diálogo e respecto a igualdade soberana dos Estados, o Goberno cubano abordara un procedemento para indemnizar as propiedades nacionalizadas, segundo ficou patente o 24 de decembro de 1996, ao aprobar a Lei 80 de Reafirmación da Dignidade e Soberanía Cubanas. Logo de declarar  a Helms-Burton extemporánea, allea, ilícita e inaplicabel e sen valor nin efecto xurídico algún en Cuba, a Lei 80 establece aspectos de especial significación, como son: considerar nula toda reclamación formulada en virtudes da Helms –Burton, con independencia da cidadanía de quen a faga; reafirmar a disposición do Goberno da República de Cuba a unha xusta compensación dos bens expropiados ás persoas naturais ou xurídicas que nese momento ostentaban a cidadanía dos EUA; considerar a indemnización por propiedades nacionalizadas a estadounidenses como parte dun proceso negociador entre os gobernos de Cuba e dos EUA; establecer unha comisión bilateral para examinar as compensacións a que o Estado e pobo cubanos teñen dereito,para resarciren danos e prexuízos causados polo bloqueo e agresións de toda caste, cuxa responsabilidade corresponde ao Goberno os EUA.

Nestas negociacións non poderá intervir calquera persoa, natural ou xurídica dos EUA que se acolla aos procedementos establecidos na Lei Helms-Burton, ou trate de empregalos en prexuízo de terceiros.

De porparte, a Lei Helms-Burton recoñece o dereito a establecer demandas, ao amparo nos seus tribunais, a persoas que no momento da nacionalización non eran cidadáns dos EUA e adquiriron esta condición con posterioridade.

Chama a atención outra reserva legal da Helms-Burtos, que no Apartado 6 da súa Sección 302, prevé que «ningún tribunal dos EUA poida invocar intereses de Estado para absterse de pronunciar unha sentenza sobre o fondo dunha acción emprendida. Onde ficará a independencia xudicial dese país perante tan rechamante intromisión do lexislativo nos ámbitos de competencia do poder xudicial en detrimento da súa independencia de actuación.  Estamos diante dunha violación palmaria da orde constitucional e do complexo sistema de salvagardas e contra-medidas que garante a separación de poderes e a súa independencia.

 James Madison, un dos pais fundadores dos EUA e da súa Constitución, preguntaba que outro recurso poderia existir para manter na práctica a separación necesaria dos poderes prevista na Constitución. A vista do rematado fracaso todas as cautelas, Madison avisaba que non habia mais remedio que armar unha estrutura interior do goberno, na que as distintas pezas contasen coa garantía dun regulamento relacional que defendese as súas funcións.

A Helms-Burton desafia o mesmo acervo establecido polos tribunais de casación dos EUA, unha doutrina que se converte en precedente de xustiza dende a sentenza de 1946 (o caso Underhill-Hernández) que deixou sentado que todo Estado soberano está obrigado a respectar a independencia dos demais Estados soberanos, e que os tribunais dun país non poden reunirse en sesión para xulgar os actos de goberno doutro país realizados dentro das fronteiras de seu, de xeito que a reparación de agravios por mor deses actos debe procura polos medios de que poden facer uso os poderes soberanos nas súas relacións entre si.

O Tribunal Supremo dos EUA, ditara en 23 de marzo de 1964 sentenza sobre a apelación de Sabbatino contra o Banco Nacional de Cuba coa argumentación de que mellor se serve tanto ao interese nacional como ao progreso do Dereito Internacional entre as nacións, mantendo intacta a doutrina do acto de poder soberano.

Detrás da lei Helms-Burton, é tan dominante a intención de destruir a Revolución Cubana que non respecta o propio ordenamento legal dos EUA nin a legalidade internacional, entre outros casos, cando despreza as Resolucións 2625 (XXV) e 1803 das Nacións Unidas, aplicadas ás  nacionalizacións do Goberno cubano en base a utilidade pública, seguridade e interese nacional, previstos no texto como argumentos superiores.  As indemnizacións leváranse a cabo conforme ao Dereito Internacional e as normas en vigor no Estado, que debe resolver en exercicio da súa soberanía, coa guarda de solventar  litixios conseguintes na xurisdicción nacional do Estado que adopte esas medidas ou por arbitraxe xudicial internacional.

A pretensión do goberno dos EUA de limitar o proceso de investimento de capital estranxeiro é outra vulneración da orde legal internacional, recoñecida como recurso para o desenvolvemento dos pobos, quer polas Nacións Unidas quer na Organización Mundial do Comercio.

Deixa unha resposta

O teu enderezo electrónico non se publicará Os campos obrigatorios están marcados con *