ENTREVISTA A MANU CHAO (FIN) por Karine Walsh.
Continuación da conversa co músico.
P- Tamén escribes cando algo che conmove?
MCH- Si, pero máis cando me conmove algo que podería ser mellor, escribo máis ante unha inxustiza que cando me conmove un amor, por exemplo. Teño cancións de amor, pero son cancións de desamor, A despedida é unha canción de amor errado, escribín esa canción cando me curei da separación con esa moza. Cando estabamos os dous xuntos e felices non me saíu ningunha canción. Tamén é bo que salga da alegría, hai artistas que traballan a alegría, expresala, e nós tamén de certo modo, non na letra, senón máis ben na música. A letra é máis triste e mesturamos os dous, de aí ven malegría, esa letra un pouco triste que está nas miñas cancións e a alegría da música na cal as envolvemos.
P- Está previsto lanzar en novembro o CD/DVD en vivo Baioanera, cales son os proxectos para esta presentación?
MCH- Nós sempre planificamos a curto prazo, para este ano si se sabe que iremos a Arxentina e Chile en novembro. Agora saíu un CD en vivo dun concerto que se fixo en Francia en Bayona. A banda está saudable, agora volvemos dunha xira por Francia dun mes, todo setembro, foi full power, o público extraordinario, unha banda onde cantamos como unha piña, hai moita amizade e moitos anos xuntos así que está a banda moi sólida, estou moi feliz.
P- Conformaches varios proxectos musicais, os máis recoñecidos foron Mano Negra, despois Radio Bemba e agora de novo Radio Bemba Sound System. Cales son os puntos en común e as diferenzas entre eles?
MCH- A diferenza radica nas distintas xentes que estivo en cada banda. A similitude radica na enerxía. Son dúas bandas de escenario que funcionan coa enerxía como primeira palabra.
P- Os teus músicos…
MCH- Son a miña familia, temos unha relación extraordinaria entre nós de confianza. Cada un coñece perfectamente o que sabe facer e ten moita confianza no outro, somos unha piña, é unha sorte inmensa, non é só sorte porque se traballou esa banda, son anos, non é unha banda que se montou así nada máis, foise curtiendo cos anos. Para nada montouse cos mellores músicos que había no panorama musical de certa época. Primeiro a amizade, e logo a sabedoría musical ou o amigo xa a ten, ou lle damos a posibilidade de aprendelo connosco. Radio Bemba é unha banda que se presenta por alí e por alá, pero considero tamén que é e foi para bastante xente unha escola de música. Ese é o meu orgullo, hai xente que pasou dúas ou tres anos e logo co que aprendeu alí foise a montar a súa propia banda, e ese é o meu orgullo.
P- Nestes concertos estás acompañado por músicos novos, integrantes do grupo español Festicultores.
MCH- Nunca tocaramos xuntos. Víraos tocar en festivais por aí, cando vin tocar sabía que non habería ningún problema musical, hai plena confianza, encántame cando é así, cando as cousas saen natural, é que a cousa vai sa, a enerxía está limpa.
P- Discos en preparación…
MCH- Están terminados dous que xa saíron, un que se gravou cunha radio asociativa de Arxentina, A Colifata, que transmite desde un hospital psiquiátrico e lévana os pacientes do hospital. Ese saíu só en Internet nunha páxina que se chama vivalacolifata.org e a xente pode baixar de alí gratuitamente por vontade dos colifatos. Ademais fun a Mali, onde eu producira un disco dunha parella que son dous artistas que son parella, son cegos. Fíxenlles o disco fai catro anos e xa o barrio onde viven é como a miña casa. Acabei de producir o disco do fillo, chámase Sam, a súa banda chámase SMOD, e que sairá proximamente. Teño miles de cancións escritas polo camiño, e teño que gravar nalgún lugar porque por agora non paro de viaxar. Teño moitas ganas de gravar o que estamos a tocar estes días.
Esta viaxe a Cuba só viñemos Madjid e eu, e tocamos as cancións de cantina e rumbitas que adoitamos tocar cando estamos os dous. Temos unha banda que chamamos Os Musicarios, os asasinos de rumba, o peor da rumba somos nós, e eses temas son os que nos gustaría gravar proximamente.
P- É certo que cando viaxas gravas os sons que che impresionan para mesturar logo coa túa música?
MCH- Fíxeno moito, sobre todo esa época de preparación de Clandestinos, todos eses anos que viaxei por Latinoamérica, co rumbo un pouco perdido, non sabía moi ben o que ía facer da miña vida, sinceramente non pensaba gravar outro disco, entón gravaba sons para min, para escoitar e para pór unha voceciña, unha guitarra, era máis terapia persoal que un traballo para que o chegasen a escoitar outras xentes. Paseime moito tempo así gravando sons, ambientes, e sígoo facendo porque sempre é apaixonante gravar unha canción deste xeito porque cando o metes dentro dun ambiente toma moito corpo.
P- Durante un tempo fixeches cinema de maneira estable.
MCH- Encántame filmar e editar. É como a música, unha paixón moi tiránica porque cólleche 24 horas ao día o sete días da semana. É un pouco obsesivo, como cando estás a gravar un disco. Apaixóname, pero retireime un pouco porque chegou un momento cando me dei conta de que xa nin agarraba a guitarra e volvín ao meu. Con todo, encántame facelo, teño moitos guións escritos, gústame gravar coa cámara e editar despois. Agora é fácil comparado cuns anos atrás, hoxe en día cun pequeno aparello que podes levar na bolsa pódelo facer todo. Co que teño encima podo gravar unha película, facer o meu próximo disco, facelo todo e iso dáche moita liberdade. O meu problema é que non hai bastantes horas no día. Entón compártome entre a música e a imaxe, pero ultimamente tirando máis cara á música.
P- Canto lle achegaron á música estoutras miradas do home de cinema, do home que tamén se interesa polas artes plásticas?
MCH- Sempre achega moito, moitas cancións miñas naceron de estar a editar imaxes porque nelas hai ambientes de son, ás veces hai imaxes miñas e de Madjid cantando ás 6 da mañá, iso dáche a idea para unha canción, engádeslle unha guitarra, o regrabas e de aí nace un tema. Moitas cancións miñas naceron de estar a editar pelis, creo que vai todo xunto en calquera arte que practiques ou máis que arte diría paixón, nutre todas as outras, non é algo hermético.
P- Como concibes a cultura?
MCH- Para min a cultura é sabedoría da que xa existe e logo liberdade. Creo que é bo impregnarse da cultura o teu arredor en calquera país onde esteas, para entendela, e practicala de certo modo. Logo vén a liberdade, creo que cultura é liberdade, a creación é liberdade. Non se debe estar a pensar isto non se fai así, ou unha cumbia, unha rumba ou un reggae grávanse deste xeito, hai que romper os moldes, un pelín de irreverencia sempre vén ben.
P- Que é para Manu Chao a irreverencia, canto de ben ou mal faríalle ao mundo un pouco dela?
MCH- É unha arte difícil. Irreverencia, pero sempre cun certo respecto. No mundo cultural, a moitos lugares onde vou non lle faría mal un pouco, moitas xentes traballan con moldes preestablecidos, e os artistas que a min me apaixonan e tráenme frescura sempre son un pouco irreverentes. Está ben escoitar ou ver o que non che esperas. Está moi ben asimilar o que se está facendo ao redor teu, paréceme como a base educativa, pero logo hai que transgredir un pouco.
P- Fai tres anos no concerto que deches na Tribuna Antimperialista exclamaches: George Bush é o home máis perigoso do mundo para o futuro de todos nós e dos nosos fillos!, hoxe cando xa non está Bush na Casa Branca, de que modo crees que poida seguir cambiando o mundo?
MCH- Con que Bush se haxa ir, pase o que pase é positivo, porque peor era difícil. Hai que ver porque todos os equilibrios mundiais están a mudar moi rápido, é unha época inquietante e ao mesmo tempo apaixonante, non hai certeza de nada, o mundo de mañá está a debuxarse hoxe. Está a cambiar moi rápido o mundo económico, tecnolóxico. Desgraciadamente o que non consegue mudar moi rápido é o mundo das relacións humanas, pero cada día máis xente está a darse conta de que o sistema capitalista que finalmente é quen rexe o mundo está a chegar ao fin ou nos está levando a todos a un suicidio colectivo. Agora hai moitos máis conscientes de que si o mundo capitalista segue como vai, é o fin do planeta, entón máis persoas tentan mudar a súa día a día e vivir dunha maneira máis acorde coas leis da natureza e a esperanza está por aí.
P- Logo de percorrer moitos recunchos de Latinoamérica, como valorarías o panorama de transformacións no continente?
MCH- Se comparamos Latinoamérica con Europa, que cada día se fai máis reaccionaria, o que está a pasar en Latinoamérica en termos xerais é bastante positivo, faltan moitos logros aínda pero a situación estaba terriblemente crítica e iso non se vai a arranxar en cinco ou seis anos, é un proceso de 15 ó 20 anos pero que está a levar o seu caminiño, país por país, de maneiras diferentes, pero evidentemente en Latinoamérica hai un laboratorio esperanzador para buscar unha sociedade máis xusta, o que en Europa non é o caso hoxe en día.
P- Segues tendo confianza no futuro?
MCH- O futuro vai pasar por crises fortes, o futuro está nubrado a medio prazo. Vai ser difícil porque van ocorrer cambios necesarios, a hexemonía de EE.UU. vai acabar, a emerxencia de China é algo imparable, están a saír novos equilibrios mundiais. É moi difícil prever o que vai pasar porque estamos nun período de cambio súper forte; pero a longo prazo o soño, e a loita de cada día, é que apareza o sol.
Fonte: La Jiribilla
