Cuba rende hoje homenagem espontânea ao historiador da cidade de Havana, Eusébio Leal, cuja morte comoveu ao pais.
Prensa Latina
O povo desta capital rende hoje homenagem espontânea ao historiador da cidade de Havana, Eusébio Leal, cuja morte comoveu os cubanos e a personalidades de toda Ibero-América. Desde que se soube da notícia da morte, este 31 de julho, Cuba não deixa de receber mensagens de condolências de todo o mundo. Governantes, acadêmicos, historiadores, artistas, intelectuais, líderes de diversas comunidades lamentaram a perda física do Doutor em Ciências Históricas e Mestre em Ciências Arqueológicas, premiado com honras em várias nações.
Enquanto os cubanos ocuparam às redes sociais para realçar o legado do historiador e o povo da cidade capital, à qual muitos identificam como sua eterna noiva, começou a pendurar lençóis brancos nas sacadas, em tributo a Leal. A iniciativa nasceu de maneira espontânea; pois o acadêmico via-lhe muito com frequência a pé por Havana, pesquisando, reconstruindo histórias e compartilhando com qualquer visitante ou morador da cidade.
Na fala do poeta Miguel Barnet, Leal era um apaixonado que tinha fé absoluta no destino de Cuba e resgatou a memória da ilha e seus valores intangíveis, se entregava ao país, parecia um Rei Midas que ia pela cidade e convertia tudo em ouro.
Em anos recentes, muitos poucos intelectuais cubanos têm feito tanto por fazer visível a história pátria, os símbolos da nação cubana, por resgatar a figuras como Carlos Manuel de Gramas ou ao próprio Antonio Maceo, comentou o presidente da Casa das Américas, Abel Prieto.
Também nas redes sociais, o vice-primeiro ministro de Cuba, Roberto Morales Ojeda, retratou o pesquisador do seguinte modo: ‘Eusébio Leal é genuina cubanía e memória perene. Cabaleiro de Havana, de humildade, singeleza e lealdade admirável. Com lençóis brancos honramos a obra deste filho ilustre da Pátria’.
No entanto, algumas colunas e estátuas exibem cartazes com a inscrição de Sempre Leal, escritos à mão, outra homenagem espontânea do povo que oferece uma ideia de quanta admiração lhe professava.
Cuba realizou a véspera um dia de luto oficial, por decreto do presidente do país, Miguel Díaz-Canel, que elogiou a vida e obra do acadêmico que a julgamento da poetisa Fina García Marruz, quando o esqueçam os homens, ainda o recordarão as pedras.
O complexo de propiedade continental dos EUA, procedente da doutrina Monroe (1823) o anti-comunismo da Guerra Fría e outras fontes imperialistas (Kissinger) deran lugar a Operación Cóndor cuxo nome, segundo o terrorista de orixe cubana Antonio Veciana, débese ao complot (así denominado pola CIA) para asasinar a Fidel Castro na súa viaxe a Chile e despois foi utilizado como denominación xenérica para a sabotaxe e golpe de Estado contra o goberno democrático de Allende. Hoxendia, a Nosa América é alvo dunha Operación Cóndor de nova feitura e idénticos obxectivos imperialistas e anti-comunistas, como sabemos polo executado contra Brasil, Chile, Bolivia e Ecuador, o bloqueo de Cuba, que cumpre 61 anos, o de Venezuela e o renovado cerco de Nicaragua.
O Cóndor imperialista regresa contra Latinoamérica, desta vez sen careta.
A Operación Cóndor foi dirixida por David. A. Phillips (1) xefe da CIA para Latinoamerica naquela altura, terrorista que interviu en todas as agresións aos nosos pobos dende 1954 a 1975 e mesmo no asasinato de John Kennedy, que segundo certas probas foi planeado para frustrar dende a CIA un posibel cambio da política da Casa Branca para Cuba. Integrantes dos exércitos da Organización del Atlántico Norte (OTAN) en Europa, responsábeis de miles de atentados e crimes no continente depois da Segunda Guerra Mundial, foron partícipes decisivos na coordinadora criminal das ditaduras de Latinoamérica nos 60 e 70.
Investigacións da xustiza arxentina comprobaron que este exército sicario probado no anti-comunismo da Guerra Fría e reforzado polos comandos da CIA formados contra a Revolución Cubana, conspiraran a prol de Augusto Pinochet dende os inicios de Cóndor. Entre eles estaban os axentes da fascista Ordine Nuovo, Vincenzo Vinciguerra e de Avanguarda Nazionale, Stefano Delle Chiae (contratados por Manuel Fraga para actuaren en Montejurra no 76) e outros autores de atentados terroristas y asasinatos da Operación Gladio, modelo seguido pola OTAN en Italia.
Os crimes cometidos en varios países de Europa son parte fundamental do comezo da guerra táctica anti-comunista dirixida pola CIA, o MI británico e a OTAN (con dirección en Virxinia EUA) depois prolongada en Latinoamérica baixo a cobertura da Operación Cóndor.
A Operación Cóndor nacera para acabar co exemplo e influencia da Revolución Cubana en Latinoamérica dende 1959 e combater os movementos de Liberación Nacional e progresistas, inspirados por Cuba. Eis a razón para o imperio bloquear Cuba, igual que agora combaten o internacionalismo das brigadas médicas. Cuba representa o demo para as oligarquías e o Imperio.
A Operación Cóndor foi un mecanismo terrorista de Estado, ilegal e clandestino, que contaba coa complicidade dos militares e aparellos policiais rexionais, para combater movementos de esquerda, progresistas e democráticos do Continente. O plano é de ideoloxía fascista e está gobernado por medio da CIA e outros departamentos dos EUA para a conspiración e o delicto, coma USAID (axéncia dos EUA para o progreso) ou mafias narcotraficantes.
As ditaduras militares latinoamericanas serviron de base a CIA para a Operación Cóndor. Todas elas foran promovidas polos EUA na segunda metade do século XX: Chile, Arxentina, Uruguay, Paraguay, Bolivia, Brasil, Nicaragua, Honduras, O Salvador e Guatemala; contaba co apoio das forzas armadas de Colombia, Ecuador, Perú e Venezuela.
Os mesmos intereses fascistas dos EUA promoven hoxe gobernos dereitistas coa axuda dos militares e golpistas de antes e coa colaboración de sistemas legais corruptos. O Brasil é o caso sobranceiro de xudicialización da política para favorecer os intereses dos EUA.
A DINA (2) policía secreta da ditadura militar de Augusto Pinochet, organizou e dirixiu a Operación Cóndor en Chile para entregar información sobre prisioneiros e levar a cabo execucións extrajudiciais co obxectivo de aniquilar aos oponentes de esquerda. Un subproducto de Cóndor, foi a Operación Colombo que asasinou a 119 chilenos, moitos en cadeas. Mediante un ben pagado sistema de contamnación informativa, Pinochet acusou destes crimes ás propias orgnizacións de esquerda ás que culpou de axustes de contas entre eles.
Por medio do batallón de intelixencia 601, o goberno da ditadura arxentina participara na guerra contra os Sandinistas en Nicaragua, seguindo a Operación Calipso (3) trazada pola CIA. A guerra contra o lexítimo goberno de Managua, foi a derradeira campaña militar do século XX no continente americano e causou mais de 50,000 vítimas.
A Operación Cóndor contou cos grupos terroristas de orixe cubana asentados en Florida (4) para executar atentados en todo o continente. Entre eles estaban Poder Cubano de Orlando Bosch e o Movimiento Nacionalista Cubano de Felipe Rivero e os irmáns Ignacio e Guillermo Novo Sampol. Dirixiunos Manuel Contreras e o seu especialista en terrorismo, o norteamericano e axente CIA Mike Townley. Os asasinatos do xeneral Carlos Pratts e a súa esposa en Bos Aires, o do exchanceler Orlando Letelier e a súa secretaria Roni Morffi en Washington, o que custara a vida a Bernardo Leighton e esposa en Roma, Italia, o do xeneral boliviano Juan Jose Torres e a desaparición, tortura ou asasinato dos diplomáticos cubanos Crescencio Galañena e Jesús Cellas.
Poder Cubano encabezou o CORU (5) coordinadora dos grupos terroristas de orixe cubana na Florida, que na década do 70 foron responsables de 377 atentados violentos en Estados Unidos e outros países. Foron eles quen asasinaron diplomáticos cubanos en Portugal e Canadá e colocaron unha bomba no voo 455 de Cubana de Aviación que estalóu a aeronave sobre Barbados e causou 73 mortos.
Para finanzar estes crimes, a Operación Cóndor fixo matute de drogas dende Colombia a EUA, segundo a Comisión investigadora do Senado Norteamericano (6). A seguir, dous cárteles mexicanos incorporáronse a este sistema de finanzamento do terrorismo contra Cuba. Evidencias contrastadas dende EUA e Centroaméricaa, responsabilizan a Operación Cóndor dos asasinatos do xeneral Omar Torrijos en Panamá, o Presidente Jaime Roldós do Ecuador e o xeneral Rafael Hoyos do Perú, por presuntos contactos coa esquerda. No golpe de estado dos militares en Bolivia, reaparece a Operación Cóndor mentres outros exércitos, coma o do Brasil asumen posicións de poder ou no Paraguay mantense intactas as bases do poder do dictador Alfredo Stroessner ou en Colombia e O Perú alentan o pacto do Grupo de Lima contra a Venezuela bolivariana.
Latinoamérica padece unha agresión imperial de novo tipo, un novo plano Cóndor no que gobernos dereitistas, impoñendo políticas neoliberais, combaten os instrumentos xurídicos colectivos (7) impoñen a lei do revolver ao mellor estilo do oeste yanki, baixo a mirada abúlica dos países do Primeiro Mundo e as súas institucións políticas. O que a Operación Cóndor fixera antes clandestina e ilegalmente, realízase hoxe con luz e taquígrafos. O golpe en Bolivia é a proba.
Impidamos que continuen a destrución da Nosa América.
Notas
1 David A. Phillips, terrorista que intervira no golpe contra Jacobo Arbenz en Guatemala (1954) despois axente na guerra da CIA contra Cuba e, a seguir, dende México, un dos protagonistas de conxura contra Kennedy; na Republica Dominicana participou no golpe contra o goberno democrático de Juan Bosh, e en Bolivia forma un comando para localizar e asasinar ao Che; en Chile está no comando encargado de atentar contra Fidel e un tempo depois no golpe contra Allende. En 1975 pasou a retiro despois de unha comisión do Congreso norteamericano investigar as conspiracións da CIA para asasinar a líderes políticos estranxeiros. 2 DINA, Dirección Nacional de Intelixencia chilena. 3 Operación Calipso da CIA (1981 a 1990) que armara a Contra nicaraguana dende Honduras e Costa Rica atacar para acabar coa Revolución Sandinista; acabou no fracaso ao cabo de destruír país, en vidas e facenda. 4 Grupos organizados en 1963 pola CIA para transladar o centro das súas operacións do territorio norteamericano a Latinoamérica depois de apreciar o resultado das agresións, asasinatos e danos producidos en Cuba. 5 CORU, Comandos de Organizacións Revolucionarias Unidas, fundada a mediados de 1976 en Santo Domingo pola CIA. O seu lider foi Orlando Bosch. 6 Comisión senatorial presidida por John Kerry 7 MERCOSUR, CELAC E ALBA TCP
No libro Los ejércitos secretos de la OTAN : la Operación Gladio y el terrorismo en Europa occidental (El Viejo Topo, 2005) o catedrático e investigador Daniele Ganser, da universidade de Bale (Francia) ofrece datos contrastados sobre os comandos anti-comunistas que tranladarian a súa experiencia a Latinoamérica.
O Dia da Rebeldía Nacional cubana foi comemorado en Vigo domingo 26 de mañá diante da estatua de Martí, no centro dos xardíns de Montero Ríos. As limitacións legais impostas pola pandemia reduciron o programa previsto pola Asociación de Amizade Galego-Cubana Francisco Villamil a unha ofrenda floral aos pés da figura do Apóstol da independencia de Cuba. No entanto, na outra beira do poderoso e largacío Alisio, en Santiago de Cuba, unha multitude en orde renovaba a fazña de Moncada, que deu orixe á Revolución.
Erea del Rio, presidenta da Francisco Villamil, e membros da Directiva, honraron Moncada ao pé do Apóstol en Vigo, en representación da solidariedade con Cuba en Galiza..
O acto de Vigo representaba a solidariedade con Cuba de todo o pais, a medio da Francisco Villamil, coutada polo andácio do Covid-19, e lembraba que chea de forzas e de enerxías renovadas arriba a Revolución Cubana ao aniversario 67 dos feitos do Moncada; nun ano de bloqueo escarncido, cargado de retos e tensións ao que cómpre engadir o desafio da pandemia que o goberno revolucionario enfronta cunha eficiencia a altura do seu exemplar sistema de asistencia sanitaria pública, tanto na illa coma na actuación solidaria internacional que beneficia a a 27 paises.
Yahima Martínez Millán, Cónsul Xeral de Cuba en Galiza e Astúries, agradeceu na ocasion a iniciativa da solidariedade para rememorar o Dia da Rebeldia. Reproducimos a seguir seu escrito de conmemoración: O asalto ao cuartel de Moncada e
“Hai 67 años, a inmensa maioría dos cubanos sumouse á causa encabezada por un líder que alzaba a verdade como principal arma fronte os inimigos do seu pobo”.
O acto de Vigo representaba a solidariedade con con Cuba de todo o pais, a medio da Francisco Villamil, coutada polo andácio do Covid-19, e lembraba que chea de forzas e de enerxías renovadas arriba a Revolución Cubana ao aniversario 67 dos feitos do Moncada; é un ano cargado de retos e tensións ao que cómpre engadir o desafio da pandemia ao que o goberno revolucionario está a responder á altura do seu exemplar sistema de asistencia sanitaria pública, tanto na illa coma na actuación solidaria internacional que beneficia a a 27 paises.
Yahima Martínez Millán, Cónsul Xeral de Cuba en Galiza e Astúries, agradeceu na ocasion a iniciativa da solidariedade para rememorar o Dia da Rebeldia. Reproducimos a seguir o seu escrito de conmemoración:
“Hai 67 años, a inmensa maioría dos cubanos sumouse á causa encabezada por un líder que alzaba a verdade como principal arma fronte os inimigos do seu pobo”.
“O asalto aos cuarteis Moncada e Carlos Manuel de Céspedes,abriu a etapa final que culminou no triunfo revolucionario do primeiro de xaneiro de 1959, cando se eliminaron, de raíz, todos os males que denigraban á República. Foron múltiples os heroes que acompañaron a Fidel nesta xesta, entre eles Raúl, Almeida, Celia, Haydee, Melba. Desde ese momento, temos sido un símbolo na defensa da independencia nacional, da xustiza social e da solidariedade internacional”.
“Longo foi o camiño e grandes os sacrificios. Moitos caeron no camiño, pero é precisamente isto o que nos fai máis fortes e o que nos impulsa a non fraquear no noso empeño de construír unha patria mellor, aínda cando o criminal bloqueo imposto polos Estados Unidos durante 60 anos se agudiza cada vez máis, chegando a extremos insólitos. Desde o comezo do goberno de Donald Trump, téñense tomado medidas que perseguen asfixiar definitivamente a Cuba e a outros países símbolos de independencia nacional, como Venezuela e Nicaragua”.
“Nin sequera durante a pandemia, Estados Unidos se detivo no seu acoso ao noso país e impulsou unha campaña que intenta desacreditar a colaboración médica cubana no mundo. En intres en que os países deberían antepoñer a solidariedade, a cooperación, o diálogo ás diferenzas e os conflitos políticos, Estados Unidos fixo todo o contrario reforzando o bloqueo imposto ao noso país. Por iso resulta dobremente meritorio que teñamos superado con éxito a pandemia”.
“Foron meses moi difíciles, aínda que con un efecto diametralmente distinto ao que esperaban os nosos inimigos, que soñaban con que reinaría o caos e que as mortes por coronavirus inundarían as nosas rúas. Ben o dixo o Primeiro Secretario do Partido, Raúl Castro Ruz “non coñecen ben ao noso pobo, os que dubidan da nosa capacidade de crecernos até a altura que demanda cada reto.”
“A resposta sanitaria de Cuba sorprendeu aos nosos detractores que non cren como o noso país está a saír airoso do enfrontamento á pandemia, con un 94% de recuperación do total dos casos afectados. Todo isto, reflexo da vontade política do noso goberno e o Partido, que reúnen a todos os organismos, institucións e sectores, nun traballo de participación social”.
“Cuba tamén ondeou a bandeira da solidariedade internacional. Médicos e enfermeiros cubanos loitan contra a pandemia en países do Caribe, África, Europa e Medio Oriente. Enfoque solidario que tamén demostramos na atención ao transatlántico británico M.S Braemar, en momentos en que a axuda lle fora negada por outras nacións”.
“Agora, seguimos loitando para asegurar a substentabilidade e o progreso, nun proceso de absoluta continuidade. Traballamos intensamente por facer máis eficiente, xusto e democrático o noso socialismo, nun contexto no que os recursos non abundan. “Así ten sido durante 60 anos, de esforzo sostido de todo o país para vencer as dificultades e seguir adiante, e así terá que ser”, pois a persecución dos EEUU non parece ter fin”.
“Pero ao igual que aconteceu o 26 de xullo de 1953, o noso pobo non se rinde e é deber de cada un de nós non deixarnos aplastar polas dificultades, por grandes que poidan semellar”.
“Como expresara o Primeiro Secretario do PCC, Raúl Castro Ruz “Enfrontamos os duros primeiros anos do Periodo Especial e saímos adiante. Entón dixémolo e repetímolo con máis razón hoxe: Si que se pode!”
O monumento que Italia alumea somentes nos grandes acontecementos nacionais, foi acendido na noite do dia 21 en hora da brigada médica Henry Reeve e de Cuba, como expresión de obriga pola asistencia á castigada rexión do Piamonte no andacio da COVID-19. Un enorme Grazie Cuba! acompañado dun corazón e da bandeira da illa solidaria, ilustraban a cúpula da Mole Antonelliana de Torino fulxente coma un facho baixo os focos. A iniciativa foi do concello de Torino coa colaboración da Axencia para o Intercambio Cultural e Económico con Cuba (AICEC)
É a primeira vez que a Mole Antonelliana arde en luces en nome dun pais extranxeiro.
O acendido da Mole Antonelliana en homeaxe ás brigadas médicas cubanas, é un feito insólito pois é a primeira vez na historia que o símbolo de Torino e emblema de Italia rende honras a un país extranxeiro.
Italia, coa segunda colonia de emigrantes históricos nos EUA, vive con anguria a caótica política da Casa Branca para responder á Pandemia, e en especial o debezo de Trump de facerse coa patente dunha vacina mentres rapina material médico básico en todo o mundo, compra unha empresaa suiza de ventiladores pulmonares para podérllelos bloquear a Cuba ou nega a letalidade da Covid-19.
As galas luminosas da Antonelliana en lembranza agradecida a Cuba, ocuparon a apertura de todos os telexornais de Italia e foi mención en todos os diarios de Italia, mentres o departamento de Estado de Washington inventa novas categorías de inimigo da humanidade e do império para llas pendurar a Cuba.
MÉDICOS DE CUBA PARA A UE EN ESTADO DE EMERXENCIA
Horas máis tarde, o presidente Diaz Canel recibia con parabéns na Habana aos 38 facultativos médicos cubanos, integrantes da brigada do Continxente Internacional de Médicos Especializados Henry Reeve para Situacións de Catástrofe ou Andacios. O doutor Guerra Izquierdo, xefe da brigada, dixo que na súa experiencia esta fora a máis complexa brigada internacionalista. Lombardía era segunda región más afectada Italia e representou un desafío que foi superado. Foi esta a primeira ocasión na que as brigadas médicas cubanas intervían no Primeiro Mundo, nun dos paises fundadores da CEE.
«O feito de ter salvado 170 vidas e reducir os índices de letalidade, significou moito – dixo Guerra Izquierdo no aeroporto da Habana-. Chegados a Torino, a rexión do Piamonte era a terceira máis afectada de Italia, e, de a pouco, pasou a ser segunda. O panorama era arrepiante porque podíamos sentir medo no pobo; dende que chegamos, a xente aplaudíanos nas rúas o que representaba para nós un desafío. Os resultados positivos chegaron de dia en día e finalmente a misión foi un éxito”.
Guerra Izquierdo contou que todos os pacientes atendidos pola brigada, una vez recuperados deixaron una carta manuscrita de agradecimiento a Cuba aos seus médicos. “Esas cartas veñen nos nosos corazóns”, dixo.
A prensa italiana contóu que os 38 brigadistas de Cuba levaron a cabo un traballo eficiente, organizado e intenso, durante tres meses, cos pacientes ingresados nun hospital improvisado pola administración do Piamonte. Alí, asistiron a tres mil doentes –177 de gravidade extrema– con 5.000 atencións hospitalarias e máis de 81.000 consultas de enfermería.
Hai 28 anos, Fidel visitóu a casa familiar en Armeá (Láncara)
Moncho Fernández Leal – Agrupación Xosé Velo-A Nosa América
Neste mes de xullo, cumprense 28 anos daquela visita. Nun verán marcado nos medios informativos polas Olimpíadas de Barcelona, Fidel Castro visitou a nosa terra.
Dende que o recibiu Manuel Fraga, presidente da Xunta, comezou unha actividade tan frenética coma a vida que sempre levou. Gabriel García Márquez, gran amigo íntimo de Fidel, dicía que nunha ocasión lle preguntou por algo que non fixera e que lle gustaría ter feito, e Fidel contestouo que botaba de menos parar nunha esquina a ver a vida pasar, sen quen ninguén o recoñecese.
Un grupo de persoas do Baixo Miño acudimos a Compostela a recibir a Fidel. Había unha recepción no Hotel Araguaney, organizada polo Concello de Oleiros, ao que asistiron personalidades e representantes de organizacións sociais diversas. Eu non estiven, pero contáronme que falando o comandante, parou a beber auga e dixo que, ás veces, bebía por sede, outras, coma esta, porque estaba emocionado. As rúas estaban ateigadas e había euforia colectiva, a que se dá nas grandes ocasións.
Ao día seguinte na praza do Concello de Lugo estabamos tamén un grupo grande de persoas. Alguén dixo que viñan contras. Coma tantas veces, o rumor non era certo. Era un autobús que chegaaba de Asturias, cheo de xente con música. Falou Fidel saudando e houbo cancións e berros de apoio.
De alí fomos a Láncara, a visitar a casa natal do seu pai. Houbo baile espontáneo. Lembro como Fidel tocou as tellas daquela casiña.
Foi un xantar de feira galega: polbo, empanada, sardiñas, pementos. Moita calor. Moita xente. Preto de nós estaba o correspondente dun importante xornal de liña anticubana, caladiño cun prato de polbo. Tentoume dicirlle algo, pero non o fixen. O protocolo.
Atopámonos persoas coñecidas e coñecemos a outras. Había a complicidade de saber estar vivindo un momento historico. A figura de Fidel era, é, un mito da nosa vida, da loita mundial. O máximo representante da Revolución cubana, un dos fitos transcendentais e sorprendentes da historia do século XX. Sabíamos del dende a infancia, na adolescencia e no mundo adulto. Para moitas persoas da miña xeración e de moitas xeracións, a figura representa unha victoria épica.
A primeira vez que escoitei o seu nome foi á miña avoa. Para que me mantivera ao seu carón e non me perdera na festa de Santa Margarida da Coruña, quixo meterme medo de que, se non estaba atento, levaríame Fidel Castro. Xa me pareceu que tiña o atractivo do prohibido.
Tempo despois souben da “Operación Peter Pan” que a CIA, en colaboración coa Igrexa católica española, levou a cabo en Cuba. Nesa campaña falaban de que as crianzas cubanas serían secuestradas polos soviéticos para seren unha especie de escravos ao servizo do comunismo. Iso que agora dá a risa, significou que ducias de familias levaran aos seus descendentes a Miami e as familias quedaron separadas. Toda a historia está documentada; contoumo un daqueles nenos, Andrés Gómez, militante solidario coa Revolución en Miami.
Máis adiante, xa en Vigo e na adolescencia, xuntabámonos no barrio arredor dunha fogueira a cantar e a beber, as primeiras veces das nosas vidas. Naquelas cuadrillas nas que os maiores falaban para os pequenos aprenderen, canturreabase “Cuba si, ianquis non”. Fidel, Che a revolución cubana eran historias que se contaban.
Eses días de visita de Fidel foron un éxito da diplomacia cubana, que lograron salvar o cerco que o bloqueo de EUA lle viña impondo e lle sigue a impoñer dende hai tantos anos. Mesmo alguén tan paradigmático no mundo da reacción e do inmobilismo coma Manuel Fraga fixo naquela visita declaracións en contra do bloqueo a Cuba.
Para moitas persoas que convivimos esas dúas xornadas significou unha lembranza das de recordar co paso do tempo. Nin máis nin menos que Fidel Castro na nosa terra, o comandante guerrilleiro de Serra Maestra na terra do seu pai. Historia pura.
Asociación de Amizade Galego-Cubana “Francisco Villamil"
