Todalas entradas de admin

O CASO DOS CINCO

Deixa o teu comentario.

Moncho Leal

O goberno cubano informou de sempre ao seu homólogo estadounidense das accións que grupos terroristas radicados en Miami levaron adiante contra Cuba.

En xuño de 1998, despois duns atentados con bombas contra os intereses e a cidadanía cubanos, unha delegación do FBI viaxou á illa caribeña, recibindo unha ampla documentación sobre as actuacións destes grupúsculos fascistas. A resposta de Washington foi rotunda: cinco cubanos foron arrestados o 12 de setembro do mesmo ano, acusados de pertencer a unha rede de espionaxe, mentras que os terroristas seguen en liberdade no sur de Florida. Os cinco compañeiros son: Gerardo Hernández, Ramón Labañino, Antonio Guerrero, Fernando González e René González.

Durante 17 meses estiveron en celas de illamento, contra do que di a lei, que establece un máximo de sesenta días.
O enxuizamento penal incumpriu a Constitución norteamericana, que estipula que os acusados teñen dereito a un xuizo regular e a un xurado imparcial, dúas condicións que non se daban en Miami, polo seu ambiente de aversión antirrevolucionario e a campaña de prensa contra os cinco, que os sentenciaba antes de xuizo.

Deste xeito, os veredictos de culpabilidade emitidos en xuño de 2001, que os consideraba culpabeis, e de decembro do mesmo ano, no que se dictaban sentencias, resultaron demoledores.

Gerardo foi condenado a dúas cadeas perpetuas, máis quince anos de privación de liberdade. Ramón a cadea perpetua, máis 18 anos. Antonio a cadea perpetua, máis dez anos. Fernando a 19 anos. René a 15. As acusacións van de conspiración contra Estados Unidos, común nos cinco, ata asasinato en primeiro grao, espionaxe, identidade falsa e non rexistrarse coma axente estranxeiro. Foi un xuizo claramente político.

Non hai que esquecer o contexto que vive Cuba, que durante catro décadas viuse sometida a todo tipo de atentados contra a súa poboación, os cultivos, a súa economía e, en definitiva, contra da súa soberanía. Os cinco infiltráronse en organizacións contrarrevolucionarias, informando ao goberno cubano dos plans criminais que preparaban eses grupos dende territorio estadounidense. En ningún momento interesou conspirar contra a seguridade dos EE.UU..

Os cinco compañeiros están encadeados nas condicións máis duras, sen contacto entre eles e con moitas dificultades para recibir visitas.

Ao longo de 47 anos foron innumerabeis as agresións terroristas que ten sufrido Cuba, provocando a morte a máis de 3.000 persoas e ferindo a máis de 2.700. Boa parte desas agresións foron preparadas dende Miami. Cuba nunca invadíu un país, nunca ten producido conflito de ningún tipo contra outros pobos, pero Cuba ten o dereito a se defender. A única misión dos cinco era penetrar nos grupos da mafia anticubana que operan con total impunidade en Miami, para desvelar os plans terroristas en contra do pobo cubano. Ningún deles tiña antecedentes penais, nunca foron acusados de violar a lei ou transgredir norma ou regulación algunha, non posuían armas nin tiñan estado involucrados xamáis en actos de violencia ou disturbios de ningún tipo, non obstante, se lles negou a posibilidade de se acoller á liberdade condicional baixo fianza.

Os membros do xurado residían en Miami, sometidos a unha constante presión, ningún se atrevía a ser imparcial, o seu veredicto coñecíase de antemán. Ningún cargo contra os cinco foi probado, agás o feito de non se rexistrar como axentes estranxeiros. Podemos pensar que tería sido deles se aqueles a quen vixiaban souberan a súa verdadeira identidade. Ante a falla de probas se lles acusou de “conspiración para cometer espionaxe”, as súas desproporcionadas condenas respondían a unha manobra na que participaban recoñecidos terroristas como Orlando Bosch e Posada Carriles, acusados de numerosos crimes, entre eles o de planear e ordenar á voadura dunha nave de Cubana de Aviación con 73 pasaxeiros en 1976. Orlando Bosch e Freddy Lugo, cómplices de Posada Carriles, chegaron a manifestar na prensa: Puxemos a bomba, e que? O 22 de agosto de 2001 “The Miami Herald” publicou un anuncio de páxina completa no que unha organización chamada “Foro Patriótico Cubano” establece entre os seus principios o recoñecemento e apoio ao uso de calquera método na loita contra Cuba. Un dos asinantes é Orlando Bosch.

O 6 de decembro de 2005, José Basulto, xefe da organización contrarrevolucionaria “Hermanos al rescate”, nun programa de TV en Miami afirmaba que as actividades terroristas contra Cuba sempre tiñan gozado da tolerancia do FBI. El mesmo presumíu de ter disparado cun canón de 22 mm. dende unha lancha rápida contra un hotel da Habana sen que o FBI lle fixera a menor pregunta.

Ás desproporcionadas sentencias dos cinco hai que lles engadir o castigo duplo a Gerardo e René, xa que se lles prohibe que vexan as súas compañeiras. Hai máis de seis anos que lles negan a elas a entrada en EE.UU., violando as normas esenciais norteamericanas como o Dereito Internacional Público. Gerardo, René, Fernando, Ramón e Antonio levan máis de sete anos en prisión. O goberno estadounidense ignorou a decisión do grupo de traballo sobre detencións arbitrarias da ONU; tamén ignorou o veredicto da Corte de apelacións do Circuito de Atlanta que o pasado 9 de agosto anulou o proceso contra os cinco e revocou as súas condenas. Eses cinco compañeiros hoxe están secuestrados, xa que non hai cargos contra deles. Non se lles xulgou por ter violado as leis estadounidenses, senón porque co seu traballo ao infiltrarse nas redes criminais que existen abertamente na Florida revelan a hipocresía da loita contra o terrorismo e a dobre moral do goberno do presidente Bush que bombardea e invade pobos no nome da loita antiterrorista e acolle con beneplácito na súa propia casa a terroristas confesos.

Traballadores/as, intelectuais, artistas, escritores/as, foros sociais, organizacións de solidariedade teñen denunciado o trato que sofren os cinco, as irregularidades do proceso e a violación das propias leis norteamericanas neste caso.

Os cinco son víctimas dunha política de demagoxia, engano e terxiversación da administración Bush no referente á loita contra do terrorismo. Eses cinco compañeiros, verdadeiros loitadores antiterroristas son reos da irracionalidade do goberno de EE.UU..

Ante este crime instamos a todas as persoas, grupos e organizacións que crean na amizade dos pobos e no dereito á libre determinación das nacións a multiplicar os esforzos para lograr a liberdade dos cinco compañeiros.

EMIGRACIÓN E HIPOCRESÍA

Deixa o teu comentario.

Estados Unidos utilizou a emigración como un arma contra a revolución cubana. Inmediatamente despois do triunfo revolucionario de 1959 Washington recibiu á maioría dos personaxes da ditadura de Fulgencio Batista, incluíndo ao redor de 3000 criminais de guerra. Eles pasaron a ser a canteira principal das actividades terroristas contra a illa, que continuaron realizando con total impunidade ata a data desde o seu cuartel xeral en Miami.

Despois, como parte da súa política de asfixia económica, Estados Unidos estimulou a saída dos médicos e outros profesionais e técnicos cubanos para privar ao proxecto liberador desa forza cualificada.

En 1961 organizou a Operación Peter Pan con o embuste de que a revolución privaría aos pais da patria potestade e separou a miles de nenos de clase media das súas familias, en moitos casos durante anos.

Angel Guerra Cabrera
ALAI, América Latina en Movemento

Os deputados cubano-estadunidenses por Florida pediron a Washington unha reunión para demandar modificacións ao Acordo Migratorio con Cuba e anuncian que foi aceptada. A administración de Bush sempre termina compracendo á contrarrevolución. Logo de todo, o seu primeiro mandato debeuse ó fraude electoral orquestado polos seus integrantes naquel estado. Os lexisladores aproveitaron a conxuntura da devolución á illa de 15 cubanos depositados por contrabandistas nun anaco da vella ponte das sete millas separado de terra firme e con os seus cómplices montaron outra campaña propagandística nos medios miamenses no seu persistente intento de rebentar o Acordo Migratorio adoptado durante o goberno de Clinton. Acordo que foi un avance aínda que se vulnera con frecuencia por Washington. Só un exemplo: a invariable admisión en territorio estadunidense de tódolos que se apoderan pola forza de naves cubanas, ata cando correu sangue dos seus tripulantes. A contrarrevolución alenta estas accións con o propósito de crear unha crise migratoria que desemboque nunha agresión a Cuba.

Bush levanta muros na fronteira, caza a tiros a quen intentan cruzala e a Cámara de Representantes criminaliza aos emigrantes ilegais. Unha conduta profundamente hipócrita, xa que os emigrantes son indispensables para o funcionamento da economía e o “modo de vida americano”. A hipocresía é aínda maior cando se trata de Cuba. Estados Unidos utilizou a emigración como un arma contra a revolución cubana. Inmediatamente despois do triunfo revolucionario de 1959 Washington recibiu á maioría dos personaxes da ditadura de Fulgencio Batista, incluíndo ao redor de 3000 criminais de guerra. Eles pasaron a ser a canteira principal das actividades terroristas contra a illa, que continuaron realizando con total impunidade ata a data desde o seu cuartel xeral en Miami. Despois, como parte da súa política de asfixia económica, Estados Unidos estimulou a saída dos médicos e outros profesionais e técnicos cubanos para privar ao proxecto liberador desa forza cualificada. En 1961 organizou a Operación Peter Pan con o embuste de que a revolución privaría aos pais da patria potestade e separou a miles de nenos de clase media das súas familias, en moitos casos durante anos.

Cabo recordar que en 1963 Washington suprimira os voos coa illa, pero simultáneamente proclamaba que todo cubano que chegase ao seu territorio sería recibido como refuxiado político. Este é o antecedente da Lei de Axuste Cubano de 1966, que outorga un trato de singular privilexio entre todas as nacionalidades aos cubanos que chegan a Estados Unidos ilegalmente: permiso de traballo automático, prestacións sociais que non recibe ningún outro grupo, dereito á residencia logo dun ano de estancia, créditos para a creación de pequenas e medianas empresas. Washington fomentou a emigración ilegal con claros fins desestabilizadores cara ao interior de Cuba e á vez acuña o estereotipo dun país de onde a xente “fuxe”. Así, segundo os mesmos medios que difunden este estereotipo, ninguén “fuxe” do inferno en que o neoliberalismo sumiu a millóns no terceiro mundo. Ese acto queda reservado aos cubanos, sen que se mencione a guerra económica de case medio século, nin a desvergonzada conduta de Washington de negar visados ata que se asinou o Acordo Migratorio actual, nin as miles de horas semanais de transmisión de radio ilegal contra a illa. Tampouco o alto nivel técnico e científico de miles de emigrantes que en Cuba nunca percibirán unha remuneración como a que unicamente pode proporcionar o sistema que vive de exprimir os recursos do mundo.

Esta política é máis criminal porque se leva a cabo a expensas dos sentimentos de decenas de miles de familias en Estados Unidos, a quen para reunificarse con os seus seres queridos na illa non lles queda máis alternativa que apelar aos custosos servizos de inescrupulosos contrabandistas. O goberno de Cuba avoga por unha relación cordial con a comunidade emigrada, ten entablado un diálogo cos seus representantes e defendido o concepto dunha emigración legal e ordenada. Pero iso non lle convén a Estados Unidos, cuxa conduta segue sendo a causante da morte de moitos cubanos no intento de cruzar ilegalmente o Estreito da Florida.

Fonte

CUBA OFRECE ATENCIÓN OFTALMOLÓXICA A 150.000 NORTEAMERICANOS

Deixa o teu comentario.

O presidente cubano, Fidel Castro, ofreceu operar gratuitamente na illa a 150.000 norteamericanos que padezan problemas de visión, como unha extensión da chamada “Operación Milagro”.

O mandatario fixo a proposta durante unha comparecencia na televisión local , na que criticou as sancións que Washington aplica a quen viaxan a Cuba, entre eles os “Pastores por la Paz”.

Estamos dispostos a enviar un avión a Florida para recollelos, hospedalos e atendelos gratuitamente,como xa fixemos con 176.000 latinoamericanos , engadiu.

Fidel Castro preguntouse se Estados Unidos autorizaría a estas persoas pobres a viaxar a La Habana para curarse sen custo algún ou lles imporía miles de dólares de multas como está facendo con aqueles que queren viaxar a Cuba .

Ofrecemos este servicio ós humildes e o goberno estadounidense debe decir se acepta esta proposta ou prefire que esos enfermos queden cegos, puntualizou.

MÁIS DE 200.000 MEXICANOS ALFABETIZADOS COA AXUDA DE CUBA

Deixa o teu comentario.

Existen cuestións que non se poden explicar baixo a óptica capitalista. Hai accións realizadas de acordo a determinados principios, que non contemplan ningunha satisfacción económica. Nun mundo no que a cada cousa ténselle asignado un prezo e incluso criminalízase calquera iniciativa que pretenda saltarse as leis do mercado, estas accións solidarias realizadas polo ben común non só son infrecuentes, tamén son perigosas.

Para os amos dos recursos e do coñecemento, o perigo é o exemplo-o mal exemplo-que supón a existencia de persoas, organizacións ou gobernos que cuestionan co seu traballo o modelo económico capitalista. Na súa lóxica, a educación e a cultura son só parcelas máis onde é posible investir e sacar abultados beneficios. Unha maneira perversa de marxinar ainda máis a quen non teñen recursos económicos.

Sen embargo, quen consideran que non hai igualdade social posible sen igualdade de cultura, poñen o seu empeño en concretar esa fermosa frase mediante un programa levado á práctica. E así, en México traballan máis de 100 educadores culturais cubanos
Co obxetivo de conquerir que deceas de miles de persoas poidan chegar a ler e escribir.

Durante o ano pasado (2005) uns 200. 000 mexicanos foron alfabetizados e máis de 130. 000 estudantes de educación primaria e secundaria beneficiáronse dos programas de alfabetización “yo si puedo” (Alfa-TV ), para “ el Mejoramiento de la Calidad Educativa de la Enseñanza Básica” (MECE) e na atención ós nenos de ata seis anos, polas vías non formais

Ámbolos dous programas contan con algúns anos de experiencia en México implantándose nas zonas onde se observaron as maiores deficiencias en materia educativa. En concreto, o programa de alfabetización “yo si puedo”, concebido en Cuba e adaptado completamente as condicións de México, aplicouse o pasado ano nos estados de Michoacán, Oaxaca, Veracruz, Nayart, Tabasco e na Delegación Gustavo A. Madero do Distrito Federal, cuns resultados moi positivos.

Este orixinal sistema –eloxiado pola Unesco- estase levado a cabo nunha decena de países e consiste en 65 video-clases (unha especie de serial televisivo), unha cartilla e un manual para os chamados facilitadores, encargados de conducir o programa cos analfabetos . Os educadores cubanos teñen como misións a formación destes facilitadores e a asistencia no desenvolvemento do Programa, que está calculado para ser levado a cabo en sete semanas en condicións óptimas.

O desenvolvemento desta cooperación foi posible gracias ós acordos directos suscritos entre o goberno cubano e algúns dos estados mexicanos, coa participación de concellos, institucións, asociacións civís e partidos políticos. A sinatura, por exemplo, do convenio co goberno de Oaxaca permitiu no 2005 que máis de 150. 000 habitantes de 270 comunidades rurais abandoaran o analfabetismo e espérase que no 2007 esa asistencia chegue a máis de 400. 000 oaxaqueños.

Os resultados obtidos son máis que notables, e así foi recoñecido pola Unesco e polas autoridades educativas e políticas mexicanas. Segundo Pedro Pino, responsable cubano para a supervisión destos plans de colaboración pedagóxica, o modelo cubano” é máis económico, dá maiores resultados, é un método que propicia unha participación máis directa de educadores e educandos e establece un riguroso control da docencia”.

Cando algún día sexa escrita a enciclopedia mundial da infamia, terá que ser lembrado o silencio ó que os medios de propaganda capitalista someten estas e outras iniciativas semellantes, e a ignominiosa terxiversación da realidade para presentar os médicos e educadores cubanos no extranxeiro como espías infiltrados, adoutrinadores de incautos.

Fonte: Rebelión.

CONCENTRACIÓN POLA LIBERACIÓN DOS 5 PATRIOTAS CUBANOS PRISIONEIROS DO IMPERIO

Deixa o teu comentario.

A Asociación de Amizade Galego-Cubana Francisco Villamil, chama á participación de tódolos anti-imperialistas do noso país á concentración que terá lugar o vindeiro sábado 11 de febreiro, ás 13 horas, diante do edificio que alberga o consulado dos Estados Unidos na rúa Cantón Grande número 6 (A Coruña) para denunciar a situación dos 5 prisioneiros políticos cubanos nos Estados Unidos de América.

Concentración o vindeiro sábado 11 de febreiro
Concentración o vindeiro sábado 11 de febreiro

Despois de aceptada a apelación da fiscalía xa se iniciaron os trámites que rematarán o luns 13 de febreiro nunha vista. Todos/as coñecemos a situación inhumana que sofren estes compañeiros; estamos convencidos/as que só unha gran mobilización pode influir na súa liberación.

A reflexión que se fixo nestes días, é que se en Salamanca logramos mobilizarnos para manifestar o noso apoio á revolución, hoxe é necesario que nos mobilicemos para liberar a 5 heroes revolucionarios.

Por todo esto, o vindeiro 11 de febreiro, produciranse en toda Europa mobilizacións en apoio á liberación dos 5 compañeiros. Na Galiza, os grupos anti-imperialistas temos o deber de unirnos contra o imperio máis terrorista do mundo, os Estados Unidos.

Únete á loita pola liberación dos 5 compañeiros presos políticos nos Estados Unidos. Achégate á A Coruña o 11 de febreiro.

NON ÓS XUÍZOS FARSA!!! ATA A VICTORIA, SEMPRE!!! VENCEREMOS!!!