“O fenómeno das mulleres na Revolución é unha revolución dentro doutra revolución. Se alguén preguntase que é o máis revolucionario que está a facer a Revolución, responderiamos que o máis revolucionario que está a facer a Revolución é precisamente isto: a revolución que está tendo lugar nas mulleres do noso país. Se alguén quixese saber que foi o que máis nos aprendeu a Revolución aos revolucionarios, responderiamos a lección que están a darnos as mulleres”. Eran palabras de Fidel na clausura da V Plenaria Nacional da FMC, 9 de decembro de 1966, reproducidas 8 de marzo na prensa de Cuba.

“De feito, esa forza potencial é superior á que os máis optimistas de nós poderiamos ter previsto nunca. Se cadra no fondo de nós había un algo de menosprezo non consciente pois que a realidade está a probar, apenas iniciado o camiño, todas as posibilidades e todo o papel que a muller pode xogar nun proceso revolucionario (…).

“E se as mulleres coidasen que a súa situación dentro da sociedade é unha situación óptima, se as mulleres entenden que a súa función revolucionaria dentro da sociedade cumpriuse, estarían cometendo un erro.

“A nós parécenos que as mulleres teñen aínda moito por loitar, que teñen moito por facer, moito para chegaren ao lugar que realmente deben ocupar (…).

“Se as mulleres no noso país eran dobremente explotadas, eran dobremente humilladas, iso significa que nunha revolución social as mulleres deben ser dobremente revolucionarias”.

“E isto talvez explica, ou contribúa a explicar por que a muller cubana apoia tan decididamente á Revolución, tan afervoadamente á Revolución, tan firmemente á Revolución, tan fielmente á Revolución. Porque é unha revolución que significa para a muller dúas revolucións e unha dobre liberación: a da muller formando parte dos sectores humildes do país, dos sectores explotados do país; e discriminada non xa como traballadora, senón discriminada como muller dentro desa mesma sociedade explotadora”.

Granma – TSA

O goberno terrorista de Washington tenta aplicar agora a reclamación de propiedades en Cuba prevista na lei Helms Burton, que todos os ocupantes da Casa Branca dende Clinton (asinante do texto) mantiveran en suspenso por temer graves riscos para a política exterior dos EUA. A lei é máis intervencionista ca a Enmienda Platt de 1901 e o Tratado de Reciprocidade, de asinatura forzada aos cubanos para lles daren unha independencia de cartón pintado. O anúncio de Washinton provocou a enérxica protesta do goberno da Habana da que informamos a seguir.

A agresión en avalo do goberno Trump contra a illa, foi contestada por Habana nos termos máis duros. Washington ameaza con permitir, a partir do vindeiro 19 de marzo, que ao abeiro do Título III da lei Helms-Burton, poidan presentarse demandas xudiciais en tribunais dos Estados Unidos contra empresas cubanas incluídas na Lista de Entidades Cubanas Restrinxidas elaborada polo goberno de Washington en novembro de 2017.

O goberno de Cuba entende que o listado é arbitrario e ilexítimo, e representa unha escalada do Bloqueo, e estende os seus efectos extraterritoriais pois prohibe aos cidadáns estadounidenses realizar transaccións financeiras directas coas entidades sinaladas na lista.


O ministerio de Mike Pompeo anunciou que mantería en suspenso por só 30 días as accións xudiciais por igual concepto en contra doutras entidades cubanas ou estranxeiras con vínculos comerciais ou económicos en Cuba.

Dende a súa entrada en vigor en 1996, a lei Helms-Burton procurou universalizar o bloqueo económico, mediante presións brutais e ilegais de Estados Unidos contra terceiros países, os seus gobernos e as súas empresas. Persegue asfixiar a economía cubana, e promover ou aumentar as carencias da poboación co propósito de impoñer en Cuba un goberno que responda aos intereses de Estados Unidos.

Por súas pretensións ilexítimas e pola violación que implican do dereito Internacional, a lei Helms-Burton e o Bloqueo concitan o rexeitamento universal, reiterado durante case tres décadas, nos máis importantes organismos rexionais e internacionais. O exemplo máis recente foi na Asemblea Xeral das Nacións Unidas cando o pasado 1 de novembro foi obxecto de dez votacións consecutivas de rexeitamento, nas que o goberno dos Estados Unidos ficou so co seu propio voto.

O título II da lei Helms-Burton dispón que o derrocamento do goberno revolucionario, a posterior tutela do país por un interventor estadounidense e o ulterior establecemento dun goberno contrarrevolucionario e subordinado a Washington, terían como tarefa inequívoca a devolución ou pago aos antigos propietarios de todas as propiedades que sexan reclamadas por antigos donos ou os seus descendentes, sexan estadounidenses ou non, despois das nacionalizacións ou de as abandonaren. En todo ese tempo, o bloqueo económico permanecería en pleno vigor.

Reclamantes dos EUA arrogaríanse o dereito, por mor desta lei extra-territorial, de restitución ou pago de casas nas que viven cubanos, predios sobre os que se erguen polígonos, terra agrícola onde cultivan e producen, a escola onde se educan os seus fillos, o hospital ou o policlínico onde reciben servizos médicos, o solar do seu centro de traballo ou negocio particular; a lei institúe aínda acredores dos EUA polos servizos de electricidade, auga e comunicacións subsidiados da poboación cubana.

Para o goberno de Cuba, esta pretensión é só imaxinábel nas mentes de quen identifica o solo e bens cubanos como unha posesión colonial. “O Bloqueo económico só podería cesar unha vez atinxido ese obxectivo da lei Helms-Burton, que descansa sobre dúas mentiras fundamentais: a noción de as nacionalizacións, realizadas a pouco do triunfo revolucionario, seren ilexítimas ou indebidas e a idea de Cuba constituír unha ameaza para a seguridade nacional dos Estados Unidos”

Cuba recorda que as nacionalizacións leváronse a cabo amparadas por leis, con estrito apego á Constitución e en conformidade co Dereito Internacional. “Todas as nacionalizacións contemplaron procesos de compensación xusta e conformada que o goberno dos Estados Unidos negouse a considerar. Cuba alcanzou e honrou acordos globais de compensación con outras nacións que hoxe invisten en Cuba como España, Suiza, Canadá, Reino Unido, Alemania e Francia”.

Para o ministerio de Estado de Cuba, a verdadeira ameaza para a paz e a seguridade da rexión son as declaracións e accións irresponsábeis do goberno dos EUA e a conxura contra América Latina e o Caribe no afán declarado de impoñer a Doutrina Monroe.

A Lei de Reafirmación da Dignidade e Soberanía Cubanas do 24 de decembro de 1996 establece que a lei Helms-Burton é ilícita, inaplicabel e sen valor nin efecto xurídico algún. Considera nula toda reclamación amparada en devandita lei, por calquera persoa natural ou xurídica.

Segundo estipula esa lei, as reclamacións de compensación polas propiedades nacionalizadas poderán formar parte dun proceso de negociación sobre a base da igualdade e respecto mutuo entre os gobernos de Cuba e os Estados Unidos, examinadas de conxunto coas indemnizacións ás que o Estado e o pobo cubanos teñen dereito con motivo dos danos e prexuízos causados polo bloqueo e as agresións de todo tipo cuxa responsabilidade corresponde ao goberno dos EUA. Segundo esta previsión legal, ficará excluído de futuras posibeis negociacións quen invoque procedementos e mecanismos da lei Helms-Burton en prexuízo doutros.

O goberno cubano reitera aos socios económicos e as empresas estranxeiras que operan en Cuba, todas as garantías para o investimento estranxeiro e os proxectos conxuntos. A Constitución Cubana, ratificada por ampla maioría no referendo do pasado 24 de febreiro de 2019, recoñece no seu artigo 28 tamén esas garantías, incorporadas na Lei de Investimento Estranxeiro Nº. 118 de 29 de marzo de 2014.

Recorda o goberno da Habana que o anuncio dos EUA incrementa obstáculos aos obxectivos de desenvolvemento e progreso económico de Cuba. “Porén, os EUA seguirán a fracasar no seu propósito de someter pola forza a vontade soberana dos cubanos e a nosa determinación de construír o socialismo. Prevalecerá o sentimento maioritario dos pobos de Cuba e dos EUA que prefiren melllorar as relacións e criar convivencia civilizada e respectuosa.

Iroel Sánchez – Granma

O dia de sancionar nas urnas a Constitución, choveron noticias falsas: camións a cruzar -só en Chíos (Twits)- as fronteiras con Venezuela, e protestas masivas na Habana onde dous berraban e ninguén respondia; varios filmaban e entre eles escoitábase Viva a Revolución Cubana. Son só dous exemplos. O día D dos inimigos de Cuba e Venezuela, primeiro volveuse d (de dúbida) e rematou en de (de derrota). Para Cuba, e tamén para Venezuela, comezaba o día V (de vitoria). Por ambasdúas, o pobo cubano votou masivamente polo Si no referendo.

Derrotados sucesivamente, na última etapa dun enfrontamento que xa dura 60 anos, quen primeiro dixo que ao pobo non lle interesa o debate da nova Constitución, a seguir denunciou que non habería transparencia nos resultados da deliberación, e, máis tarde, que non se terían en conta as formulacións do debate no proxecto. Por fin, caídos todos os pretextos, din agora que a campaña polo Si foi abafadora e non deixou falar ao Non.

A verdade é que a campaña polo Non comezou hai dez anos, cando creron, chegado o momento para a transición ao capitalismo pluri-partidista, coa non postulación de Fidel á xefatura do Estado. Un multimillonario de Miami ofreceuse a finanzar o proceso e o Comandante sentenciou: que barato nos queren comprar. Un dos colaboradores do rico confirmouno hai nada: perdemos exactamente dez anos neste empeño.

Unha Cuba pluripartidista. A crenza cega nun sistema no que a oligarquía, cando non pode gañar , dá un golpe de Estado e os poderes mediáticos e económicos votan diariamente pola minoría que os controla? A moderación da política exterior para seren aceptados por Washington,  cuxas embaixadas están detrás de cada conspiración antidemocrática en América Latina, e o culto desmedido á riqueza que denunciara Martí ? No está lonxe do recoñecemento do mercado e a propiedade privada para a redistribución cada vez máis xusta da riqueza, que proclama a Constitución que votamos? Eis o seu programa, que puideron explicar libremente nos debates, pero quedou en total minoría, porque o Partido que os convocou e organizou non foi o do sectarismo, senón o da unidade. Na definición de Fidel: “Unidade significa compartir combate, riscos, sacrificios, obxectivos, ideas, conceptos e estratexias, aos que se chega mediante debates e análises; unidade significa a loita común contra anexionistas, vendepatrias e corruptos que non teñen nada que ver cun militante revolucionario. A esa unidade sobre a idea da independencia e contra o imperio que avanzaba sobre os pobos de América, é á que me referín sempre”.

Para o Non traballou Barack Obama, ao declarar ameaza insólita e extraordinaria a Venezuela, aliada económica principal de Cuba, obrigada a reducir a metade dos seus comisos de petróleo á Habana. Para o Non traballaron Rubio e Bolton con Bolsonaro, reducindo os ingresos cubanos por colaboración médica, e Mike Pompeo que amagou 45 días de prazo para atacar co título III da Lei Helms-Burton.

Millóns e millóns (50 cada ano é a cifra pública récord, dende tempos de Obama) que superan calquera orzamento cubano, investidos en meterlle paus nas rodas ao internet co que se navega dende a illa e nas mesmas políticas estadounidenses de bloqueo, que traballaron de xeito significativo na promoción do Non. Como proba, abonda dicer que unha organización con base en Miami, que usa o nome de Deus para facer subversión contra Cuba, recibiu 2 302 464 dólares do Goberno estadounidense de 2009 a 2017 para salvar unha sociedade perdida na opresión e o oprobio.

A mesma fonte (o sitio Cubamoneyproject) divulgaba o anuncio do Ministerio de Estado (Asuntos Exteriores) dos EUA, para premiar ideas de novos proxectos que promovan a democracia en Cuba. Segundo a convocatoria, as organizacións seleccionadas recibiránde 500 000 a 2 millónsde dólares para faceren realidade as súa ideas. Polo Non acaba de turrar o Presidente do país máis poderoso do mundo, Donald Trump, cando prometeu erradicar o socialismo do hemisferio occidental.

O voto deste 24 de febreiro confirmou o triunfo da véspera para a dignidade de América. A maiores do hiper-democrático proceso da nova Constitución cubana, é claro que se a Maduro, co 67 % do voto popular e menos abstencionismo ca os seus obxectores Trump, Macri e Piñera, inténtano botar do goberno a ferro e fouce, os cubanos sabemos que pasaría no caso de o SI non pór o ramo, como puxo, nun beiral tan alto.

Quen honradamente, dende o seu criterio persoal, sen formar parte dunha campaña inimiga, expresou un critério diferente, non ten por que sentirse derrotado. A derrota é só para os inimigos da Patria e para aqueles que nesta hora preferiron apuntarse na nómina dos traidores. Os beneficios, dereitos, garantías e deberes que a nova Constitución cubana referenda, son para todos, pensen como pensen e voten como voten. A todos convocou e a ninguén excluíu o seu proceso aberto.

Non importa que xa estea en marcha a enésima estratexia, pagada polos mentireiros de sempre, para disfrazar o seu fracaso contumaz. Lembren aquel dito famoso, tan repetido durante a visita do Papa Juan Pablo II a Cuba, no que Fidel camiñaba sobre as augas e un dos libelos contrarrevolucionarios titulaba: Castro está moi mal, xa nin nadar pode.

Co noso voto gañamos o dereito a seguir mellorando o país, a traballar por resolvermos nosos problemas, a eliminar atrancos propios e enfrontar os alleos, a facelo en paz e con todos os cubanos e cubanas de ben, que son a inmensa maioría.

Rosa Bentraces – Terra Sen Amos

Comezos de 2018, o escritor peruano nacionalizado en España, Mario Vargas Llosa, publicou un ensaio titulado La llamada de la tribu, ao que autor deu nome de biografía intelectual ou repaso dos seus mestres pensadores sociais e económicos que o levaran a pé feito polos camiños da vida até devir neoliberal militante e defensor do imperialismo estadounidense. Atilio Boron recompón un por un os tropezos do autor peruano no mundo da economia e para iso reuniu nun libro que titulou El Hechicero de la Tribu os datos da economia real deformados polas preferencias políticas do autor de La llamada de la tribu.

O novo sumario biográfico do autor de La tía julia y el Escribidor , vai dende un breve compromiso coa esquerda en Lima deica a defensa das guerras preventivas (desbaldar un pais para salvaren o mundo) de Ronald Reagan, George W. Bush ou Donald Trump. Vargas nega, por exemplo, que a prédica do mercado sen límites teña nada a ver coa grande recesión de 2008, nin co derrame da biosfera. Autores como Milton Friedmann, Karl Popper, Yelena Bonner ou Friedrich von Hayek, entre outros, convencéronno de as desigualdades de renda no mundo, vir das normas que afogan a iniciativa económica, corrompen gobernos e inzan o burocratismo. La llamada de la tribu, non deixa de repetir que os problemas da economia mundial proceden de acoutar o librecambio, ainda a risco de lle escapar das mans o novísimo proteccionismo de Trump.

Segundo Atílio Boron, no libro de Vargas, a ausencia de rigor científico vai de ganchete dunha nula vocación esclarecedora, mália seren estas as intencións expresadas polo peruano na presentación do seu ensaio. O afervoado seguidor da Escola de Chicago, actúa coma intelectual orgánico para a xerarquía de poder do capital, é dizer: de voceiro de ideas e ordes do dia encamiñadas a manter a hexemonía neoliberal e o pensamento único dentro da sociedade capitalista.

Boron volve sobre a purga liberal de Chile onde o cerco a Salvador Allende gobernado dende o Comando Sur deixaba ao pais na pobreza e no estraperlo para que Milton Friedman, amigo de Pinochet, operara o seu anunciado Miragre Económico. De feito, rebentados todos os precintos das economia, Chile resultou radicalmente transformado para pior. As políticas de libre mercado ocasionaron a Chile dúas desfeitas económicas nunha mesma década, primeiro en 1974-75 cunha queda do PIB de 12% e novamente en 1982-83 cunha nova baixa do 15%.  O PIB medio entre 1974 y 1989, a famosa liquidación do Estado para renacer, de Friedman e Pinochet, non puido nin comparar co 4% anual que Chile medrara de 1951 a 1973, un tempo de economía máis regulada do que nunca.

O libre mercado radical medrou a desigualdade e para os dias derradeiros da ditadura de Pinochet, un 40% da poboación de Chile, uns 5,2 millóns de persoas sobre o total de 13, eran pobres. Canto a distribución da renda, a do 50% máis pobre de la población, desceu do 20,4% ao 16,8%, no entanto a renda do dez por cento máis rico saltou do 36,5% al 46,8%.

No remate do seu libro de denuncia, Atilio Borón desafía a Vargas a debater en público os argumentos que contén La llamada de la tribu. “Cando e onde o coide convinte –engade- pois enttendo que llo debe aos seus lectores“.

Axencias de Cuba e dos EUA – Terra Sen Amos

Seis millóns oitocentos dezaseis mil votantes deron o seu respaldo a Nova Constitución da República de Cuba o que representa o 73,3 % do censo da poboación de cubanas e cubanos con 16 anos cumpridos. Manifestouse en contra da nova Carta Magna, o 7,7% do censo, cun total de 706.400 papeletas. A participación foi do 84,4% do censo, é dicer, 7.840.000 votantes o que deixa unha abstención do 15,59%. Votaron en branco 198.674 un 2,54% da participación, e ficaron anuladas 127.100 papeletas, que son o 1,68 do total de votos. “Vencimos e e imos a máis: Cuba Libre!”, expresou o presidente de Cuba ao informar do altísimo apoio ao texto fundamental que interpretou como “un inmenso orgullo e unha homenaxe para Martí, Fidel e Raúl, pais da independencia de Cuba”.

Dende ben antes da data do referendo, a oposición conformada polo goberno dos EUA infundiu nas redes a previsión dun 60% de voto contrario á nova constitución socialista, opinión que mália ratificar a plena legalidade da consulta, foi dominante nas axencias do gran capital. Chegada a data da consulta, a alta participación e o resultado dos inquéritos a pé de urna, cambiaban radicalmente a postura do goberno de Washington que correu a desconfiar da legalidade do sistema de voto. John Bolton, ministro sen carteira do goberno de Trump para a supervisión da policia, negaba con estas palabras o referendo que horas antes defendera: “É outro engano do irregular sistema de Cuba para manter a represión e a tiranía”.

De porparte, o barroco trasmallo de comunicación que invade as ondas cubanas dende o norte do Canal da Bahama, fixo fincapé en defectos de forma da consulta con relatos de votantes que deran legalizado sen problemas cen papeletas, precintos rachados e incoherencias nos resultados oficiales, que confrontados cos dados ofrecidos por Alina Balseiro, presidenta de la Comisión Electoral Nacional (CEN) carecen a primeira vista de credibilidade e confirman en todo caso o pleno éxito da consulta.

Para o referendo abriran en toda a illa 24.297 colexios en 12.513 circunscripcións, con máis de 400.000 persoas implicadas na marcha da consulta, entre legatarios electorais, supervisores e rapaces e rapazas da organización de Pioneros que velaron as urnas.