Farruco Sesto – Mar de Leva, El Correo del Orinoco

Non hai tal cousa coma o imperialismo. Eis o que asegura o imperialismo mesmo e confirma con voz coral e unánime a súa parroquia. O imperialismo non existe.

Polo que din, a idea mesma da existencia do imperialismo  é unha leria hai tempo inventada pola esquerda internacional e agora defendida, entre outros inimigos das liberdades, polo castrochavismo bolivariano e comunista que o que busca e rachar a paz e a orde instituidas en Occidente.

O imperialismo, ao que Mao dera nome  de tigre de papel, non existe.

O imperialismo que Fidel chamaba becho, barracuda, tabeirón, abutre e todas as alimañas xuntas, non existe.

O imperialismo, que en palabras de Chávez é demo verdadeiro, non existe.

Asi que xa están avisados.

Porque o máis terríbel do seu o paradoxo cernal de ser e non ser, é que o imperialismo armou a pé feito un mundo no que ti estás ao seu dispor, e para o seu invento funcionar a xeito, aplicouno coa política do pan e a vara.  Para o caso, o pan é a vara,  e a vara, nin que dicilo, é partirlle o brazo e a vida ás nacións que non obedezan. Mesmo para levalas  a agonía, se for preciso.

Para conseguilo, manexa a fórmula seguinte, que sen ser gramaticalmente un imperativo, sí que o é xeopoliticamente:  ou entregas a alma e as materias primas ao Imperio e lle ris as charamanduscas ou terás que pagar as consecuencias.

Decatácheste? Quedou ben claro o asunto? Non existe o imperialismo. Xa dixeran sabios doutores que non hai nada diso. Está máis que demostrado.

Mais ti pórtate ben, non vaia ser o caso, e non cultives idea ningunha de soberanía: non permitas que che corra polas veas nin pinga de sangue emanciapador, non ergas sobre as cadeas que te asoballan, non fales de amor, de xustiza, de dignidade, de independencia, e non te me xuntes co arruallo reblde da historia insurxente. Como tal fagas, hante chamar régimen que ven sendo o máis estartaleirado que se pode ser.

Agás que queiras ser ti mesmo, porque iso ten un prezo.

Prezo que moitos pobos dignos pagaron con demasía, e ainda coidan que lles valeu ben a pena.

*Farruco Sesto Novás foi ministro de Cultura do goberno venezolano e milita no Partido Socialista Unido de Venezuela.

Mario Muñoz –Prensa Latina

Alejandro Gil Fernández, ministro de Economía  comentou que a Estratexia Económica e Social de Cuba non ten previsto incrementar ofertas en Moeda Libremente Convertibel (MLC)  Gil Fernández participou dia 19 pasado nunha palestra xunto ao xefe da Comisión de Lineamentos, Mariño Murillo Jorge, para responder as opinións e inquedanzas da poboación sobre o previsto ordenamento.

A pregunta de por que tendo anunciada a unificación monetaria, aparecen novos comercios en MLC, o ministro explicou que a razón é o complexo contexto financeiro e de abastecementos que vive Cuba, especialmente, desde 2019. O ministro culpou ao asañamento do bloqueo, a falta de combustibeis e ao descenso dos ingresos do turismo, sen voos e sen cruceiros, e dixo que a dolarización parcial era unha medida «necesaria mais non desexabel».

Cuba precisa divisas para producir produtos que logo vende en pesos cubanos e CUC. Para reaprovisionar mercados require divisas. E se non as hai, aínda habendo demanda, é difícil reabastecer mercados ao tempo que prolifera a economía informal. O ministro sinalou que os mercados desabastecidos non son fonte de ingresos e a  industria nacional, con capacidades produtivas instaladas e sen poder producir por falta de financiamiento, non participa da economía informal ou paralela e corre asemade o risco de non desenvolverse.

Gil Fernández  dixo que a coincidencia das fronteiras pechadas desde marzo, os impactos sobre os ingresos xerados polas exportacións e o redobrado bloqueo dos EUA, eran pezas dun escenario insólito que só se poderá paliar contando coa axuda consciente da  poboación.

Acrecentou que o fito do ordenamento monetario é que o país traballe co Peso Cubano coma moeda única o que significa que as tendas en MLC son transitorias, necesarias e non desexabeis a medio prazo, malia permitiren que a industria nacional participe, os mercados conten con recursos propios e recádense divisas.

“A estratexia non é dolarizar a economía, senón quedar cunha soa moeda: o CUP, que é a moeda na que se pagan os salarios e na que se venden os produtos polo miúdo e aos armacenistas. Ora, non podemos predicir até cando durarán as tendas en MLC porque estamos nun momento excepcional”.

Debate sobre a morte do CUC

 O ordenamento monetario en Cuba, coas medidas complementarias e a previsíbel pegada na vida doméstica, foi novamente debatido na illa a partir dun artigo publicado no diario Granma 19 de agosto, co título Unificación monetaria no horizonte de Cuba. Especialistas do Banco Central de Cuba trataban neste texto a necesidade de eliminar a dualidade monetaria e cambiaria, prioridade presente hai anos nos documentos rectores da política económica e social da nación.

A seguir, apareceran inquéritos sobre o cámbio monetário nos que a poboación expresábase encol da reforma, e, no entanto, podíamos ler nas redes sociais opinións a prol ou en contra da importante reforma.

“Sería oportuno que economistas e outros especialistas explicasen ao pobo as consecuencias previsíbeis deste proceso, positivas e negativas”, pediu no Facebook o internauta Abel Tablada. Na mesma rede, o profesor e académico cubano Julio Carranza dixo que a reforma cambiária sería a parte máis difícil deste proceso.

Non é a primeira vez que inzan en Cuba rumores desta caste, depois de o Consello de Ministros anunciar 25 de outubro de 2013 que comezaría a traballar no proceso de unificación. Co gallo deste anúncio, non foron poucas as persoas que trocaron nos estabelecementos de CADECA (Casas de Cambio) os seus pesos cubanos convertíbeis (CUC) en pesos cubanos (CUP). Cuba conta con estas dúas moedas oficiais e un CUC equivale a 25 CUP.

O CUP foi proclamado oficialmente moeda funcional en marzo de 2014, a partir de tres resolucións do Ministerio de Finanzas e Prezos,con vistas a desaparición do CUC. Desde esa data e ao longo de 2015, moitos economistas anticiparon o chamado Día Cero da unificación monetaria, mais a reforma non deu chegado e até 2017 non reapareceron comentarios sobre o tema. Nesa altura falouse da constitución de equipas de expertos encargados de afinar pormenores da reforma, na previsión de o seu saldo ser positivo para o país, malia anticipar custos económicos e sociais.

Tamén a finais do 2019 circularon rumores dun cambio inminente do valor do dólar con respecto ao CUP de un por 50, decontado desmentidos polo viceprimeiro ministro Alejandro Gil, en declaracións a Prensa Latina.  Negóu Gil, que é asemade ministro de Economía e Planificación, a data de 1 de xaneiro de 2020 para a entrada en vigor da reforma.

Coicidindo cun feixe de medidas para enfrontar a crise global ocasionada pola Covid-19 e o asañamento do bloqueo dos EUA contra Cuba, soaron novamente  os sinos da reforma económica.

O pasado 16 de xullo, o presidente cubano, Miguel Díaz-Canel, anunciou, ao cabo do Consello de Ministros, que o goberno estaba a ultimar detalles para completar en breve a unificación monetaria e cambiária. Falando na Televisión Cubana, precisou que a unificación eliminaría case a totalidade das trabas que gravan o desenvolvemento das forzas produtivas.

Máis unha vez, cubanos e cubanas maniféstanse verbo da posíbel proximidade das medidas. Sobre o asunto, o xornalista cubano Ariel Terrero, analista económico e colaborador da prensa impresa e televisiva, adiantou dous acontecimentos previos á reforma: o Día Cero e a nova tasa de cambios. Terrero é tamén director do Instituto Internacional de Xornalismo José Martí.

A demanda popular de máis información sobre os cambios previstos, aumenta arredor destes comentarios. Ariel Terrero transmite seguridade sobre a reforma que desta parece certa: “non nos deixaremos provocar”.

Traducido ao Galego para Terra Sen Amos, por Erea del Rio Iglesias

Daniel Seixo – Nueva Revolución

O profesor Xacinto Barreiro, que ten tratado a importancia da Revolución Cubana na resistencia de América Latina contra o imperialismo, expón nesta entrevista, realizada por Daniel Seixo para Nueva Revolución, a permanencia da figura do Che cando se cumpren 53 anos do seu asasinato en Bolivia. Barreiro fala do internacionalismo da Revolución Cubana,  na que se revela o compromiso lúcido de Guevara e a súa denuncia da cobiza  continental proclamada por Woodrow Wilson (1913 a 1921) quen afirmara que os EUA tiñan dereito a defenderen “seus intereses por riba da integridade latinoamericana”.

53 despois, que queda do pensamento guevariano na política actual?

Aínda que é imposible de cuantificar, o Che perdura sempre. É o paradigma do revolucionario antiimperialista interesado nos problemas do Terceiro Mundo e é aí onde a súa pegada é máis forte. Moi novo, lera Marx, Engels e Lenin, considerábase marxista-leninista e coidaba que os militantes do marxismo deben dar exemplo, procurar ser os mellores e estar sempre dispostos para a loita. Era un exemplo disto: as súas ideas e a súa acción seguen sendo un exemplo para todos os pobos e, especialmente en América Latina, a súa influencia foi e segue sendo enorme. Mesmo habendo menos movementos guerrilleiros, as ideas do Che perduran en moitos mozos e en todos os procesos de loita. O imperialismo non se sofre coa mesma dureza na Europa, e, mesmo así, a figura do Che pervive como exemplo.

Que diría que herdou Cuba de Ernesto Guevara?

No discurso que pronuncia Fidel Castro na Praza da Revolución, 18 de outubro de 1967 ante un millón de persoas conmocionadas pola morte do Che, pregunta: como queremos que sexan os nosos fillos? E él mesmo responde: “queremos que sexan como o Che. O Che converteuse nun signo dos pioneiros polo comunismo, seremos como o Che!. O Che simboliza os máis altos valores humanos, era unha persoa culta, intelixente, cunha extraordinaria forza de vontade. Era o primeiro en apuntarse ao traballo voluntario e a calquera misión de risco; tiña un absoluto desprezo polo medo. A partir da súa morte, todo o que se fai en Cuba ten que ver co Che. Como diría Fidel: «a nosa nación interesouse tanto por erradicar o analfabetismo e desenvolver a educación para que todos sexan como o Che». Por iso deveu nun mito para a revolución cubana.

Como interpretaría hoxe Ernesto Guevara as experiencias reformistas ensaiadas  en América Latina ou Europa?

O Che sempre se centrou de forma especial no terceiro mundo, nos países mesmo a beira do imperialismo. O seu devezo foi sempre poder participar na organización da guerrilla no seu propio país, Arxentina. «Al imperialismo, ni un tantico así» dicía. Europa ficaba un pouco máis lonxe. Hai un feito histórico que vai afectar especialmente ao equilibrio do mundo, a desaparición a principios do noventa da URSS. A partir de aí o imperialismo yankee é férido, tanto na intervención directa como solapada. Isto leva a práctica desaparición do movemento guerrilleiro e, nalgún caso, como o das FARC, nun desarme pactado que a outra parte do acordo aproveita para asasinar os guerrilleiros protexidos no acordo. Estamos ante as manidas condicións subxectivas e obxectivas:  ás veces danse as condicións obxectivas para o triunfo da revolución mais non se dan as subxectivas, mentres as subxectivas propician, noutros casos, as obxectivas. De todos xeitos, todos os camiños están abertos e estou seguro de que o Che vería con bos ollos a revolución bolivariana, a loita en Chile ou as experiencias electorais do Ecuador, Arxentina, Bolivia ou México. Non creo que o acontecer dos réximes parlamentarios burgueses de Europa lle houbese interesar tanto.

Banalizouse de máis a figura do Che? 

A figura do Che é impoñente… É a pureza revolucionaria, un exemplo a seguir. Precisamente por ese carisma convértese en subversivo e perigoso e por iso a burguesía, o capitalismo, quer asimilalo para o manipular ao seu antollo, coma icona romántica de ideas imposíbeis de levar á práctica. Pretende convertelo nun obxecto máis de consumo. Todo isto busca  baleiralo de contido ideolóxico. Tamén hai que dicir que, nalgún sector dos chamados progresistas, xulgábase ao Che como un idealista e incidíase na súa acción guerrilleira como algo erróneo, aínda que sabemos que os que así o xulgaban descoñecían o seu pensamento e quedaban nunha análise propia do reformismo burgués.

En Cuba recordan que o Che dicía o que pensaba e facía o que dicía. Quedan hoxe liderados políticos con eses mesmos valores?

Conta Fidel Castro que cando os detiveran en México mentres preparaban a expedición do Granma, no interrogatorio preguntáronlle ao Che si era comunista e el respondeu afirmativamente. Daquela levárono ante un fiscal e o Che acabou discutindo con el sobre o culto á personalidade atribuído a Stalin. Eis o Che, unha persoa íntegra e de enormes valores morais, nobre e desinteresado. Seriamos pesimistas si pensásemos que non pode haber no mundo máis persoas coma el, pero tamén debemos considerar que o mundo actual non é igual ao de hai 53 anos. Ao Che, proíalle de tal xeito a inacción política, que as veces había que frear a súa impaciencia revolucionaria. A situación social non é a mesma e as condicións subxectivas non propician a aparición de figuras como o Che.

Empatía, solidariedade , humanismo, que queda na militancia actual dese home novo que exemplificaba o Che?

Ao analizarmos a figura do Che, debemos ter conta de dúas perspectivas distintas, a europea e a latinoamericana: a primeira representa o vello espírito colonial, e a latinoamericana a visión desde a terra. A cultura do consumo, sobre todo en Europa, lévanos a un mundo máis individualista, menos humano, falto de militancia, solidariedade e axuda mutua. O tecido social vai formando as identidades dun colectivo e a militancia non forma parte, tanto como antes, deses valores. Toda esta anomia social leva á despolitización da sociedade, aínda que sempre debemos pensar que segue habendo persoas coma o Che, persoas privadas de visibilidade por certas condicións subxectivas.

Como definirías esas condicións?

Estamos a vivir unha época de confusión, pero dunha confusión deliberada. Trátase precisamente de confundir á xente e lograr manipulala, chegando mesmo a manipular a figura de líderes coma o Che que ten unha traxectoria diáfana e resistente.

O Che visitara 18 de xuño de 1959 a Franxa de Gaza, que importancia ten hoxe a súa figura para as loitas internacionalistas?

Se hai un país solidario e internacionalista, ese é Cuba. Mesmo nestes duros momentos de pandemia, foi o único país que enviou brigadas médicas aos países chamados desenvolvidos. A visita á Franxa de Gaza é moi significativa. Palestina, un cárcere ao aire libre, é o exemplo dun país sometido na súa propia terra polo colonialismo dun país artificial, Israel, co apoio do imperio Yankee. O Che é unha referencia internacionalista. Desde o primeiro momento preocúpase polos problemas do terceiro mundo: está nas reunións do Movemento de Países non Aliñados, na conferencia de Bandung, vese con Zhou Enlai, Nehru, Nasser, Sukarno… Desde mozo, coas súas ideas marxistas, viaxara por Latinoamérica só e en compañía do seu amigo Alberto Granados. Ademais de coñecer toda a xeografía do continente, estivo en Bolivia, onde en 1952 hai un gran movemento obreiro e campesiño. En 1954 está en Guatemala, onde ten lugar o derrocamento do goberno progresista electo de Jacobo Árbenz ,que pretendendo unha reforma agraria, fora derrocado por unha invasión yankee propiciada pola United Fruit Company que tiña intereses capitais naquelas terras. Diríxese a México onde se prepara a expedición do Gramna para iniciar a revolución en Cuba; anos despois do triunfo da revolución, Fidel proponlle a misión no Congo para axudar a Lumumba contra Mobutu e os mercenarios europeos. A súa vida termina coa misión en Bolivia. Se hai un exemplo de internacionalismo, ese é o Che.

A figura de Óscar Fernández Mel resulta de vital importancia para coñecer as estreitas relacións culturais e políticas entre Galiza e Cuba. En que situación atópanse hoxe esas relacións?

Óscar Fernández Mel foi unha figura fundamental para profundar máis nas relacións entre Cuba e Galiza. Nacido en Cuba de pais lucenses, cando tiña un ano seus pais viaxaron a Galiza e estiveron sete anos ata que en 1937 regresaron a Cuba. Fíxose médico, incorpórase ao movemento 26 de xullo e despois do asalto ao Moncada, á guerrilla. Chegou a ser alcalde da Habana e Xeneral de brigada das Forzas Armadas Revolucionarias. Gran amigo do Che e padriño da súa voda, estivo con el no Congo. Galiza, por razóns históricas debería ter estreitas relacións con Cuba, son moitos os galegos que emigraron a Cuba en diferentes épocas. Grandes personalidades cubanas teñen ascendencia galega: Fidel Castro, Camilo Cienfuegos, Frank Pais, Abel Santamaría… Poderiamos citar a moitos, persoalmente, na miña viaxe a Cuba, puiden comprobar o agarimo que senten os cubanos por Galiza. As relacións de Cuba con Galiza foron profundas e moi importantes desde o punto de vista cultura, o precioso edificio que era o Centro Galego na Habana é hoxe Teatro Nacional; por citar un feito, o himno galego estréase en Cuba. Con todo, hoxe este goberno de Feijoo –de demolición e limpeza étnica, como di Beiras– está a esnaquizar Galiza.

Hai quen responsabiliza ao Che de fusilamentos tralo triunfo da Revolución, que de certo hai nesas acusacións?

Cuba debe pelexar sen descanso contra mentiras e difamacións do imperialismo; simplemente non é verdade esta acusación, tentan inventar algo que manche a figura incólume do Che. Os fusilamentos levados a cabo despois da Revolución, nunca foron decisións persoais, nin dos cargos do goberno, senón sentencias dun consello de guerra. Endebén, Fidel recoñece o erro de facer xuízos públicos contra os que cometeran crimes horrendos, porque a voz do pobo  sempre é máis dura cos culpábeis. Ao Che impactáballe moito a morte dos seus compañeiros de guerrilla, coma a de Eliseo Reyes, o Capitán San Luís, de quen escribe no seu diario aqueles versos de Neruda: «A túa figura pequena, de capitán valente». Era un home dunha fonda humanidade.

Un balance da Figura do Che.

A marabillosa foto de  Alberto Korda está en infinidade de cartazes, camisetas e soportes de toda clase: o Che é unha figura grandiosa, mítica, a personificación dun auténtico revolucionario. É o símbolo da coherencia, a correcta conciencia moral, o desinterese… Ninguén pode ir en contra del, porque representa a loita de todos os desherdados da terra contra a inxustiza. Un visionario. Ferido e desarmado, lévano á Higuera, ao día seguinte 9 de outubro de 1967  e ao medio día, execútano a sangue frío. Aínda hoxe,  campesiños bolivianos van prostrarse naquel lugar.

Texto orixinal: https://nuevarevolucion.es/entrevistamos-a-jacinto-barreiro-la-figura-del-che-se-impondra-siempre/

Tradución ao Galego para Terra Sen Amos, de Rosa Bentraces.

Pressenza – Nelsy Lizarazo (Redacción Ecuador)

Desde o inicio da pandemia, as novas das brigadas médicas cubanas a distintos países do mundo chegaron como vento fresco. Hoxe, a Brigada Henry Reeve, premiada pola Organización Mundial da Saúde (OMS) é un dos candidatos ao premio Nobel da Paz. Conversarmos sobre o inxente labor da medicina internacionalista de Cuba, co ensaísta e investigador Enrique Ubieta que acompañou en Lombardía a brigada cubana requerida polos italianos. A experiencia das mulleres e homes do destacamento médico dunha illa sen recursos e cercada e agredida polos EUA, axudando un pais de renda alta e medios hospitalarios de avangarda, merecía un cronista como Ubieta que ven de producir un relato da súa experiencia. Ubieta é autor de Ensayos de identidad (1993); De la historia, los mitos y los hombres (1999) e La utopía rearmada, que obtivera o premio EPO-Abril na súa primeira edición de 2001.

Cando nacen e cal é o proxecto das brigadas médicas cubanas?

O internacionalismo médico cubano nace coa Revolución. No ano 60 vai unha brigada médica a Chile, onde a recibe Salvador Allende, quen, naquela altura, estaba lonxe de pensar que chegaría á presidencia. Falamos do 60! A seguir, as brigadas devén un feito habitual: van a Alxria, África ou América Latina, como parte do principio revolucionario de solidariedade externa, complemento da solidariedade no interior. Fidel anuncia nos comezos da Revolución que o país vai dispor de moitos médicos e que progresivamente compartirá  ese activo co resto do mundo. Logo da caída do campo socialista nos 90, houbera no mundo un retroceso da esquerda e unha recesión de  prácticas internacionalistas. Nesa altura, Fidel imprime renovada forza e compromiso ao sistema da axuda internacional médica. Arredor das importantes brigadas a Centro  América e Haití no 98, a conta dos furacáns Mitch e George empezan a xurdir diversas ideas ao redor desa presenza, que despois se estende por África e de novo a toda América Latina. En 2005 o furacán Katrina arrasa Nova Orleans, e Cuba ofrece ao goberno dos EUA unha brigada con máis de mil médicos e enfermeiros. Ese continxente recibe o nome de Henry Reeve, patriota norteamericano que pelexou na guerra de independencia de Cuba no século XIX e chega a xeneral: un home moi valente. O goberno de Washington recusa a axuda, mais o Continxente Henry Reeve comeza a asistir en catástrofes e guerras por dous, tres meses, o tempo xusto para axudar. No primeiro foi a Guatemala e Paquistán e a seguir ao resto do mundo.

A campaña contra o Ébola está contada nun libro teu

Unha das actuacións máis importante do Continxente Henry Reeve foi a do Ébola en Africa. O secretario xeral das Nacións Unidas   chamara ao presidente de Cuba para pedirlle que asistise aos países africanos contra o andazo e Cuba enviou 157 médicos e enfermeiros. Eu tiven a posibilidade de viaxar con eles, presenciar o traballo e escribír un libro sobre a campaña. Outro fito foi o da Covid-19 algo que aínda non rematóu. Cuba mandou brigadas a 39 países no mundo para axudar a erradicar a Covid-19 e por primeira vez na historia enviou brigadas a países do primeiro mundo, do grupo dos 7, como Italia. En Lombardía e Piamonte actuaron de maneira absolutamente gratuíta: nin o goberno Cubano nin os médicos nin enfermeiros cubanos recibiron un céntimo por ese labor. Actuaron nun país rico malia procederen dun país pobre, bloqueado ao máximo, buscando o goberno Trump asfixiarnos mentres eramos solidarios con outros.

A propósito da brigada a Italia, que ti acompañaches, que diferenzas advirtes entre os sistemas sanitarios de Cuba e Italia?

En toda parte hai persoas solidarias, de sentimentos nobres; o que cambian son os sistemas, que determinan o comportamento de algunhas persoas cara outras. En Italia vimos como están a derrubar o sistema da sociedade de benestar que existira mentres durou o campo socialista e agora está a ser invadido polos servizos privados. Nestes países con renda alta, a tecnoloxía obviamente é de primeiro nivel; os profesionais cubanos cos que eu viaxaba, primaron a relación cos  pacientes. Bloqueados desde o 60, nós carecemos da última tecnoloxía en varios campos da medicina o que, de súpeto, confrontaba dúas escolas, dúas maneiras de enfrontar a medicina: os facultativos italianos afeitos  resolver todo con 20 probas médicas coa última tecnoloxía e os ollos fixos no computador; os cubanos, namentres, preguntaban aos pacientes sobre o seu historial médico, auscultábannos, exploraban, examinaban,  observaban, recoñecían.  O director do hospital onde estabamos a traballar, observou que os médicos cubanos chegaban a unha conclusión ben antes que as análises informatizadas e con moitos menos gastos en recursos. Os médicos italianos logo tamén comprenderon a necesidade de conversar cos pacientes, de tocalos, de auscultalos e ese intercambio foi moi positivo.  O trato persoal co paciente acaba establecendo unha relación de confianza e afecto que inflúe na curación. Recibíronse moitas cartas de pacientes que saían de alta do hospital agradecendo aos médicos por esa relación de afecto. E por fin, o asunto da bio-seguridade. Os médicos cubanos veñen dun país tropical onde houbera varias epidemias que foron controladas (algunhas delas  creadas pola guerra biolóxica)  e están afeitos a lidar con andazos en todo o mundo. Especialmente co Ébola tiveron que aprender as normas de bio-seguridade porque podía custarlles a vida. Os cubanos estableceron un control de entrada e saída da zona vermella que foi mesmo contestada polos médicos italianos, con protestas de algúns recén graduados. O resultado foi evidente e eles recoñecérono dunha maneira moi aberta: durante tres meses, no hospital de campaña  traballaron mais de 100 colaboradores italianos e 38 médicos e enfermeiros cubanos e non enfermou un só traballador da saúde.  Mesmo acudiamos ás casas dos pacientes, algo que ali causaba sorpresa e visitamos un refuxio de rúa, para estancias limitadas a unha noite, de emigrantes prostituidas vivindo sen teitonin atención, para lles dar orientación epidemiolóxica.

Que efecto pode producir a experiencia de Lombardía e o contraste entre esas dúas formas de abordar o andazo?

Coido que é un momento propicio para reformular o sistema, pero iso non terá lugar se os cidadáns do mundo esperamos que ese cambio aconteza sen intervención, porque hai moitos intereses detrás, lamentabelmente. Non estamos a falar de atrancos insalvábeis senón de políticas para beneficiar a uns en detrimento de outros. A pandemia creou todas as condicións para o mundo cambiar, mais temos que cambialo entre todos. O médicos italianos cunha verdadeira vocación de solidariedade, de humanismo, de entrega á súa profesión apreciaron con toda claridade as potencialidades da medicina social e de todo o que se pode conseguir cando existe vontade política.

Tradución ao Galego para Terra Sen Amos de Rosalía Tamuxe

Ramón Pedregal Casanova – Fronte Antiimperialista Internacionalista

Os beneficios da explotación farmacéutica do capitalismo son os máis altos do negocio das multinacionais, razón pola que atacan aos países que investigan a Covid 19 sen respectar o dominio imperial. Esa farmacoloxía independente, é temida coma un disparo ao corazón. A revista Forbes comentaba en 2015:”O negocio máis rendíbel dos EUA é a produción farmacéutica; con ela saca o 21% de media en beneficios, moi por encima do investimento financeiro, que ven no segundo lugar con 17,3% ; o terceiro é para  os servizos tecnolóxicos, do que tiran un 16,1% . Máis aló queda o petróleo e a minería, que non superan o 2%”.

As máis poderosas multinacionais da farmacia, as estadounidenses Pfizer, Merck Sharp & Dohme (MSD) e Johnson & Johnson obteñen máis do 25% de beneficios e o rexime imperial queda co 45% do explotado. Imaxinan a forza de que dispón EUA para coaccionar no seu campo de influencia? Comprenden por que empurra aos seus dominados contra os países que non lle prestan obediencia e contan con capacidade para investigaren e industria medicinal propia?

Na guerra por vender a súa vacina contra a Covid 19, EUA sementa dúbidas, espalla mentiras, emprende campañas de terror publicitario sobre os específicos en probas de China ou Rusia, ou determina a censura sobre as probas da vacina cubana, a primeira de América en fase clínica. Algo perverso e contrario aos principios elementais de humanidade. Como explicar que un país como Cuba, cercado polos bancos, os exércitos e a potencia comercial e política dos EUA; un pequeno país cualificado como do terceiro mundo, resulta ser un campión mundial no mesmo campo no que a maior potencia do mundo obtén os maiores beneficios? Aos EUA resúltalles insoportábel que en Cuba a medicina sexa de balde e teña carácter social. Eis a razón pola que nas redes inventen a diario casos de doentes que saen de Cuba para relatar unha pretendida agonía médica. A quen poderán enganar,  sendo o sistema dos EUA o que peor trata á súa poboación, no país onde os grandes capitalistas fan negocio coa enfermedidade da súa sociedade?

Antitético da explotación capitalista

Despois de bloquear máis de 60 anos ao pobo de Cuba, como pode explicarse que unha illa resistente, pequena, sen recursos e empobrecida por tanta agresión, manifeste ao mundo que coidar da saúde do pobo é o principio máis humano, responsábel e básico do seu sistema social? E cal é ese sistema social?: o antitético da explotación farmacéutica, o contrario do sistema capitalista.

O maior imperio da historia do mundo é quen de ameazar a vida no planeta, mais non é quen, en libre competencia (marca e símbolo do capitalismo) de ofrecer nada para salvar aos pobos do mundo. Agora o obxectivo a bater chámase Covid 19, mais cantos outros foron e serán antes de o imperialismo desaparecer? Nos Tratados de comercio dos EUA, o asunto de primeira importancia é a investigación farmacéutica que presenta coma beneficiados aos que pagamos a súa industria de pastillas, inxeccións, xaropes, cremas, e específicos que poden provocar outras enfermidades para o negocio continuar. Nese comercio, dispoñen da nosa saúde mal atendida.

Financeiros coma Bill Gates, investiran na industria da farmacia, máis rendíbel ca o negocio da banca ou a tecnoloxía e moi superior á mineiría. Non invisten na estabilidade social. Os Estados europeos, adiantaran 2.700 millóns de euros a conta dunha vacina en probas e polo tanto sen garantía. Os problemas sobrevidos durante as primeiras probas clínicas, suscitaron inquedanza. As farmacéuticas transnacionais non fanse responsábeis das consecuencias que poida ter a vacina sobre a saúde. Os países que a contratan exímenos de responsabilidade civil e asegúranlles indemnizacións nocaso de se producir unha condena xudicial.

 A farmacéutica é Astra-Zeneka, produtora da vacina de Oxford que recibira un adianto millonario das arcas públicas da UE e na que Bill Gates puxera a man. Este personaxe que promovera outra vacina contra a polio e cuxas probas en África produciron máis polio e outras enfermidades como resultado. Gates, icona dos negocios capitalistas en diversos campos da explotación humana, colleu gusto pola rendibilidade directa dos medicamentos.

Antes de Marzo había 30.000 médicos e médicas de Cuba que traballaban solidariamente en 61 países. Despois de Marzo, houbo outros 46 países dos 5 continentes que pediron axuda á Revolución Cubana para poderen se defender da Covid 19. Cuba non dá as costas á vida, protexe aos pobos, pon por diante a solidariedade, mesmo que os gobernos dos paises aos que axuda, oarticipen do criminal bloqueo.

Seu exemplo no mundo, acordou a voz solidaria que reclama para eles o Premio Nobel. Aprendan os gobernos, se é que aínda poden, e infórmense os que avalan campañas cargadas de mentiras ou de censuras coas que o réxime imperial e os seus medios deitan odio contra Cuba.

Tradución ao Galego de Moncho Leal, para Terra Sen Amos.