A dirección de Cubainformación ven de emitir un comunicado emerxente no que recorda a crise económica do seu sistema aberto de emisión de imaxe e noticias en Español sobre a actualidade política de América e a secular batalla contra o imperialismo e e a franquícia do capital transnacional. Os problemas económicos da eficiente axencia multi-media, comprometen igualmente ao seu importante xornal trimestral impreso, editado por suscripcións e coa axuda das asociación de solidariedade con Cuba en todo o Estado, entre elas a da Asociación de Amizade Galego-Cubana Francisco Villamil. A crise non ten nada a ver coa súa notábel audiéncia, tanto no Estado coma na América, senón coa encirrada campaña do servicio exterior do goberno dos EUA, a medio dunha lexión de ONG subsidiárias, para sentenciar a crítica e a información libre sobre áreas de interese imperialista en todo o mundo. Compre recordar que Cubainformación  foi en varias ocasión alvo de contaminación do seu sistema dixital dende os EUA. O director da axencia, José Manzaneda, ofrece aos intereses de leitores e asociacións, o módulo https://www.cubainformación.tv/campaigns/yotambiensoysoci/donativo ou axudas por transferencia a conta ES10-3035-0134-45-1340044297. Outros xeitos de colaborar aparecen no medio dixital de Cubainformación.

Atilio Borón – Cubadebate

A recordación e a homenaxe da vitoria popular do 1º de Xaneiro de 1959 contra o imperialismo norteamericano, que acumula sesenta e un anos mordendo furioso o pó da derrota -algo insólito no espazo planetario que domina- prevalecen sobre calquera outro tipo de consideración. Sen menosprezar a nada nin a ninguén, as nosas pequenas historias persoais e mesmo os grandes acontecementos de índole colectiva, fican eclipsados pola luz radiante daquel primeiro abrente de 1959. Daquela, a historia da Grande Nación prevista por Bolívar, ficou marcada por un antes e un depois. Fidel e a mocidade do 26 de Xullo consumaron unha fazaña destinada a durar para sempre e a re-significar nosas seculares loitas pola liberación nacional e social, aliás de outorgar sentido e horizonte novo ás batallas do noso tempo. Pero non foi tan só aquel acontecemento liminar: o pobo e o goberno cubanos tiveron a virtude de soster contra vento e marea, durante máis de seis décadas, aquela vitoria homérica que tirou a Nosa América da prehistoria para que comezase a escribir a súa propia historia.

Unha historia durísima, de resistencia ante o maior poder do planeta, e de ferreña construción do socialismo. O primeiro, porque o imperialismo nin por un segundo deixou de combater á Revolución Cubana. Unha loita na que o pobo de Cuba gañou o adxectivo de heroico, por resistir a pé firme, cunha vontade inxel sen comparanza na historia do mundo. E construción, diciamos, porque baixo as peores condicións imaxinabeis Cuba comezou a edificar o socialismo e, ao día de hoxe, continúa a tarefa con rexa vontade. A sabotaxe do goberno estadounidense foi persistente, crecente e brutal. Demócratas e republicanos alternáronse na Casa Branca pero todos coincidiron na súa enfermiza obsesión por esmagar á Revolución Cubana e borrar da face da terra un exemplo que demostra que aínda baixo o ataque capital da maior potencia do planeta, un país da periferia pode garantir para toda a poboación saúde, educación, alimentación, seguridade social e unha vida austera mais digna. Dereitos que a Revolución Cubana garante ao povo, mentres no capiptalismo son meras mercadorías ou oportunidades de negocios.

Isto explica o rabioso empeño da Casa Branca por acabar coa Revolución. Que sobreviva baixo condicións tan inmensamente adversas, é proba da superioridade do socialismo, mália os seus problemas, sobre o capitalismo. Si o socialismo frcasóu, como asegura Donald Trump, por que non suprime o bloqueo que morde á illa e lle demanda inmensos esforzos para lograr o que en case todo o mundo obtense sen o menor esforzo? Por exemplo: facilitar as exportacións cubanas, permitir o libre tránsito dos residentes en Estados Unidos para que poidan visitar a illa cando a vontade, recibir remesas dos emigrantes cubanos radicados a norte do estreito da Florida e permitir que Cuba importe o que precise sen aplicar enormes sancións económicas aos terceiros países ou as empresas involucradas nese comercio, favorecer o turismo e pór fin ás innumerabeis restriccións de toda caste impostas á illa rebelde pola súa ousadía.

E para mostra de fracaso, os EUA: un país carcomido pola violencia, con intermitentes asasinatos masivos e indiscriminados en escolas, mercados e igrexas, producidos por suxeitos trastornados por unha sociedade alienada e alienante; un país que alberga decenas de millóns de adictos a narcóticos letais e fomenta no mundo o andacio do narcotráfico [1]; un país riquísimo, polo propio e polo que lle roubou ao resto do mundo, e que, porén, non pode acabar coa pobreza que afecta a un 15 por cento da súa poboación; un país que prostituíu o seu proceso político e que hoxe non é outra cousa que un rexime plutocrático onde só prevalecen os intereses das clases dominantes, opinión sobre a que existe un xeneral acordo dentro do establishment académico.[2] Se o socialismo fracasou, por que a Casa Branca e o poder mafioso (nas súas dúas variantes: corporativo e gangsteril) que aquela representa non deixa a Cuba en paz? Resposta: porque daquela, o exemplo de Cuba, importante como é hoxe, seríao moito máis e os pobos do mundo poderían sentirse tentados a avanzar por esa vía, algo absolutamente inadmísibel para o poder capitalista a escala mundial.

Por iso: grazas Cuba pola túa Revolución,  por nutrir nosas esperanzas, por facer da xustiza, o internacionalismo e a solidariedade as estrelas polares que guían aos pobos na construción dun mundo mellor!

[1] O Addiction Center dos EUA informa que existen nese país polo menos 21 millóns de adictos a diversas drogas e que só un 10 % deles recibe tratamento médico que, por suposto, é case sempre privado e caro.

[2] Próbao un recente estudo realizado polas universidades de Princeton e Northwestern. Verhttps://m.washingtontimes.com/news/2014/apr/21/americas-oligarchy-not-democracy-or-republic-unive/?utm_source=GOOGLE

Prensa Latina e agéncias

 Ninguém o esperava a proposta de Diaz-Canel de nomear  Marrero Cruz para o cárrego de primeiro ministro. Na nota de imprensa que anunciaba sua  candidatura para ser sancionada pola Asembleia do Poder Popular, salientam que é persoa modesta e trabalhadora mais o ja referendado jefe de Governo,  foi gerente de hotel, a seguir governou a administração turistica pública de uma província e mais tarde fora promovido a Ministro de Turismo. A Presidéncia asinala que Manuel Marrero «serviu como ministro do Turismo há 16 anos e foi selecionado para essa responsabilidade pelo Comandante-em-chefe, Fidel Castro Ruz”.

Segundo a Terceira Disposição Transitória da Constituição em vigor, «uma vez eleito, o presidente da República, dentro de três meses, propõe à Assembleia Nacional do Poder Popular a nomeação do primeiro-ministro, os vice-primeiros-ministros, o secretário e outros membros do Conselho de Ministros.

Dentro da mesma proposição a Assembleia, a Presidencia selecionou para a responsabilidade de de vice-primeiros ministros ao Comandante da Revolução, Ramiro Valdés Menéndez, a mais de Roberto Morales Ojeda, Inés María Chapman, Jorge Luis Tapia Fonseca, Alejandro Gil Fernandez, Ricardo Cabrisas Ruiz, e como Secretário, a José Amado Cabrera Guerra

Na mesma proposta de Lei foran ratificados como membros do Consello de Ministros, o actual Ministro de Estado e Chanceler, Bruno Rodríguez Parrilla, o General-de-corpo do-exército Leopoldo Cintra Frías, ministro das Forças Armadas Revolucionárias; o Vice-almirante Julio César Gandarilla Bermejo, ministro do Interior; José Ramón Saborido Loidy, ministro do Ensino Superior; Ena Elsa Velázquez Cobiella, ministra da Educação; Meisi Bolaño Weiss, ministra das Finanças e Preços; René Mesa Villafaña, ministro da Construção; Rodrigo Malmierca Díaz, ministro de Comércio Exterior e o Investimento Estrangeiro; Eduardo Rodríguez Dávila, ministro dos Transportes; Elba Rosa Pérez Montoya, ministra da Ciência, Tecnologia e Meio Ambiente; Oscar Manuel Silvera Martínez, ministro da Justiça; Betsy Díaz Velázquez, ministra do Comércio Interno; Elpidio Alonso Grau, ministro da Cultura; Jorge Luis Perdomo, ministro das Comunicações; José Ángel Portal Miranda, ministro da Saúde;Alejandro Gil Fernández, ministro da Economia; Gustavo Rodríguez Rollero, ministro da Agricultura; Antonio Rodríguez Rodríguez, presidente do Instituto Nacional dos Recursos Hidráulicos; Alfonso Noya Martínez, presidente do Instituto Cubano da Rádio e Televisão; Osvaldo Caridad Vento Montiller, presidente do Instituto Nacional dos Esportes; Educação Física e Recreação e o já citado José Amado Ricardo Guerra como responsábel da Secretaria do Consello.

Os novos ministros referendados pola Assembleia, são Martha Elena Feitó Cabrera, ministra do Trabalho e Previdência Social; Juan Carlos García Granda, ministro do Turismo; Marta Sabina Wilson González, ministra-presidenta do Banco Central de Cuba; Manuel Santiago Sobrino Martínez, ministro da Indústria dos Alimentos e Eloy Álvarez Martínez, ministro das Indústrias; Nicolás Arronte Cruz, ministro da Energia e Mineração.

O Nuevo Herald de Florida citou a resolução dá a Assembleia do Poder Popular, com este sucinto comentário: “Miguel Díaz-Canel nomeou ao ministro de Turismo, Manuel Marrero Cruz, como primeiro premiê do país desde 1976, uma nominação confirmada rapidamente pelo Parlamento do país”.

Iroel Sánchez – Cubadebate

Por moito que non o vaia contar a revista Time, Maduro é o home do ano. Dirixiu a resistencia a unha das maiores ofensivas imperialistas da historia: súa foi a iniciativa e mantivo a unidade das forzas revolucionarias internas e as alianzas internacionais a prol do multi-lateralismo, a soberanía e os intereses populares.

O dia 4 de xaneiro de 2019, os gobernos do hoxe en manifesto debalo do Grupo de Lima anunciaban que a partir do 10 dese mesmo mes, – deixarían de recoñecer ao goberno bolivariano como o representante do pobo venezolano. Nesa data, logo de gañar unhas eleccións con participación e maioría superiores ás que obtiveran os líderes que o cuestionaban, Nicolás Maduro sería proclamado Presidente de Venezuela.

A partir dese momento, os ataques,sancións e declaracións contra o goberno de Maduro chegaron de arrebato e sen descanso, de man alzada do goberno dos EUA, nas voces do seu presidente, vicepresidente, secretario de Estado e Conselleiro de Seguridade Nacional.

O recoñecemento, prestado por Washington e un grupo dos seus aliados, a un presidente auto-proclamado en oposición a Maduro, máis as sancións económicas, que implicaron dende a confiscación de fondos do Estado Venezolano depositados nos EUA, Latinoamérica e UE,  por miles de millóns de dólares, até o cerco do comercio e finanzas bolivarianos en todo o mundo; as teimudas conspiracións contra os militares para armar un golpe de Estado, a falsificación por sistema de toda información referida ao pais, conforman un escenario no que se empregaron todas as armas da guerra de cuarta xeración.

O punto culminante foi o plano para violar as fronteiras venezolanas desde Colombia e Brasil combinando o uso da violencia e a presunta entrega dunha axuda humanitaria sen contar coas autoridades do país, a fabricación de incidentes para culpar deles ao goberno bolivariano, un concerto con cabezas das listas comerciais da música latina e a presenza alí de varios presidentes latinoamericanos xunto ao senador cubano-americano Marco Rubio, que tuiteaba alporizado imaxes do descuartizamiento do líder libio Gadaffi. Un mes despois, a sabotaxe ao sistema eléctrico nacional que deixou sen electricidade todo o país durante días.

É pola magnitude deses feitos e desafíos que compre  medir o éxito de Nicolás Maduro:

1. Logrou manter a unión cívico miltar e multiplicar as milicias populares que suman xa tres millóns de membros.

2. A produción petrolera empezou a recuperarse logo de caer a 700 000 barrís diarios, superando o millón cen mil, ao que se suma un incremento substancial nas exportacións de ouro.

3. A oposición atópase hoxe máis dividida que nunca, con varios deputados opositores que acusan de corrupción ao autoproclamado presidente interino. Unha parte importante deles sumouse a un acordo co goberno para estabilizar políticamente o país.

4. A situación de violencia, desabastecimiento, grandes colas e hiperinflación galopante foi superada, e o país, aínda con grandes dificultades, vive nun ambiente de estabilidade.

5. A crise do neoliberalismo sacou ás rúas grandes protestas en Ecuador, Chile e Colombia, países que se sumaron ao cerco liderado por Washington contra Venezuela.

6. O golpe de Estado en Bolivia é una licción para as esquerdas da necesaria unidade das forzas revolucionarias asi como de resistir a tentación de facer ningún xénero de concesións aos peóns de Washington.

7. Dende a celebración en xullo do Foro de Sao Paulo en Caracas, Venezuela lidera un proceso de concertación de forzas de esquerda en Latinoamérica e máis alén, que está rearticulando movementos sociais e forzas progresistas, cuxo máis recente resultado é o lanzamento dunha Universidade Internacional da Comunicación para dotar aos comunicadores de base das ferramentas tecnolóxicas e cognitivas para a loita ideolóxica dos nosos días.

Rosa Miren Elizalde – La Jornada

O arquipélago cubano cabe 90 veces nos EUA. Non ten litio, nin grandes reservas minerais; até hoxe non apareceu, como en México, un pozo que acorde a cobiza adoecida da industria petroleira. Cuba é un palmar no medio da mar oceana, dixo José Fornaris, poeta romántico do século XIX. Para Jean-Paul Sartre, era unha illa amarrada ao ciclo infernal da cana de zucre. En Furacán sobre o zucre (1961), procurou Sartre as razóns da Revolución de 1959.

Sen riquezas coma as de Bolivia, Venezuela ou México, e sen ser ameaza para EUA, a obsesión histórica do goberno de Washington por controlar Cuba, chegou a extremos que sobardan a razón.

Para o Día dos Dereitos Humanos (10 de decembro) a administración Trump prohibiu todos os voos dende EU a Cuba, agás os que teñan comodestino a Habana. O congresista demócrata James McGovern,  dixo que semellante chasco político non era propio nin dun lapaberzas. Coma se non arretegasen abondo a Cuba, nunha reunión ultra-secreta na que o vicepresidente Mike Pence abordaba o fracaso das políticas dos EUA contra Venezuela, transcendeu que aumentarían a presión sobre a illa, á que responsabilizaban da firmeza de Nicolás Maduro, mentres o auto-proclamado Juan Guaidó perde aire. O embaixador dos EUA ante a OEA, Carlos Trujillo, dixo en La Voz de las Américas que Habana tiña culpa da presa e do retraso e mesmo das revoltas de Chile, Colombia e Bolivia. Todo o lote nunha soa semana.

E como non? Coa borrasca do impeachment (voto de censura) a Trump e a escandaleira de 20 anos de mentiras da Casa Branca sobre Afganistán, fica en segundo lugar a remontada do goberno de Washington contra Cuba, que inza arreo dende xuño de 2017 até hoxe e que desbarata os temesiños pasos de Barack Obama para achegarse á illa, se cadra co anceio de gañala por outros medios.

Atafega acordarmos cada abrente en Cuba con renovadas ameazas e sancións do Norte, pero non nos causa sorpresa. Fidel Castro, o cubano que mellor coñeceu a Estados Unidos, nunca creu que a mellor versión de Obama poidese actuar contra a natureza instintiva dunhas relacións que naceran, no século XVIII, baixo lóxicas imperiales. “Moitos soñan que, cun simple cambio de mando, o imperio vai ser máis tolerante e menos encirrado.  Sería inxenuidade crer que as boas intencións dunha persoa intelixente poderían mudar o que séculos de intereses e egoísmo crearon”, escribiu Fidel nunha das súas Reflexiones, 15 novembro de 2008.

O líder cubano lembrou que a poucos anos de proclamar a súa independencia en 1776, os gobernantes dos EUA fixaron os seus intereses na illa caribeña á que vían como un apéndice natural da Florida. John Quincy Adams, sexto presidente de EU, chegou a dicer: “Hai leis de gravitación política, así como hainas de gravitación física, e así Cuba, separada pola forza da súa conexión non natural con España, terá que vir cara á Unión Norteamericana”. As ofertas de comprar a España a pérola da súa coroa no Caribe, non tardaron en chegar antes da Guerra de Secesión.

En 1960, o ex embaixador dos EUA na Habana, Earl E. T. Smith, declarou ante unha sub-comisión do Senado: “Até o arribo de Castro ao poder, Estados Unidos tiñan en Cuba unha influencia de tal xeito irresistibel, que o embaixador estadounidense era o segundo persoeiro do país, por veces máis importante ca o presidente cubano”. Poucos analistas viron un alarde de inmodestia nesta declaración que recolle Eduardo Galeano no seu libro “As veas abertas de América Latina”, e que expresa o aldraxe e dependencia que caracterizaron os anos que van dende a derrota militar da antiga metrópoli española en 1898, até a Revolución cubana, en 1959.

Os EUA seguen sen comprender o que significou unha revolución a 90 millas das súas costas, unha cura de cabalo, ao dicer de Sartre no seu antolóxico ensaio de 1961, na que a sociedade “créba ósos a golpe de martillo, derruba as súas estruturas, revolve institucións, transforma o rexime da propiedade e redistribue os seus bens, orienta a súa produción seguindo outros principios, trata de aumentar o máis rápidamente posibel a súa taxa de crecemento e, no momento de destrución máis radical, busca reconstruír e procurarse, mediante enxertos de ósos, un esquelete novo”.

A longo de 60 anos, esta cura de cabalo foi para algúns un espectáculo; para outros, un misterio, un suicidio, un escándalo, ou un fermoso desafío. O cerne do asunto é que eses 60 anos pasaron sen embaixador yanqui como personaxe protagónico do teatro político local.

A estas alturas, o pesadelo do Imperio é patolóxico. Enténdese ben.

Fonte: http://www.xornada.com.mx/2019/12/12/opinion/017a1pol