Evidencias para interpretar a escalada do bloqueo coma unha contraofensiva

José Ramón Cabañas – La Pupila Insomne

É común en Cuba a opinión (certa por demais) de os EUA ter aumentado o cerco contra a illa nos últimos anos, segundo os feitos acreditan. Con todo, unha pregunta axudaría a considerar acontecementos recentes: trátase dunha ofensiva ou deberíamos entendela  mais ben coma unha contraofensiva? A resposta máis repetida é que ambas dúas maneiras de interpretalo non adiantan nin rebaixan o dano que o governo de Washington está a  producir en Cuba. Con todo, pode ser de utilidade sabermos cal dos dous enfoques é máis acaído politicamente, para considerarmos implicacións futuras.

Galeria de presidentes da nación máis armada do planeta que fracasaron no seu propósito de apoderarse de Cuba por medio do bloqueo.

Tense falado do diferente nivel de intensidade da agresión contra Cuba durante o mandado de Trump, quen de feito reservou as medidas máis asañadas para os derradeiros doce meses de presidencia. Notamos que a mediocre equipa de goberno do empresario-mandatario, non produciu de feito unha estratexia política contra Cuba e preferiu, máis ben, ceder as intervencións principais desa fronte a unha fracción de políticos descomedidos, cubano-americanos os máis deles.

O principal fin destas intervencións, foi borrar dos libros de historia toda memoria das iniciativas do goberno do primeiro presidente negro dos EUA a respecto de Cuba. Este conxunto de decisións políticas non se apartaba do consenso tradicional de Washington contra Cuba. Dentro deste marco xeral de continuidade, o agravamento das medidas de bloqueo non se deu tanto entre 2017 e 2018, senón a partir de la segunda metade de 2019.

A directiva presidencial sobre Cuba, asinada por Trump en xuño do 2017, estaba dirixida a anular o decreto asinado por Obama na súa despedida; porén non modificou as tendencias en vigor nin aludiu aos 22 memorandos de entendemento, asinados no tempo das negociacións bilaterais.

A prol desta interpretación, están as facilidades para os tránsitos por aire e mar entre os dous países, acordadas en 2017, 2018 e 2019 con cifras de viaxeiros importantes, na súa maioría de estadounidenses e o resto de cubano-americanos. Asemade, a maior cantidades de viaxes de cubanos residentes na illa cara o exterior, deuse tamén no mesmo período con totais históricos de 889.542, 1.111.374 y 1.307.523 para cadanseu dos anos citados  Arredor do 80 % en cada caso foran viaxes aos EUA, con máis do 70% de permanencias inferiores aos 24 meses; quer dicer, de non emigrantes.

DÚAS REALIDADES

Estas cifras revelan cando menos dúas realidades:

1.- O resultado do cambio relativo da política dos EUA respecto a Cuba, nos anos precedentes, foi un tránsito de viaxeiros que aconteceu máis adiante mália a violenta campaña de propaganda negativa, xa en marcha, e do lanzamento da farsa dos ataques sónicos. O 90% dos visitantes estadounidenses que regresaban de Cuba, constataban unha diferenza entre a realidade e a propaganda contraria, recibida na escola ou nos media. Dominaba a visión favorábel a un país acolledor que non pretendía acabar coa democracia americana.

2.- O visitantes cubano-americanos obxectaban o discurso da contrarrevolución no seu emporio natural da Florida. Entre eles había vellos combatentes anti-castristas sen delitos de sangue, fillos pródigos que recoñeceron ou non, publicamente o non, teren estado no lado errado  da historia, malia obteren paz persoal do reencontro. A maioría dos viaxeiros celebraban a liberdade de viaxar, xulgaren sen intermediarios e poderen regresar. Non faltan as queixas polas limitacións materiais.

Outros feitos non menores acontecidos naqueles anos, non tiveron  importancia comparábel a estas cifras de viaxeiros e a súa pegada nas dúas beiras da Canal da Bahama, que conmoveron as bases da industria do odio e da subvención federal e privada que o mantén en funcionamento dende hai 60 anos. Como se pode vender odio na circunstancia de estar a producirse un contacto entre pobos a un nivel impensábel no pasado?, Como vender unha imaxe de falta de dereitos e liberdades, mentres os visitantes estadounidenses celebraban unha liberdade nocturna insólita en Cuba, comparada coa dos seus lugares de residencia?.

Non está demais lembrar que o acontecido sucede nun intre no que organizacións non gobernamentais (ONG) e intereses privados programaron máis intervencións e actuacións de artistas e intelectuais cubanos que nunca nas catro esquinas dos EUA. Non só na Florida senón por Nova Orleans, Los Ángeles, Chicago, Nova York e Washington DC. Na altura, máis de 30 cidades grandes e pequenas dos EUA asinaron colaboración con Cuba, 11 delas en programas de saúde. O primeiro destes acordos foi o de Chicago (Illinois) en 2017 coa presenza de expertos cubanos. Con Trump na presidencia, nese mesmo ano, comezou un programa entre o Centro de Inmunoloxía Molecular de Cuba e o Roswell Park Cancer Center. Anos de alto intercambio académico e universitario nos que os especialistas estadounidenses foran maioría dos participantes extranxeiros en eventos e congresos en Cuba. O grupo dos EUA foi o máis numeroso na conmemoración dos 500 anos (noviembre, 2019) da Habana. Na ocasión, asinouse o acordo de cooperación entre a cidade de Nova  Orleans e a capital cubana,

A ORIXE DAS 243 MEDIDAS CONTRA CUBA

Mediado 2019, o Sur da Florida ergueu a voz de estamos sendo atacados!. Na véspera de novas eleccións, o grupo de presión cubano-americano avisou que de non lograr un cambio, asistirían ao sepelio do negocio que tantas portas lles abrira e ao comezo dun tempo que lles obrigaría a buscar a vida coma os demais. O resto do relato é ben sabido: os cambios na Oficina do Asesor de Seguridade Nacional, e na Oficina do Director para América Latina ,do mesmo órgano, e o trato dun senador da Florida cun presidente sen partido político: entrégame a política con Cuba e eu serei teu padriño no Comité de Inteligencia que presido. Eis a orixe das maioría das 243 medidas contra Cuba chegadas a fume de carozo, sen respectar as preceptivas consultas entre axencias nin revisar en que medida eses acordos podían danar o interese nacional dos EUA.

Tres emerxencias encabezaron a lista da política cara a Cuba: Cortar as viaxes, cortar as viaxes e, adicionalmente, cortar as viaxes. Aplicouse dun dia para outro, con pasaxeiros a bordo de barcos e viaxeiros de avión sobrevoando a illa.

Chegaron fondos de emerxencia tanto do orzamento federal como dos fondos reservados para rearmar a maquinaria da desinformación sobre Cuba: borrar a realidade e cambiar o contido de cada feito para mudar a memoria de viaxeiros e anfitrións, emisores e receptores. Una maquinaria para mudar o Sol solleiro pola galerna e a convivencia relativa pola guerra.

Unha galerna para cambiar a conciencia da xente do común. A onda da mentira tería que petar na porta de académicos e xornalistas que construían opinión positiva  sobre Cuba; deixar sen crédito empresarios que atoparan oportunidades na illa e montar un buscador ideolóxico no aeroporto de Miami para artistas cubanos de arribada, cun gran cartáz que rezaba: ou repites meu credo político, ou aquí nin tocas, nin cantas, nin cobras.

Accións que por primeira vez acadaron dimensión masiva e percutinte nas redes sociais cun alcance que buscaba afectar ao público cubano, mais nomeadamente aos millóns de estadounidenses que coñeceran Cuba sen intermediarios. Una contrarrevolución, de resesa tradición racista e homofóbica, comezou buscar espazo entre afro-descendentes e nas comunidades LGTBQ. Algúns crédulos, compraron o matute.

E nestas apareceu ese actor milhomes que fixo tremer a humanidade enteira: o SARS-CoV-2. Na altura de febreiro marzo do 2020 había confusión, mais logo abriu camiño o pensamento do primeiro mundo económico, que de feito é o terceiro intelectual. Chegaron decontado á conclusión de que Cuba no resistiría, cunha mortalidade masiva e o fracaso do sistema médico, o que sumado a outras desgrazas provocadas dende o exterior, produciría por fin o  tan buscado estallido social.

Tal foi a versión entregada a Biden no 2021 polos analistas do estado profundo, que desta xuraron estar máis próximos da realidade que cando convenceran a Kennedy de asinar o decreto do bloqueo no 62 ou a Clinton de aceptar o invento da Lei Torricelli no 92.

No 2022, semella que o asunto vai de 30 en 30 anos. Da última pancada, Cuba reponse dunha forma inesperada: ultima cinco vacinas propias contra a COVID19 e protexe a case o completo da súa poboación; exporta seu saber e experiencia quen quer compartilo; presenta unha das cifras máis baixas de mortos por millón; é adiantada na inmunización de menores; acerta na regulación de apertura de las fronteiras e ten un éxito sobranceiro contra a chamada cuarta onda con medidas de control a xeito.

Ben sabemos que as invasións de realidade virtual continuarán. Que regresarán argumentos falsos coma o dos ataques sónicos, as tropas en Venezuela, e , nestes días, os xuicios a menores. Cuba e a súa xente están ben comunicados cunha comunidade internacional da que unha parte dos EUA non quer saber nada. Non é ao revés.

Tradución ao Galego de Alba Areeiro para Terra Sen Amos

Deixa unha resposta

O teu enderezo electrónico non se publicará Os campos obrigatorios están marcados con *