Rosa Miriam Elizalde – La Jornada
Haberá algo máis esperpéntico que seguir un debate sobre delitos de guerra e dereito internacional entre funcionarios estadounidenses? Harris Faulkner, presentadora de Fox News, dílle a Condoleezza Rice, en directo, que invadir unha nación soberana é un crime de guerra. A que fora xefa da diplomacia estadounidense e unha das arquitectas da invasión a Iraq e Afganistán, a mais de asentir coa cabeza, acrecenta: Claro, vai en contra de todos os principios do dereito internacional!
Dinque debemos a Condoleezza o concepto de guerra preventiva que, de feito, tomou prestado do argumentario da defensa do Estado Maior do Terceiro Reich perante o Tribunal Militar Internacional de Nüremberg, en 1945. A de Rice foi una das voces imperialistas que xuraron que había armas de destrución masiva en Iraq e que Sadam Husein dispuña mesmo de laboratorios móbeis, que adequirira uranio no Níger e que tiña no forno unha guerra mundial. Todo mentira.
Hai que ler as reaccións a este diálogo entre Faulkner (nada a ver co escritor) e Rice. O sentimento predominante é de noxo ou de engullo. Condoleezza é mentireira antes que cínica, pois a mentira necesita de alguén a quen estafar e por iso cría mesmo lazos sociais; o cinismo non precisa do outro e tanto lle ten se a xente ten memoria ou non a ten.
A ex xefa da Diplomacia dos EUA parte de que o mundo é imbécil e ignora o deterioro do dereito internacional, non tanto por violación das normas, senón por esquecemento delas. Que dereito internacional ampara a quen bloquea durante 60 anos un país soberano e pacífico? Que base xurídica aduce EUA para usurpar Guantánamo e instalar nese territorio un centro de tortura? Onde está a norma legal que sustenta a premisa do cerco a Cuba, que é provocar fame e desesperación, como aseguraba nun cínico memorando o subsecretario de Estado Lester Mallory en 1960, e nunca foi máis actual que agora?
Por non falar da vinganza, compañeira do cinismo. Juan González, asesor especial de Joseph Biden para América Latina, dixo venres pasado que as sancións internacionais impostas contra Rusia foran pensadas para castigar Cuba, Venezuela e Nicaragua. Malia que ningún dos tres países citados ten nada que ver coas decisións do Kremlin. O que non di González é que as sancións contra Rusia golpean Europa e os Estados Unidos, por moito que non foran pensadas para iso.
O Ministerio da Vinganza decide que Cuba e todo o que se mova en liña oposta ás decisións de Washington, non é dano colateral senón obxectivo. Tanto ten que o escenario de confrontación estea a millentos quilómetros de distancia: a contra da Florida xa tiña gravadas as ameazas de Juan González e pediu decontado á Casa Branca non demorar o escarmento de Cuba, porque nunha guerra non se responde con diálogo, senón con bombas (sic). Algo semellante ao que acontecera en 2003: unha manifestación multitudinaria en Miami de apoio á guerra contra o terrorismo dos EUA na que aparecían cartaces expresivos: Iraq agora, Cuba despois.
O que acontece entre Rusia e Ucrania aviva o bucle revanchista que vai de Washington á Florida e viceversa. Os demócratas da Casa Branca e os trumpistas do Estado do Sur viven un proceso de distanciamento e agresión mútua, con Cuba como moeda de cambio. Os republicanos de Miami non van votar polos demócratas, fagan o que fagan estes últimos, pero ambosdous aprovéitanse do macartismo e, a estas alturas, hermanados polo ambiente rusófobo e a nova Guerra Fría, viven un proceso de mutua reparación, como dous corpos que precisan intercambiar seus glóbulos para poderen seguir vivindo. Todo en nome do dereito internacional e con Condoleezza de fada madriña.
Malia termos pasado por isto ben de veces, o cinismo de Occidente atinxe cotas salvaxes. En vivo e en directo, con tramas e sub-tramas dunha nova guerra que ninguén sabe onde conducirá, a pregunta é pertinente: como defendernos da xenreira asasina, dese inzo de vinganza global que martiriza sempre aos mesmos?
Artigo publicado no diario La Jornada de Mexico e traducido ao Galego para TSA por Nadia Maceira.
