Todalas entradas de Terrasenamos

“Contra a alienación, Fidel defendia a cultura e a loita pola independencia” (Abel Prieto na festa do “Avante”)

L´Humanité, Cubainformación, Diario de Notícias, Terra Sen Amos

Abel Prieto, deputado do Poder Popular , director do Programa Martiano e ministro de Cultura con Fidel e Raúl, dixo na Festa do Avante en Lisboa que para resistir a desinformación, a mentira e o consumismo, está a cultura entendida como formación do criterio e da conciencia de identidade. “A cultura, na visión de Fidel, ten que ver co que somos, como cubanos, co destino do noso pobo, da nosa historia, da nosa loita pola independencia”. En Lisboa, Prieto foi entrevistado por Celino Vieira, presidente da Associação Portuguesa José Marti, a mais de conceder entrevistas a Susana Salvador do Diário de Notícias e e a médios públicos. A seguir participou en Paris, na Feira de L´Humanité.

Albel Prieto fala na Festa do Avante con Celino Vieira, presidente da Associação Portuguesa José Marti

“As persoas poden aplaudir desasisadamente opinións contrarias aos seus intereses colectivos porque sen cultura calquera pode ser manipulado. É o que aconteceu neste rouso para a dereita en América Latina e noutros lugares do mundo, para xeral desgracia”, dixo Abel Prieto. “Mercé ás redes sociais, a identificación dos censos electorais por áreas de opinión deixa as portas abertas a demagoxia da prensa canalla; darlle nome de democracia a unhas eleccións manipuladas dese xeito é case unha rexouba”.

O director do Programa Martiano coida que son de vixencia plena os consellos de Fidel para evitar os estragos da información contaminada. “Fidel estaba convencido de a cultura ser a clave da calidade de vida, o poder ver as diferenzas entre unha vida plena ou o simples amoreado de bens materiais. O mellor antídoto fronte ao que adoitamos chamar consumismo, isto é, o apetite por posuír, comprar, usar, descartar e comprar outravolta, esa lóxica de desperdício, esa lóxica do uso irresponsábel dos recursos deste planeta que nos leva ao suicidio colectivo, é a realización persoal, á que podemos chegar pola cultura”.


Dos seus anos de traballo a beira de Fidel, Prieto escolle a memoria de  1993. “Un ano durísimo, co a fundimento do transpore urbano, a oferta alimentar en mínimos, con recortes gravísimos en todas as áreas e como decia o comentario popular con alumbrones, no canto de  apagones, a causa do derrube da produción eléctrica. Foi na verdade un momento moi difícil. Xusto nesa altura, no  Congreso da UNEAC, Fidel dixo: “a cultura é o primeiro que hai que salvar”. Nun momento do Período Especial  no  que non había combustíbel e faltaban alimentos, él destacaba a cultura como o máis importante. Claro que no falaba da cultura das artes e das letras. El estaba a referirse a un concepto de cultura totalizador, que ten que ver coa nación, coa identidade, co que somos como cubanos, co destino do noso pobo, da nosa historia, da nosa loita pola emancipación. Eis a trascendencia que el daba á cultura; para él a cultura define o valor da persoa”.

Para ilustrar o poder transformador da cultura, o exministro cita o exemplo das escolas para adolescentes que cometeran delictos, coñecidas como escolas de cultura. “A mocidade en situación crítica, recibe unha educación dirixida a reiserción social, pois coidamos que todo o ser humano ten salvación; mesmo nas cadeas, que en moitos países non pasan de armacén de xente descartável, nós defendemos a formación cultural con teatro para reclusos, debates sobre literatura etc. Fidel estaba convencido de a cultura determinar a compoñente moral do ser humano e a capacidade de convivir en paz para superar eventuais comportamentos marxinais”.

Abel Prieto coida que se algo caracteriza a cultura cubana é a súa liberdade absoluta. “Liberdade para investigar e comprender plenamente os nosos problemas. Falamos por exemplo do cinema cubano, que non foi concibido como arte de propaganda, mais si como arte para probar e desenvolver a compoñente crítica e dotarnos de criterio para resolver o nosos problemas cotiáns mediante a comprensión. O filme Fresa e Chocolate, por exemplo, axudou a combater os prexuízos contra a homossexualidade, xerando moitos debates en defensa da cubanía e axudando a modificar prexuizos”.

Para os que pensan que o bloqueo renovado pode crebar a resistencia dun pais, Prieto opina que a mesma superación histórica das tentativas de asfixia, representan unha cultura de resistencia na que é posibel encontrar respostas aos problemas. “Tal e como facemos dende hai 60 anos: reparemos  na nova Constitución que foi masivamente respaldada e o apoio á dirección histórica de Fidel, Raul, Ramiro e tantos outros que asaltaron Moncada ou combateron na Sierra Maestra; tanto coma o respaldo a nova dirección presidida por Diaz-Canel, con cadros mozos e capaces para ocuparen cargos de moita responsabilidade, traballando duro día e noite, pondo o pobo como centro do seu esforzo”.

Na entrevista para o Diario de Notícias, o Deputado do Poder Popular negou que o pobo de Cuba estivese de ánimo suspenso fronte a ameaza dun novo Periodo Especial e asegurou que o pais dispuña de novos recursos e certezas ao cabo de moitos anos de Bloqueo. “Nomeadamente un manifesto apoio popular a direción do Goberno e do Partido, do que é expresión o apoio do 86% do censo ao renovado proxecto político. O estado anímico do pobo de Cuba non é o de persoas asustadas”.

En París, na Festa de L´Humanité, entrevistado para Prensa Latina por Waldo Mendiluza,  Abel Prieto dixo que o goberno dos EUA pretende acabar co multilateralismo sen preocuparse polas consecuencias. “Vemos que a administración de Trump liquida o que significa a ONU e os esforzos para construir un planeta en paz, conseguintes á traxedia da Segunda Guerra Mundial. “Trump despreza principios básicos coma o respecto necesario aos asuntos internos de cada pais e a solución pacífica de diferencias”.

Twitter censura as contas dos medios máis populares de Cuba

TSA

Twitter suspendeu no serán de quarta feira 11, as contas de varios medios de Cuba entre elas a do diario Granma. A intervención censora foi decidida pola dirección da rede dende California EUA, no intre de o presidente Diaz-Canel abordar en directo as medidas adoptadas polo Goberno para contrarrestar os efectos de o crecente cerco intervencionista dos EUA contra o transporte de hidrocarburos con destino a Cuba. O feito de o ilegal bloque ter fracasado depois de 62 anos, non parece desanimar ao actual goberno de Washington no seu obxectivo de impedir o progreso de Cuba. Con Donald Trump, son 12 os presidentes dos EUA que se gaban de ter un compromiso heroico coas liberdades cubanas e aseguran potencialas con recursos terroristas coma a actual censura de Twitter ou a intervención diaria das súas relacións políticas, económicas e comerciais co resto do mundo.

O popular uso de Twitter foi asumido dende Cuba com un desafío, do que formaba parte a conta disidente “Cuba Twitter” lanzada dende EUA contra a illa..

Na notificación de suspensión da conta @Granma_Digital, que ten 166.000 asociadas, Twitter renuncia a explicar a arbitrariedade e prefire manter silenzo sobre as demandas de reactivación. O apagón de Twitter afecta a Cubadebate, Mesa Redonda, Canal Caribe e Radio Rebelde, entre outros media de referencia. En 2018 o Gobierno dos EUA anunciara a creación dunha Task  Force (comando operativo) para Internet, instituido polo ministerio de Estado (relacións exteriores) co fin de “promover a liberdade de información en Cuba”.

O diario Granma  explicou dia 12 que a censura de Twitter estaba dirixida a bloquear as declaracións do Presidente cubano no programa televisivo Mesa Redonda. A intervención de Miguel Diaz-Canel sería seguida a través de Granma en todas súas  plataformas, como fora anunciado.

A pouco de Twitter bloquear a comunicación en Cuba A Unión de Periodistas de Cuba (UPEC) confirmou que o obxectivo da rede estadounidense era impedir a transmisión en directo do programa Mesa Redonda Informativa, que abrira ás  6:30 pm, hora de Cubal- no que o Presidente daría conta das previsións do Goberno contra os efectos da sabotaxe enerxética lanzada dende a Casa Branca.

A UPEC relaciona os seguintes medios cubanos sometidos a censura de Twitter: @Cubadebate con casi 300 000 seguidores y @Granma_Digital con cerca de 167 000 seguidores, @MesaRedondaCuba, @RadioRebelde, @DominioCuba, @Cubaperiodistas, @CanalCaribe, e unha longa lista de xornalistas na que figuran Leticia Martínez (@leticiadecuba ) Angélica Paredes (@aparedesrebelde) que traballan no gabinete de Prensa do Presidente; a da Vicepresidenta Primera da Unión de Periodistas de Cuba, Rosa Miriam Elizalde (@elizalderosa), e a do xornalista de Granma, Enrique Moreno Gimeranez (@GimeranezEm), entre outros.

A rede Twitter comezou funcionar dende California EUA en 2011, onde seu fundador Jack Dorsey declarouna a quintaesencia da información en liberdade do século XXI.

A estatística oficial de 2016 revela un 26,7% de violencia machista dentro da parella en Cuba

Lirians Gordillo – SEMIAC Cuba

O Informe Nacional sobre o  cumprimento da Axenda 2030 de Cuba, dá conta da incidencia de 0,99 feminicidios por 100.000 adolescentes e mulleres cubanas (de 15 en adiante) no ano 2016. O de 2016, representa unha diminución dun 33% nas mortes de mulleres ocasionadas pola parella, con relación aos dados de 2013. De porparte, o Inquérito Nacional sobre Igualdade de Xénero, realizado tamén en 2016 en toda a illa, revela que un 26,7% de mulleres padeceron violéncia no seo da parella e 39,6% nalgún intre da súa vida. Ao publicar o resultado dos sondeos, o sitio SEMIAC CUBA (Corresponsalía Cubana do Servizo de Novas da Muller en Latinoamérica e Caribe) di que a información abre camiño para a provisión regular de información estatística da violencia de xénero no país. Para recoller opinión sobre estes importantes dados, SEMIAC dialoga con María del Carmen Franco Suárez, subdirectora do Centro de Estudios de Población y Desarrollo (CEPDE), da Oficina Nacional de Estadísticas (ONEI); a doutora en Ciencias Clotilde Proveyer Cervantes, socióloga e profesora da Universidade da Habana, e coa xornalista Mayra García Cardentey, directora da revista Alma Mater e activista contra a violencia de xénero.

A xornalista Mayra García Cardentey intervén nun encontro sobre xénero e comunicación celebraddo na Habana en 2016.

Maria del Carmen Franco sinala que os dados sobre incidencia de feminicidios non procede do inquérito de xénero da ONEI,  ainda que ten un grande valor porque complementa a enquisa. A proxección é representativa de todo o pais polo sistema de mostras, e por oferecer dados sólidos, científicamente estruturados e contrastados polo Fondo de Población da ONU  (UNFPA), ONU Mulleres e CEPAL e indican violencia de xénero, uso do tempo por hombres y mujeres, estereotipos e  relacións de parella. Posúen un grande valor estadístico e franquean portas para afondar nos asuntos tratados.

Clotilde Proveyer coida que os inquéritos non proban de feito a magnitude do fenómeno, mais brindan información sobre un problema social serio, que é importante visibilizar: o femicidio como forma extrema da violencia de xénero, o asasinato contra mulleres polo feito de seren mulleres. Revelan un problema tan vello como a sociedade, naturalizado e lexitimado a medio do poder patriarcal. Un xeito de dominación masculina expresada en grado superlativo, una manifestación dun poder patriarcal que coida que a muller é obxecto de pracer e propriedade personal sobre o que se ten impunidade para exercer violencia. Ese extremo é o cúmio dunha espiral que comezou con outras formas de violencia antes de medrar.

Para Mayra García Cardentey era ben tempo de contar con información e cifras reclamadas por mulleres e homes durante anos, razón pola que o considera un recoñecimento institucional e estatal a la ocurrencia de feminicidios en la Isla. “Un paso de avance porque permite non só xustificar a loita senón propiciar políticas públicas e estratexias que axuden a visibilizar os feitos”. Dí que se trata dun primeiro paso, con datos vellos (de 2016) e limitados a parellas e exparellas que fan evidente a precisión de estatística completa e circunstanciada para saber onde actuar.

Maria del Carmen Franco di que a Federación de Mulleres Cubanas coñece o problema pois ás súas Casas de Orientación chegan mulleres maltratadas.  O inquérito refire incidencias e tendencias e vai facilitar o deseño de políticas porque permite asociar situacións de violencia contra a muller co uso que fan do tempo, os estereotipos que sufren ou as relacións de parella que manteñen.

“A investigación –corrobora Mayra García- deita números sobre as caras, os feitos e as  historias que saen a luz  por vías coma as redes sociales, mais para abrirmos novos camiños á loita contra la violencia, ten quen haber vontade do goberno de seguir recadando información, de abrir portas ás institucións que poden acceder a casos e vítimas da violencia. Iso reforzaria o labor das que estamos a traballar na violencia de xénero en Cuba”.

“Quen vão a Cuba de verdade, ficam para sempre ligados a ilha” (Alice de Andrade, autora do filme “Vinte Anos”)

Léa Maria Aarão Reis – Carta Maior

Alice de Andrade, diretora do filme Vinte Anos comenta a afetuosa relação que se estabelece entre os visitantes de Cuba e a Ilha, como lembra Caetano Veloso em sua canção, Crocodilo Verde. ‘’A cultura cubana é muito sólida, rica e alerta para ser cooptada. E espero não estar sendo ingênua demais a este respeito’’, diz quando se refere ao necessario fim do bloqueio demandado  anualmente pela Assembléia Geral da ONU e boicotado pelo governo Trump. A carioca de 53 anos, filha de um dos pais do Cinema Novo e autor do clássico Macunaíma, Joaquim Pedro de Andrade, conhece bem o país. Viveu, estudou e trabalhou em Havana que e ainda visita profisionalmente. O filme é uma coprodução Brasil/Costa Rica, que acaba de estrear no Brasil, é a sua forma de retribuir o carinho e a generosidade com que sempre foi acolhida em Cuba, ela diz, quando ainda bem jovem embarcou para estudar cinema (roteiro) na Escuela Internacional de Cine y TV (EICTV), ‘’onde tive a sorte de estudar como bolsista. ’’

“Vinte anos” é um documentário com que Alice de Andrade quer agradesçer a ecologia da humanidade experimentada em Cuba.

Vinte anos é um documentário sobre o amor e o tempo que passa em uma Cuba onde o tempo estacionara. É um retrato de um mundo que agora parece estar destinado a desaparecer, às vésperas de uma mudança imprevisível.
 
De passagem pelo Rio de Janeiro, entre o lançamento de Vinte anos e uma pausa no roteiro do seu próximo longa, que já está escrevendo, a diretora conversou com Carta Maior sobre a ‘’ilha’’ e sua afeição pelo povo cubano. “Todos que foram a Cuba de verdade, ’’ ela afirma, ‘’ficam ligados a ela para sempre. ’’
 
O tema musical do documentário de Alice é a linda canção da música cubana, Veinte Años, um clássico cantado por Omara Portuondo no Buena Vista Social Clube. Ela faz parte da trilha do filme, que mereceu o Candango de Melhor Trilha Musical para o saudoso Pedro Cintra, no Festival de Brasília.

O que significa este filme para você?

Vinte anos é, em parte, uma forma de retribuir o carinho e a generosidade com que sempre fui acolhida em Cuba, não só pelos meus personagens como pela Escuela Internacional de Cine y TV (EICTV), onde tive a sorte de estudar como bolsista. Jogar luz sobre a realidade complexa de um país que não é só vermelho nem é cor-de-rosa. O bloqueio norte-americano pesa, e muito. Os cubanos têm que lutar sem tréguas para garantir o básico para suas famílias. São mestres na arte de inventar, canear e seguir em frente, sem nunca perder o bom humor e o “suingue”, que nós conhecemos como o rebolado. Mas claro que décadas de uma luta danada sem tréguas cansan!
 
Por que esse seu contato especial perdurou com o país?

Pela qualidade das relações humanas que se constroem lá, com facilidade e leveza. Vivi dois anos e meio em Cuba, na época do Período Especial, época de imensa penúria e racionamento que se seguiu ao fim da ajuda soviética a Cuba. Havia apagões de oito horas seguidas. Eu alugava um quarto em Havana de duas senhoras, numa cobertura linda, num décimo primeiro andar. Atravessava Havana pedalando e subia para casa com a bicicleta nas costas. Elas sempre me diziam: “Mente positiva!”. E continuam dizendo isso 25 anos depois! O Vinte anos é dedicado a elas, Sara Olga e Marta de Almas.
 
No Brasil, quando os de direita querem insultar alguém, dizem ‘’então vá para Cuba’’. Vive-se pior que no Brasil, em Cuba?

Depende de quem e onde. No meu caso, lá eu vivo com muito menos conforto, mas sou muito mais feliz. Porque lá eu não preciso me preocupar com o que os outros pensam ou querem que eu seja, que eu possua ou represente. A vida é muito mais simples e direta. E isso deixa mais tempo para nos desenvolvermos.
 
Você viveu diversas Cubas indo e voltando regularmente?

Claro. No Período Especial, os cubanos eram criminalizados se tivessem dólares. Obama incentivou as remessas e o turismo norte-americano. Trump congelou tudo, jogou um balde de guerra fria nos cubanos! A abertura econômica trouxe grandes possibilidades para eles, campeões em matéria de empreendedorismo e invenção. Mas trouxe consequências. A questão é que a realidade da ilha é extremamente complexa. Os cubanos porém aprenderam a resistir a tudo com inteligência. E, como disse Fidel, “hoje, milhões de crianças dormirão na rua. Nenhuma delas é cubana.” Isso é verdadeiro e muito objetivo. São escolhas. Eu me identifico mais com as escolhas dos cubanos que com as que fazemos no Brasil na maior parte do tempo.
 
Como ve atualmente, a indústria do cinema lá?

Há um novíssimo cinema cubano extremamente vigoroso e interessante. Adorei Últimos Dias em Havana, do Fernando Pérez, meu mestre, amigo e personagem do longa que fiz, Memória Cubana. Sou fã de carteirinha do Fernando. Gosto muito de todos os seus filmes: Madagascar, Suite Havana entre eles. Amo Conducta, que se chamou aqui Uma Escola Havana, do Ernesto Daranas. Estou louca para ver o novo dele, Sergio y Serguei. Parece que é uma obra prima e a ideia é genial. Um astronauta russo, Serguei, abandonado orbitando pela Terra e com quem Sergio, um radialista cubano, por acaso faz contato. Gostei muito também do El Techo, da Patrícia Ramos.
 
E a literatura e a música cubana?

 Gosto demais do Padura e descobri recentemente o Pedro Juan Gutiérrez, que ando devorando (antes tarde que nunca!). Para mim, a música cubana de todos os tempos e todos os gêneros é incomparável. Dos irmãos Matamoros aos Aldeanos, passando pelo Polo Montañez e o X Alfonso. Como bem disse o Mick Jagger no show dos Stones, o Havana Moon: “Gracias Cuba, por toda la bella musica que has dado al mundo”.
 
A perspectiva de fim do Bloqueio e livre circulação entre Cuba e EUA traz risco de os americanos cooptarem a cultura cubana com ela?

Bloqueio é cruel, retrógrado, destrutor. Durante as filmagens, tive que fazer um envio de dinheiro para meu fotógrafo costa-riquenho. O contrato dizia que o trabalho seria efetuado em Cuba e o Itaú se recusou a mandar o dinheiro. Quase nenhuma operadora telefona para a ilha. Claro que o fim (ainda que tardio) desse garrote que afeta todos os níveis da vida na ilha seria lógico, oportuno e bem-vindo. E acho que a cultura cubana é muito sólida, rica e alerta para que seja cooptada. Não sou analista de política internacional nem tenho bola de cristal; e espero não estar sendo ingênua demais.
 
Em quais filmes você trabalhou?

 Tive a sorte de começar como estagiária do Flávio Tambellini na Floresta de Esmeraldas, do John Boorman. Trabalhei com o Ruy Guerra na Ópera do Malandro, em todas as etapas da produção do filme. Com o Walter Lima Jr. em Ele, o Boto. Também escrevi com meu pai, Joaquim Pedro de Andrade, o roteiro de Casa-Grande, Senzala, o último projeto dele que não chegou a se realizar porque meu pai morreu. Eu era assistente de direção e conheci o Brasil escolhendo as locações para o filme. Se o projeto tivesse chegado a se realizar naquele momento, talvez a minha história tivesse sido outra. Mas dez dias depois da sua morte recebi um telegrama da EICTV chamando para estudar em Cuba e achei melhor obedecer. Foram experiências extraordinárias. Tambem na série por hora intitulada 80 Destinos, com 13 episódios de 23 minutos para o canal CineBrasilTV. É uma ampliação do Vinte Anos, desde 1992 até janeiro de 2019, quando a revolução cubana completa 60 anos. Estou adaptando um romance da escritora franco-brasileira Pauline Alphen para o cinema. Uma história infanto-juvenil emocionante que se passa no nordeste do Brasil e na França . 80 Destinos é uma co-produção com o Centro Memorial Martin Luther King, o ICAIC, a Super Filmes e conta também a minha história de amor por Cuba e pela EICTV. Acho que todos os que foram a Cuba de verdade ficam para sempre ligados à ilha. Deve ser o tal feitiço das maracas que Caetano canta no Crocodilo Verde.



Cuba e Noruega chaman a defender o acordo de paz en Colombia

Terra Sen Amos – Redacción

Cuba e Noruega chaman a rebato en defensa do histórico armisticio asinado en Cartagena de Indias setembro de 2016, entre o goberno de Bogotá e as Fuerzas Armadas Revolucionarias de Colombia-Ejército del Pueblo (FARC-EP)  Mediante un comunicado conxunto publicado dia 30, recordan o compromiso internacional de construción dunha paz estábel e resistente as tentacións da violencia. Os asinantes conceden importancia maior a protección da Xurisdicción Especial para a Paz, trazada e acordada entre as partes con mentes de garantir verdade,  xustiza e reparación, con garantias para a reforma agraria, a sustitución de cultivos ilícitos, con seguridade e plena reintegración e reintegración social e política dos ex combatentes das FARC-EP.

Raúl Castro, Juan Manuel Santos e Timoleón Jiménez, xefe do Estado Mayor Central de las FARC-EP, presidiran na Habana a cerimonia previa da paz en Colombia. No acto particiara o secretario xeral da ONU.

O diálogo entre as FARC-EP e o Goberno, contara cos medios e a garantia do goberno de Cuba que fixo posibel a asinatura previa do cese do fogo 23 en xuño de 2016 na Habana, como acordo capital previo a asinatura do compromiso en Cartagena. Porén, abondaron uns meses do goberno de Duque para revertir a decisiva redución dos indices de violencia que vivira o pais dende a esperanza da Habana. Coa chegada do gabinete comisionado pola equipa de Trump, reprentantes da extrema dereita legal e ilegal de Colombia forzaron a conxelación do calendario de reintegración social e atentaron contra figuras políticas comprometidas cos históricos acordos da Habana. No dia seguinte do anuncio do regreso as armas de ex dirixentes das FARC, Cuba e Noruega lanzaron a alarma contra esta nova traxedia para un continente ao que governo dos EUA, vestido de bombeiro, asola con atentados incendiarios. Un chamado que a UE acollía con distancia mentres o presidente de Venezuela, Nicolás Maduro,  reafirmaba a rexa implicación do seu goberno nos acordos de paz de Colombia.