Todalas entradas de Terrasenamos

Restrición da mobilidade para tratar o agudo repunte da Covid-19 centrado na Habana

AXENCIAS – TERRA SEN AMOS

Dos 558 casos activos da Covid-19 que ten actualmente Cuba, 486 están ingresados na Habana e dos 59 novos positivos, 40 corresponden a Habana e o resto a Artemisa, con 15; Ciego de Ávila con dous; Matanzas, cun, e Mayabeque con un caso importado. O presidente de Cuba considerou de gravedade o repunte epidemiolóxico da capital con notábel dispersión de casos nos seus 15 concellos e nove eventos abertos polo que convocou a autoridades municipais e provinciais da capital a aplicar restricións nos desprazamentos a partir deste 1 de setembro. Diaz-Canel criticou a grande dispersión de casos nos 15 concellos capitalinos e dixo que a mobilidade de moitas persoas estaba a producir contaxios que replicaban nunha nova cadea de asintomáticos.

Os concellos da capital vólven dar un repunte coma o que se producira a comezos de xuño que comprometen os sobresaintes resultados da campaña contra a pandemia en Cuba.

Para coutar o problema, dixo que se precisaba unha xestión de goberno e participación da poboación, que na súa maioría apoia estas medidas, e asegurou que compria reducir o aumento de casos con novas altas a partir da aplicación efectiva dos protocolos de tratamento para poder transferir a fases de curación aos pacientes en estadios graves e críticos. “Que iso despois nos vaia levando a unha estabilidade no traballo, como a que tiveramos entre o momento en que superamos o pico da epidemia e este novo surto“

Logo de escoitar as precisións das autoridades dos municipios de Arroio Naranjo, Boyeros, Habana do Leste, Praza da Revolución, A Lisa, Centro Habana e Marianao –os que máis casos xeraron na Segunda e os de máis complicación– Diaz-Canel subliñou que a demora entre a consulta, a proba do PCR e o ingreso cando procedía era unha das causas do agravamento da pandemia. Entre os primeiros síntomas e proba, o diagnóstico e o ingreso pasaban entre dez e 15 días en máis dunha vintena de casos e recoñeceu que esta demora era unha das causas recoñecíbeis do aumeento de de casos graves e críticos detectados nos últimos días. “Desmontamos medidas que eran claras, como o illamento inmediato dos sospeitosos, ou os contactos dos contactos, e facerlles enseguida o PCR, sobre todo aos vulnerabeiss, para non chegaren á gravidade; non estamos a controlar ben os focos e máis persoas chegan aos  estados de grave e crítico por esa situación. É prioritario que cada concello habaneiro detecte as emerxencias axiña para tratalas cos protocolos existentes“.  

O gobernador da Habana, Reinaldo García Zapata, anunciou medidas de redución du 25 % a circulación do transporte e o  réxime de tele-traballo e de traballo a distancia para máis de 118.200 persoas; a intervención de 122 grupos de inspectores para actuaren en institucións e comunidades; a provisión de cédulas de residencia para quen teña un lugar de residencia que non corresponda co do carné de identidade asi coma o establecemento de 151 puntos de vendas novos nos sitios onde a oferta é escasa.

Na reunión informouse asemade de a tormenta tropical Laura afectar o submministro eléctrico de 2 665 000 clientes, con dano para 3 839 vivendas, delas 115 con derrubes totais, e problemas en 15 226 hectáreas de cultivo. Os traballos de recuperación restablecerono servizo eléctrico en 72 horas, aínda que quedan interrupcións en puntos afastados; resolveron danos causados en 469 vivendas e recuperaron até a data o 29 % dos campos de cultivo afectados.

A Federación de Mulleres Cubanas cumpre 60 anos con crecente presenza en todos os sectores da Revolución

O 61 por cento da dotación das Brigadas Henry Reeve, en misión a 40 nacións e territorios, son mulleres

Yeilén Delgado Calvo – GRANMA

O presidente Díaz-Canel enviou parabéns ás mulleres de Cuba no 60 aniversario da fundación da Federación de Mulleres Cubanas (FMC), e salientou o protagonismo feminino en todas as tarefas revolucionarias e  nomeadamente na loita contra a pandemia.

En conversa co diario Granma, Teresa Amarelle, secretaria xeral da FMC lembrou que a presenza activa das cubanas contra a Covid-19 fora responsabel e valente, tanto nos seus postos de traballo coma na provisión de servizos ou na producción. Amarelle fixo mención expresa do incremento da forza laboral na agricultura, con máis de 130.500 mulleres, e recordou que  constitúen o 61 por cento da dotación das Brigadas Henry Reeve en misión a 40 nacións e territorios.

A ninguén abraia, na Cuba do 2020, que sexan mulleres boa parte das científicas a cargo da Soberana, o candidato vacinal do país contra a Covid-19.

Coma elas, profesionais, obreiras, amas de casa e estudantes comparten a responsabilidade de manter a vitalidade do país nos días longos e desafiantes desta pandemia. Vémolas en hospitais, centros de illamento, nos barrios asistindo os máis vulnerábeis, como oficiais de Policía…

Conquistaron cada ámbito da sociedade, e non é casual. Hai 60 anos era impensábel que tivesen tal grao de inserción na vida pública, e para conquistar ese dereito e moitos outros nunha Revolución que nacía e non podía ser tal, sen asumirse feminista, xurdiu a Federación de Mulleres Cubanas (FMC).

As loitas polos dereitos da muller non eran novas, viñan da República, da man daquelas que esixiron dereitos civís, como o voto; a necesidade deles para ter Patria independente xa estaba demostrada desde a manigua, e logo na clandestinidade e na Serra.

Non flores nin enfeites, senón guerreiras, protagonistas, así as sabía Fidel. O líder da Revolución concibía pendente outra revolución, a das mulleres, e Vilma encabezou aquel esforzo por darlles oportunidades para alén da casa, o casamento e a maternidade.

Estudos, oficios, emprego, igual salario a igual traballo, acceso ao aborto gratuíto e seguro e a medios anticonceptivos, atención prenatal, licenzas retribuídas; en cada un deses logros está a teimosía dunha organización masiva, que accede a toda a xeografía nacional e batalla pola dignidade.

Se seis décadas transformaron totalmente o escenario inicial, a Federación segue plena de retos; a dobre xornada de traballo -fóra e dentro do fogar-, a carga mental, as nais vistas como únicas responsábeis dos fillos, e mesmo, a incomprensión cara aos homes que desexan exercer a plenitude a súa paternidade, son aínda atrancosimpostos polo machismo.

A FMC é unha das murallas contra os que devecen e propugnan retrocesos con respecto ao conquistado. Ante problemas complexos como a discriminación racial, a homofobia, a prostitución, os feminicidios, a violencia de xénero, o embarazo adolescente, ou a trata de persoas, ten o Estado cubano, nesta organización, unha fortaleza indescritíbel.

Estudos, accións, centros como as Casas de Orientación á Muller e á Familia, colaboración con outras organizacións non gubernamentais… a FMC comparte os rumbos de tantas e tantas mulleres que fan a nación, cos seus desafíos e heroicidades, para preservar e impulsar o vieiro que as fai empodeiradas, loitadoras, soberanas.

Lembremos que en Cuba, o 50,3% da poboación son mulleres (5 629 297), e delas,  936 018 de 65 años ou máis.

Na poboación economicamente activa, 1 812 100 son mulleres, delas 1 790 300 empregadas e 21 800 desocupadas para una tasa de desemprego de só 1.2%.

As mulleres empregadas no sector estatal son 1 405 400 ; no non estatal 384 900.

As mulleres ocupan, por votación directa, o 53,2% dos escanos da Asemblea Nacional do Poder Popular. No ano 1993 só representaban o 22,8%. da Asemblea.

Tradución ao Galego para Terra Sen Amos, de Erea del Rio Iglesias.

A prometedora vacina cubana contra a Covid-19 recibe a primeira autorización de ensaio de América Latina

Prensa Latina- Terra Sen Amos.

O candidato para vacina contra a Covid-19, Soberana 01,  é o primeiro de América Latina (e 30 do mundo) que recibe autorización para ensaios clínicos, entre os más de 200 en fase de investigación. Biólogos do Instituto Finlay de Vacunas (IFV) de Cuba e a Subdirectora do Centro para o Control Estatal de la Calidad de los Medicamentos (Cecmed) sinalaron na TV Cubana que perante un virus descoñecido, era imposibel predecir una vacina en breve, porén, a Soberana 01, é froito da experiencia acumulada por Cuba nos medicamentos preventivos, a inmunización masiva e o desenvolvemento da industria biofarmacéutica do Estado Socialista que conta cun ben gañado prestixio internacional. 

Cuba, a pequena illa bloqueada ten unha industria biofarmacéutica de avangarda. Soberana 01, candidato vacinal cubano contra o Covid-19 premia a aposta da Revolución e de Fidel pola ciencia para o progreso do pobo.

Sobre o recado experimental da investigación médica cubana, a pandemia aportou coñecimento viral específico en todo o mundo, ao que puido acceder en parte a investigación médica da illa, malia o bloqueo que sanciona e interfire ilegalmente os contratos de adquisición realizados dacordo coa lei internacional.

No de hoxe Cuba administra 11 vacinas (oito de produción nacional) cunha media de catro millóns 800 mil doses anuais de inmunóxenos simples ou combinados que protexen contra 13 enfermidades; todos os anos excede o 98 por cento de cobertura en toda a nación, o que dota á poboación dun nivel inmunitario insólito en moitos paises capitalistas.

Trátase dun amplo expediente de referencia mundial. A 66 Asemblea Mundial de Saúde aprobou, en maio de 2013, o Plano Estratéxico para a Erradicación da Poliomielite e a fase final en 2013–2018 a partir dos resultados achegados por Cuba na súa loita contra esa enfermidade.

Para a poboación de Cuba, a vacinación é gratuíta, de acceso universal, está integrada na atención primaria de saúde, e é un compromiso e vontade política coa saúde a través dun sistema médico integral.

‘O candidato vacinal cubano, Soberana 01, é o primeiro de Latinoamérica e o primeiro dun país pobre en recursos económicos, pero grande de espírito, a razón tamén pola que o logramos’, sinalou Vicente Vérez Bencomo, director do Instituto Finlay de Vacunas.

‘Menos do 20 por cento dos proxectos a nivel internacional puideron acceder a autorización para ensaios clínicos, e un deles é agora Cuba’, explicou a directora de Investigacións do Instituto Finlay de Vacinas, Dagmar García, unha da tres investigadoras de Soberana 01.

Avalan a proposta cubana contra a Covid-19, produtos como Vai-Mengoc-BC indicada para a inmunización activa contra a meninxite, de eficacia probada no mundo, a vacina de antíxeno sintético para o haemophilus influenzae tipo b ou a Heberbiovac HB preventiva contra a hepatite B.

Acervo cubano para o desafío da vacina do Coronavirus, son igualmente o medicamento inmunterapéutico contra o cancro de páncreas e o primeiro inxectabel terapéutico para combater ao cancro de pulmón de células non pequenas, xeradas e producidas pola industria biofarmacéutica estatal cubana.

Soberana 01 ten unha estratexia de fabricación de dous millóns de doses previstas para protexer á poboación de Cuba, unha vez superadas as probas.

A fase da avaliación clínica comezará a vindeira Segunda Feria 24 de agosto, dende o Centro para o Control Estatal de Medicamentos, Equipos e Dispositivos Médicos, e a Organización Mundial da Saúde que rexistra o ensaio clínico do candidato vacinal cubano.

Comentarios da investigación da Soberana 01, no debate da TV Cubana accesibeis dende o seguinte enlace:

A Venezuela e a política eleitoral irracional de Trump

Protesto contra a intervenção dos EUA na Venezuela, em frente à Casa Branca, marzo de 2019.

*Jorge Arreaza Montserrat – COHA, 0rg

As eleições sempre têm um efeito interessante nas políticas públicas, principalmente se a pessoa encarregada de projetar e implementar uma certa estratégia estiver competindo pela reeleição.

Na política, é lógico que um candidato decida mostrar medidas e realizações bem-sucedidas, minimizando falhas ou deficiências. No entanto, o que é irracional é que um candidato insista em apresentar, preservar e aprofundar uma política que acabou sendo um fracasso, que o próprio candidato apenas apoia pela metade. É o caso da atual política fracassada do governo Trump em relação à Venezuela, que está sendo reforçada apesar de seu fracasso, enquanto descarta uma abordagem mais apropriada: o diálogo.

Em 23 de janeiro de 2019, como John Bolton aponta em suas controversas memórias, os assessores de Trump fizeram lobby para o governo dos EUA reconhecr como “presidente interino” um jovem político desconhecido, Juan Guaidó, que representava o partido Voluntad Popular, de Leopoldo López, principal aliado de Washington que planejou os violentos protestos de 2014 e 2017. Em vez de produzir uma mudança de governo, essa ação levou à decisão da Venezuela de romper as relações diplomáticas com os EUA. O reconhecimento de Guaidó arrastou o governo dos Estados Unidos, bem como muitos de seus aliados subordinados, por um caminho de fracasso após fracasso em sua política de mudança de regime. Além disso, também arrastou o povo da Venezuela através de um bloqueio brutal que corroeu seus padrões de vida e afetou seriamente seu bem-estar.

No decorrer de 2019, o governo Trump imaginou que o mundo inteiro mergulharia em um estado coletivo de negação, não reconheceria mais o governo constitucional do presidente Nicolás Maduro e, em vez disso, reconheceria Guaidó, que na prática nem sequer exerce controle de qualquer instituição em Caracas. Um mês depois de sua autoproclamação, Guaidó, com o apoio e a propaganda dos Estados Unidos, tentou forçar a entrada da suposta ajuda humanitária no país enquanto esperava que as Forças Armadas traíssem o presidente Maduro. Eles falharam. Em 30 de abril, Guaidó e López, com o apoio de seus parceiros militares e americanos desertos, lideraram uma tentativa frustrada de golpe, contando com o apoio de funcionários públicos, um apoio que nunca veio. Isso levou Bolton a enviar tweets desesperados e Elliott Abrams a reclamar que seus telefonemas não foram atendidos. Eles falharam novamente.

Hoje, mais de dois terços dos Estados membros das Nações Unidas ainda reconhecem o governo legítimo da Venezuela e é o próprio Trump quem está duvidando de sua eleição errônea de Guaidó.

No entanto, o ano de 2020 veio com um desafio imprevisto: a pandemia do COVID-19. A aposta na reeleição de Trump não contava com o sério impacto que esta crise de saúde teria num dos pontos fortes de sua campanha, a economia. Ainda menos ele poderia imaginar o custo que essa pandemia teria para toda a população: até o momento, mais de 150.000 mortes foram oficialmente atribuídas ao COVID-19. Uma crise de mais de 45 milhões de desempregados está afetando seriamente os Estados Unidos. Houve protestos maciços em todo o país desde o assassinato de George Floyd, um homem afro-americano, pela polícia. Mas são muito mais que protestos contra a discriminação sistêmica: são protestos contra um sistema que abandonou a maioria de seus cidadãos pobres.

Trump teve uma oportunidade de ouro em suas mãos para mostrar liderança, admitir as deficiências do sistema e iniciar um processo sem precedentes que redirecionaria as prioridades da nação, reduziria a militarização agressiva da polícia e da política externa e criaria uma estratégia sólida de ajuda aos trabalhadores, além do fortalecimento do sistema de saúde.

Em vez disso, Trump mergulhou num labirinto onde o desespero de vencer a reeleição obscurece seu pensamento e, em vez de recorrer a políticas domésticas sólidas, optou por culpar os inimigos estrangeiros e desviar a atenção da gestão catastrófica da situação. 

Primeiro, ele culpou a China e recorreu a uma narrativa racista, com ares de Guerra Fria, como se isso fizesse algo para ajudar a população americana que sofria. No final de março, quando o número de mortos aumentou, Trump anunciou que estava intensificando sua campanha de “pressão máxima” contra a Venezuela. Em menos de uma semana, um homem que ajudou a justificar a invasão do Panamá em 1989 e agora chefiava o Departamento de Justiça, apresentou queixas contra o presidente Maduro e outros líderes da Revolução Bolivariana por narcoterrorismo, ofereçemdo uma recompensa de 15 Milhões de dólares pela cabeça do presidente Maduro, como no “Oeste Selvagem”.

Então o Departamento de Estado (chancelaria) de Trump, através da voz de Elliott Abrams (cuja participação no escândalo Irã-Contra e no massacre em El Mozote, El Salvador, é notória), propôs uma estrutura de transição democrática baseada no princípio de deslegitimar as eleições democráticas do presidente Maduro em 2018. Ele ofereceu uma negociação em que a separação do cargo do presidente não era negociável. Por fim, Trump ordenou a maior mobilização das Forças Armadas dos EUA no Mar do Caribe desde a invasão do Panamá, sob o pretexto de combater o narcotráfico na Venezuela. Isso, nas circunstâncias em que os registros do Departamento de Defesa dos EUA mostram que a principal rota de drogas ilegais para os Estados Unidos é através do Oceano Pacífico, em que a Venezuela não tem costa.

Em maio, um grupo de mercenários tentou uma invasão na costa venezuelana. Dois deles eram ex-boinas verdes dos EUA que confessaram ter sido contratados por uma empresa de segurança americana chamada SilverCorp. O CEO desta empresa divulgou um contrato com a empresa de Guaidó e seus colaboradores para realizar ações na Venezuela destinadas a remover o presidente Maduro do cargo e atacar outros líderes revolucionários. Isso também falhou e foi seguido por tentativas de efetivamente intimidar e bloquear os parceiros comerciais da Venezuela para que não enviassem produtos altamente necessários, incluindo gasolina, que em tempos de pandemia é a chave para o transporte de suprimentos médicos, pessoal e alimentos em todo o país.

Trump estaria melhor se seguisse seu instinto inicial de dialogar com o presidente Maduro. Um diálogo respeitoso com a Venezuela está mais de acordo com os interesses do eleitorado americano.

A Venezuela manteve-se firme contra todos esses ataques. A solidariedade internacional de países como Cuba, China, Rússia, Irã e Turquia tem sido fundamental. Medidas enérgicas e uma população organizada com espírito comunitário permitiran Venezuela continuar sendo um dos países com o menor número de mortes e casos ativos de COVID-19 na região. Em contraste, quando Washington reprime cidades como Portland (que sofreu o destacamento de policiais federais), os venezuelanos retornarão às urnas em dezembro, na esperança de eleger um parlamento renovado que reflita melhor as forças políticas no país. E com uma liderança que não está comprometida – como Guaidó fez- em promover sanções e bloqueios contra seu próprio país,

Na visão distorcida da realidade que Trump e seus conselheiros têm sobre a situação atual, acredita-se que políticas rígidas e mudança de regime contra a Venezuela levarão ao sucesso eleitoral na Flórida e, portanto, em todo o país. Certamente alguns membros da base de apoio de Trump gostariam de ver um golpe na Venezuela. Mas, depois de fracassos após fracassos, já deveria estar claro que a Venezuela não está se movendo nessa direção. Continuar tentando soluções desajeitadas só repetirá frustrações do passado. Uma política sólida em relação à Venezuela deve estar alinhada com as aspirações do povo venezuelano e com o real interesse do povo americano. Os venezuelanos querem paz, diálogo e soluções políticas.

Trump estaria melhor se seguisse seu instinto inicial de dialogar com o presidente Maduro. Um diálogo respeitoso com a Venezuela está mais de acordo com os interesses do eleitorado americano. Em vez de gastar o dinheiro dos contribuintes americanos em aventuras fracassadas e em cartéis de drogas inventados, esses fundos poderiam ser melhor gastos com a pandemia e outras necessidades dos EUA.

Políticas sólidas são mais propícias à reeleição. As estratégias de mudança de regime levarão apenas a mais fracassos.

*Jorge Arreaza, Ministro de Relações Exteriores da República Bolivariana da Venezuela, escrebeu este artigo a solicitude do Conselho de Assuntos Hemisféricos (COHA)

Coluna traduzida por Marcia Cury, Senior Research Fellow de COHA

“En Cuba, compre converter cada persoa en defensora activa da verdade e a crítica en participación e solución” (Iroel Sánchez)

Oficinas do exército dos EUA censuraron o acceso de WikiLeaks e outros medios de Internet . O Washington Post ilustrou a información sobre o caso con esta caricatura.

Iroel Sánchez – La Pupila Insomne

Poucas figuras da historia tan encarnizadamente demonizadas coma Fidel, contra o que gastaron unha verdadeira fortuna non só para liquidalo fisicamente, senón para exterminalo moralmente. Nos laboratorios da CIA prepararon desde po envelenado para deixalo sen a súa lendaria barba, até sustancias que lle provocasen risa imparabel en público. Porén, ningunha cifra supera o finanzamento para as campañas propagandísticas, cargadas de calumnias e mentiras contra a Revolución Cubana, que tiveron, e aínda despois de morto seguen a ter, coma diana predilecta a súa figura.

Daquela, como explicar a contradición entre o escárnio inmorredoiro e o feito incontestabel de que onde queira que viaxase, mesmo alí onde eran diarias as infamias contra a súa persoa, fora aclamado afervoadamente polas moitedumes e respectado por adversarios ideolóxicos e políticos?

Contra a explicación mediocre do liderado carismático coa que algúns escribidores trasládanlle o fervor inconsciente que poden espertar os demagogos, Fidel é un líder ético, con indiscutibel carisma, mais a súa diferenza con outros carismas estriba en que acompañou as súas palabras con feitos e realizacións concretas; non mentiu xamais e acordou cada día pensando que facer polos demais, dando o constante exemplo persoal de ir sempre por diante e dar a cara, como esixiu o pobo cubano de todos os que recoñeceu como seus líderes auténticos, desde Céspedes até hoxe. A estatura moral de quen actúa deixando claro que, por alta que sexa a causa que se defende, o fin non xustifica os medios, fai brillar e distingue a Fidel na xeopolítica internacional.

Fidel tampouco é aquel que mantén aos seus na escuridade para aproveitar a ignorancia e manipular a vontade, senón o que afirma madrugadoramente ao pobo non lle dicimos cre, dicímoslle lê; o que comparte nos seus discursos datos e argumentos sofisticados, investigados polo miudo e expresados cunha lóxica impecabel e unha pedagoxía política consistente. A transformación educativa que liderou foi capaz de converter un pobo onde eran comúns analfabetos totais e analfabetos funcionais, en protagonista de fazañas científicas, culturais e militares que só poden nacer dun desenvolvemento masivo das intelixencias que o capitalismo invisibiliza coa exclusión clasista dunha república mitificada polo seu inimigos pero constatada por el e os seus compañeiros nas súas máis lacerantes ruindades. 

Con todo, o apego á ética e a obra educacional non explicarían abondo a vitoria fidelista sobre os seus demonizadores, que medra co tempo. O seu abelencioso e creativo manexo da comunicación, o seu sentido do contragolpe, arrasador fronte á calumnia ou a adversidade, ou o seu agudo sentido do simbólico, son evidentes desde os inicios da súa actividade política. É o estudante que en desafío á hipocrisia política reinante translada á Habana un símbolo como a campá da Demajagua; o candidato a representante á Cámara que camiña casa a casa o barrio de Cayo Hueso e envíalle unha carta a cada elector, o que apresado despois do asalto ao cuartel Moncada é fotografado no cuartel de Santiago de Cuba xusto diante dun retrato de Martí; o que desde a cadea pide ás súas compañeiras publicar e distribuír clandestinamente a súa alegación de defensa que segue sendo hoxe un éxito de vendas mundial. Fidel é o xefe que no medio das máis agudas carencias nunha guerrilla á que lle falta de todo menos convicción e afouteza, recibe no primeiro reforzo brazaletes e uniformes; o que percibe a importancia estratéxica de Radio Rebelde e fai da protección desta emisona un dos tres obxectivos principais a defender fronte á ofensiva batistiana no verán de 1958.

É Fidel o que, apenas nacendo a Revolución e vendo as campañas contra ela, organiza a Operación Verdade,  impulsa a fundación de Casa das Américas para o diálogo coa intelectualidade latinoamericana,  a axéncia Prensa Latina e Radio Habana Cuba, para difundir a verdade de Cuba; o Instituto Cubano de Amizade cos Pobos para cultivar a solidariedade de dobre vía, e no medio de grandes tensións dedica tempo e atención máxima a intelectuais que visitan o país como Graham Greene,  Jean Paul Sartre e Simone de Beauvoir. O seu sentido do simbólico, non como algo baleiro senón como testemuño vivinte do que é a Revolución, está na transformación dos cuarteis en escolas que chega até o século XXI coa creación da Universidade das Ciencias Informáticas onde antes houbera unha estación militar de espionaxe radiolectrónico.

O seu diálogo co xornalista galego Ignacio Ramonet é unha cátedra sobre a falacia da liberdade de prensa que preconiza o capitalismo, o valor que concede á crítica dentro do socialismo e a importancia da cultura e a educación fronte aos desafíos do control monopólico imperialista da comunicación:

“Chegamos á convicción de que é necesario desenvolver moito máis o espírito crítico. Eu estimuleino ao máximo porque constitúe un factor fundamental para perfeccionar o noso sistema. Sabemos que ten inconvintes, pero queremos unha crítica responsable. A pesar das posibles consecuencias, todo é mellor que a ausencia de crítica”.

(…)

“Se vostede chama liberdade de prensa ao dereito da contrarrevolución e dos inimigos de Cuba a falar e a escribir libremente contra o socialismo e contra a Revolución, calumniar, mentir e crear refrexos condicionados, eu diríalle que non estamos a favor desa liberdade. Mentres Cuba sexa un país bloqueado polo imperio, vítima de leis inicuas como a Helms-Burton ou a Lei de Axuste Cubano, un país ameazado polo propio Presidente de Estados Unidos, nós non podemos dar esa liberdade aos aliados dos nosos inimigos cuxo obxectivo é loitar contra a razón de ser do socialismo.”

(…)

“Neses medios libres, quen fala? De que se fala? Quen escribe? Fálase o que queren os donos dos xornais ou das emisoras de televisión. E escribe quen eles deciden. Vostede sábeo ben. Fálase de liberdade de expresión, pero na realidade o que se defende fundamentalmente é o dereito de propiedade privada dos medios de difusión masiva.”

(…)

“Nós soñamos con outra liberdade de prensa, nun país educado e informado, nun país que posúa unha cultura xeral integral e poida comunicarse co mundo.”

É por iso que creou espazos coma Mesa Redonda e Universidade para Todos. Cando a que daquela chamaban Oficina de Intereses de Estados Unidos comezou a dar cursos de inglés na súa sede, como parte dos seus intereses subversivos, el impulsou os cursos de Inglés por televisión, e cando lle preguntaron que farían os cubanos con internet, respondeu coma un raio: “falar cos norteamericanos en inglés”.

A súa confianza no pobo, ao que organizou e educou, era infinita. A partir desa educación e organización, nunca subestimou a necesidade de dar explicacións completas a asuntos complexos, como fixo na súa longa reflexión televisiva que preparou aos cubanos para recibir exitosamente a Juan Pablo II, cando toda a prensa internacional anunciaba que o Papa sería o anxo exterminador do socialismo cubano.

Xustamente, estes días nos que voan noticias falsas coma vento círcio, é común explotar reflexos condicionados para as persoas reaccionar emotivamente ante unha imaxe ou un titular, sen unha mínima análise de fontes previa ou os contextos que traen de volta a ese batallador pola verdade que é Fidel. Cando a tecnoloxía e o diñeiro converten a profesionais mentiráns en líderes de opinión, e a repetidores das fórmulas que levaron o mundo á desfeita na que se atopa en grandes agoreiros (que nos propoñen novas fórmulas salvadoras xusto desde onde o capitalismo e a democracia representativa afúndense no descrédito e eles non teñen unha palabra que achegar) o método fidelista de converter ao pobo en protagonista da súa propia defensa e dotalo dos máis altos coñecementos, transformando e potenciando para iso a institucionalidade revolucionaria, resulta un tesouro ao que debemos acudir de maneira creativa e consecuente.

A articulación co obxectivo de crear desde as bases da sociedade cubana un receptor crítico, un cidadán capaz de usar de modo creativo e emancipador as tecnoloxías da información e a comunicación, non pode conformarse coa alfabetización informacional. Necesítase con urxencia un proceso dinámico e dinamizador que como reclama o presidente Díaz Canel permita “aproveitar todas as nosas potencialidades”, porque “non podemos seguir ancorados a formas de comunicar anteriores á era dixital, e non podemos burocratizar os procesos ideolóxicos.”

Máis que crear habilidades, compre  formar unha sólida cultura da comunicación non só nos directivos, senón en todo o pobo, utilizando para iso a escola, os medios de comunicación e as estruturas de base das institucións e as organizacións políticas e de masas para converter a cada cidadán nun defensor activo da verdade e un crítico responsable con aquilo que estea mal, dotado dun conocimento que lle permita utilizar a vía máis eficaz e rápida para converter a crítica en participación e solución.

O país con máis mestres por habitante, o que eliminou en menos dun ano o analfabetismo e pintou a universidade de negro, mulato, obreiro e labrego; o que con accións de comunicación política liberou a Elián e logrou o regreso do Cinco, non pode proporse menos, nin llo permitiría a memoria daquel que se puxo á fronte do seu pobo para vencer precisamente todas esas batallas.