Eddy Jiménez – Terra Sen Amos

En tempos de Covid-19, camións-cisternas con canóns de auga valen indistintamente en Latinoamérica para reprimiren manifestantes e para limpar rúas; en Cuba temos un problema: non che hai eses vehículos pois levamos máis de sesenta anos sen reprimir manifestacións.

De noite, resoan concertos de tixola nas cidades latinoamericanas en protesta por os gobernos desatenderen a saúde no medio do andacio; mais asi que chegan as nove da noite, en Cuba aplauden aos traballadores da saúde cubanos que, a máis de na illa, combaten contra o Covid-19 en quince países, á maiores dos máis de vinte mil que asisten enfermos en case todos os continentes.

Polo mundo adiante, asusta ver tropa militar nas rúas; en Cuba os hospitais militares atenden doentes e fan probas a quen presenta sinais de contaxio.

O trasatlántico británico MS Braemar , sen ter quen lle dese un porto de atraque, nin sequer  nos do poderoso veciño estadounidense e navegando con cinco persoas abordo diagnosticadas de Covid-19 e dúcias de sospeitosos de padeceren o virus, entrou no porto cubano de Mariel. Cuba non preguntou quen eran os viaxeiros millonarios e quen os humildes traballadores do trasatlántico; todos, por igual, foron auxiliados e transladados ao aeroporto, no medio de efectivas medidas sanitarias.

Case ao tempo destes feitos, varios aeroportos do Caribe negáronlle permiso para repostar a un avión da compañía alemá Condor,  que cubría un vóo humanitario de repatriación, con 221 pasaxeiros, dende Managua, Nicaragua, cara a Francoforte. Había ser a miña Cuba, en tempos de pandemia, a que lle dese pista e asistencia no aeroporto de Holguín para poder seguir rumbo seguro cara ao seu destino.

Nunca se poderá saber cantas persoas salvaron a vida no mundo grazas ao Interferón Alfa 2B Humano Recombinante, medicamento antiviral creado en Cuba e producido na nosa Illa e na China con tecnoloxía cubana, un dos fármacos máis utilizados contra o Covid-19, solicitado por máis de 45 países.

Millóns invisten as autoridades estadounidenses para desinformar sobre a realidade cubana, e, arestora, para desvirtuar e denigrar o apoio que brindamos, sen distingo ideolóxico, a calquera país que o solicite. Chegan até o cinismo de ameazar aos que piden axuda médica a Cuba. Dá noxo!

Cuba entende que salvando sálvase. É ese noso histórico sentir, non de agora senón dende o século XIX.

Non é meu propósito entrar en disquisiciones políticas; só digo que me sinto orgulloso de ser cubano. Se outravolta me desen escoller o sitio onde nacer, resoltamente e axiña, berraría: “Sen dúbida, Cuba”!

*Eddy Jiménez, xornalista e escritor cubano, amigo de Galiza.

Ramón Fernández Leal – Terra Sen Amos

A chegada das brigadas médicas cubanas, primeiro a Italia,

logo a Andorra, fixo que aparecera coma nova con carácter

positivo algo referente a Cuba nos medios das potentes

corporacións sistémicas. Lendo a letra miúda, podíase

descubrir que unha parte das persoas expedicionarias

estiveran xa na epidemia do Ébola, en 2014. Tamén aí

descubrimos a cantidade de xente que descoñecía ese dato.

O 11 de xaneiro deste ano asistín, na “Casa da amizade” de

La Habana á presentación dunha nova edición en idioma

español e a primeira en inglés do libro “Zona roja” do escritor

e periodista cubano Enrique Ubieta, onde conta o que el viviu

coma expedicionario daquela epopea. Non pensei que ese

acto, emotivo, solidario, reivindicativo, viñérame tantas veces

ao recordo coma está a pasar agora nestes días.

O 8 de agosto de 2014 houbo unha petición expresa da ONU e

da OMS ao goberno cubano para a colaboración dunha

epidemia que matara xa a 2.400 persoas e que tiña

nalgunhas zonas unha mortalidade do 80%. Cuba envía unha

avanzada para preparar as condicións e o 2 de outubro

arriban a Serra Leoa 162 brigadistas médicos. Logo irán a

Liberia e Guinea Conakry outros 296.

Foi un feito sen precedentes na historia da humanidade. Un

pequeno país, asediado polo imperio máis armado da historia,

vai prestar axuda a miles de quilómetros cunha cantidade de

persoas equivalente ao que o resto do mundo proporciona.

Nunhas condicións nas que a vida valía ben pouco, con

temperaturas de 50º, a expedición cubana logrou baixar esa

mortalidade do 80% ao 22%. Unha das loitas máis

complicadas era a de lograr que se entendera que non se

podía seguir o rito mortuorio no que que as persoas

achegadas a quen finara lavaban o corpo, abrazábano e se

bañaban coa mesma auga, o que producía decenas de

contaxios inmediatos. A poboación non cría no Ébola. Antes

da chegada solidaria, as persoas infectadas estaban recluídas

sen asistencia médica, morrendo.

Na nosa beira, o virus do Ébola tivo prensa cando superou a

contorna africana e chegou a EUA e Europa. Nomeadamente

no estado español foi nova cando unha enfermeira chegou

infectada.

As grandes potencias preocupáronse en deter a súa

propagación, non en erradicala. Durou dous anos e supuxo a

morte de 11.300 persoas.

Cuba estaba presente, antes da crise do ébola, en 32 países

de África, con 4.000 brigadistas. Coma estivera en 1960 en

Chile polo terremoto de Valdivia, por primeira vez dende o

triunfo revolucionario, ou en 1963 en Alxeria ou en 2014 en

Haití,…coma en Paquistán, Nicaragua… En Cuba está a Escola

Latinoamericana de Ciencias Médicas, creada en 1998 logo

dos furacáns George e Mitch. Dende aquela licenciáronse máis

de 22.000 estudantes de todo o mundo en medicina. Cuba

tivo presenza solidaria médica en 109 países.

Coma en tantas cousas, sen Cuba nada sería igual. É moi

importante que se saiba nesta beira do mundo, anestesiada ealienada polo consumismo

Alina Maceda – Terra Sen Amos

Oito paises que representan a cuarta parte da poboción do mundo, protestan contra o bloqueo de Washington que limita a súa capacidade de actuaren contra a pandemia. China, Cuba, Venezuela, Irán, Siria, Nicaragua, Corea do Norte e Rusia, que, amais da Franxa de Gaza, padecen asedio, multas e embargos de parte do goberno de Donald Trump, a UE e Canadá, diríxense a ONU para que faga valer seu dereito e obriga de asistir ao pobo nun estado de emerxencia sanitaria.

Antonio Guterres, secretario xeral da ONU, emitira dia 25 unha protesta  contra o bloqueo coma arma de guerra, que coincide por horas coa publicación da Denuncia dos Oito (Terra Sen Amos 26.03.20)  mais o sistema de información dominante da UE, partícipe do asedio imperial, exerceu a censura sen apenas excepción. A noticia daba conta da carta dirixida ao Secretario Xeral, a alta comisionada para os Dereitos Humanos de Nacións Unidas, Michelle Bachelet e ao director xeral da Organización Mundial da Saúde, Tedros Adhanom, en demanda dunha intervención que poda defendelos do unilateral bloqueo de parte de Washington e das ameazas e interferencias sobre paises terceiros que adoitan relear a venda de equipo sanitario, medicamentos e víveres aos ilegalmente sancionados para abordaren a loita contra a pandemia. Os asinantes dinque o Bloqueo é unha infamante violación da Lei Internacional e da Carta da ONU.

O xurista e relator especial da ONU alfredo de Zayas, recorda que unicamente son legais as sanción acordadas e asinadas no Consello de Seguridade, mentres que as producidas unilateralmente “son ilegais por definición”.  De Zayas visitara Venezuela en 2019 e dixo que as sancións de Washington podían se comparar  a un estado de sitio medieval  polo que acusaba ao goberno Trump de crimes contra humanidade.  Xaora, o Consello de Dereitos Humanos das Nacións Unidas  asegurou que compría desafiar as sanción facendo caso omiso delas ao tempo que anunciaba unha reclamación contra EUA polos prexuizos causados  que danaban principalmente aos máis pobres.

A Denuncia dos Oito mereceu pola contra destaque no media dos EUA. Richad Eskow dixo en ICH que o bloqueo dun cuarto da poboación mundial non é unha sanción económica, como pretenden a Casa Branca,  a UE e o goberno de Canadá, senón “un castigo contra a poboación dos paises bloqueados e un acto de guerra biolóxica contra a infancia e a vellez”. Eskow cita un estudo da revista médica The Lancet  que contrasta dados estatísticos sobre casos de cancer, hemofilia, doenzas cardiovasculares, asma and epilepsia en idades críticas, sobre os que anuncia un aumento da mortandade que só poderia ser evitado en pleno estado de emerxencia, mediante o acceso a recursos que o bloqueo impide. Acrecenta que a ilegal interferencia de Trump, impide  que Venezuela poda adquirir medicamentos básicos contra o cancro ou a dibete. Nun cálculo conservador, o Center for Economic Policy Research (CEPR) de Washington, cifra en 40.000 o número de mortes producidas en Venezuela polas sancións de Trump entre 2017 e 2018.

A Denuncia dos Oito chegou aos media do Estado o pasado dia 26 nun despacho de Associated Press datado na ONU mais o seu contido non mereceu destaque. Dende a dereita reaccionaria, ABC, dixo que Venezuela, Rusia e Irán tentaban aproveitarse do Coronavirus para forzaren na ONU o levantamento das sancións.  O gobernamental El Pais fai mención á pandemia en Latinoamérica, nunha crónica dende México, que aborda a situación no Brasil, México, Chile e Colombia. As liñas finais refírense a situación médica de Venezuela, que descrebe preocupante “polas deficiencias dun sistema de saúde mermado dende hai anos”. Na realidade, o avance histórico da asistencia sanitaria en Venezuela prodúcese a pouco de gañaren as eleccións os chavistas. As deficiencias chegan co bloqueo.

Redacción de TSA – Axencias

Antonio Guterres,  secretario xeral da ONU, dixo na Quarta 25 que era preciso suspender as sancións impostas por Washington e aliados a diferentes paises para poder garantir sen atrancos a provisión de alimentos, recursos médicos e asistencia sanitaria ante a pandemia de Covid-19 que asola o mundo. Nunha alocución dirixida ao Grupo dos 20, Guterres foi terminante ao recordar  que a situación do mundo “reclama solidariedade e non exclusión”. O Secretario Xeral  eleva a declaración política o malestar que ven expresando a maioria da Asemblea Xeral da ONU contra das sancións económicas, comerciais e políticas que padecen nomeadamente Venezuela, Cuba, Irán, Nicaragua e Rusia con dano acrecentado dende a proliferación do Coronavirus e, sen nomear a UE nin aos EUA ou o UK, paises ricos e principais executores das sancións,  deixa en evidencia que non se pode torturar un pobo so pretexto político nin finxir que o torturado está a padecer menos o andacio que o país que dispón arbitrariamente o castigo.

O esperado discurso de Guterres non impide ao ministro de Estado (asuntos exteriores) dos EUA declarar en rolda de prensa que “a pandemia é a expresión dunha aguda guerra táctica entre actores mundiais enfrontados por proxectos políticos opostos”, expresión que leva a Donald Trump, a súa beira, a comentar, non tan baixo que non sexa entendido polos xornalistas na sala, “deberías ternos informado diso”. Na información internacional son a cada máis ás críticas aos EUA por usar a pandemia coma arma sen contar o cruel sacrificio de pobos enteiros. (http://www.terrasenamos.org/o-bloqueo-de-cuba-venezuela-e-iran-agrava-a-pandemia-protestan-economistas-norteamericanos/ )

No foco da declaración do Secretario Xeral está igualmente a Unión Europea que pretende marcar diferencia nas súas sancións a terceiros paises coa política de extrema dereita da Casa Branca ao definir que o obxecto das sancións “deben ser na maior medida posíbel individuos ou entidades responsábeis das políticas a sancionar,  para reducir danos a terceiros”. A UE non evita con esta flagrante hipocresía que toda Venezuela, por exemplo, teña que padecer a súa criminal interferéncia, nin poderá Bruxelas ser incoherente coa súa norma xeral que asinala que “prevé exencións para poder atender as necesidades básicas dos sancionados” o que ven colocar a súa cartilla penal internacional aos pés de António Guterres.

A Alta Comisionada das Nacións Unidas para os Dereitos Humanos Michelle Bachelet, tamén reclamóu a suspensión das sancións por causa da pandemia e dixo que os castigos dos EUA e a Unión Europea impactan de forma negativa na saúde, nunha situación de alarma xeral.

Representantes de varios gobiernos e personalidades sumáronse aos  pronunciamentos da secretaría xeral da ONU mentres o ministro de Exteriores cubano Bruno Rodríguez Parrilla saudóu as declaracións de Guterres e Bachelet.

Axencias – Terra Sen Amos

Lula encomenda ao presidente de Cuba “transmitir aos cubanos e cubanas, especialmente aos cientistas e profissionais que estão nesta dura luta pela vida em todo o mundo, o reconhecimento, a admiração e a gratidão do povo brasileiro”. A carta de Lula leva data do 23, procede de São Bernardo do Campo, no Estado de São Paulo e aparesce publicada dia 25 nos jornais de Cuba e na agência Prensa Latina. O expresidente do Brasil recorda que “a solidariedade ativa, militante e revolucionária de Cuba já foi evidente em várias partes do planeta, em resposta altiva e soberana àqueles que tentam impor o bloqueio econômico e o isolamento político”.

 “Estou escrevendo para falar sobre a emoção que senti quando vi a imagem dos médicos cubanos chegando na Itália, para ajudar as vítimas da pandemia de coronavírus naquele país –escreve Lula da Silva-. Mais uma vez, o governo e o povo de Cuba da ão mundo exemplo de solidariedade, superando todas as barreiras, sejam de natureza econômica, geográfica ou política.

 É em momentos de crise que encontramos os verdadeiramente grandes. E nessas horas as pessoas daquela ilha são sempre gigantescas diante do mundo. A solidariedade ativa, militante e revolucionária de Cuba já foi evidente em várias partes do planeta, em uma resposta altiva e soberana àqueles que tentam impor o bloqueio econômico e o isolamento político.

 O povo brasileiro ficará eternamente grato pelo papel que desempenhou em nosso programa Mais Médicos, em uma cooperação que salvou inúmeras vidas e ensinou muito aos nossos próprios profissionais de saúde.

Essa cooperação foi brutalmente interrompida por um governo mesquinho com o povo e cegada por uma ideologia individualista e desumana.

 Nestes momentos de crise devido ao coronavírus, infelizmente de uma maneira mais dolorosa para o nosso povo, todos estão tendo que reconhecer a falta que os colegas médicos cubanos nos fazem aqui.

 Peço a você, querido colega Díaz-Canel, que transmita aos cubanos, especialmente aos cientistas e profissionais de saúde que estão nesta dura luta pela vida em todo o mundo, o reconhecimento, a admiração e a gratidão do povo brasileiro. Estaremos juntos sempre, até a vitória”.

Brigadas médicas cubanas operam ja em Surinam e Granada. Suman-se as que participam na loita contra COVID-19 em Nicaragua, Venezuela e Lombardía (Italia)