Moncho Leal
Coñecín persoalmente a Iroel Sánchez no 2016 en Vigo, nunha casa do casco urbano, onde estaba tamén Coral Prieto. Almorzamos falando de todo un pouco. Eu quedei coma o seu guía nesa mañá en Vigo. Iroel quería ver o mar. Pensei na necesidade de velo que temos quen nacemos coa súa sonora compaña. Fomos a Canido.
Iroel, coma bo cubano, era un torrente de preguntas. Quería aprendelo todo, con esa curiosidade de quen ten a sabedoría de ser consciente das limitacións que ten calquera coñecemento.
Tamén falamos da situación de Cuba. Das continuas propostas de saída da illa que reciben as persoas con proxección pública, cantantes, actores, actrices…da trampa de Miami.
Conversamos sobre a manipulación informativa que vivimos nesta beira. Do estigmatizada que esta a realidade cubana, a súa Revolución. Da propiedade dos medios de comunicación.
Paseamos polo centro de Vigo. Visitamos librerías. Compramos nunha farmacia cepillos de dentes e comentamos os problemas cotiáns que teñen en Cuba polo bloqueo que sofren.
Gustavo Luca púxonos en contacto con Ana Romaní, que lle fixo unha entrevista, interesante e abondosa, por teléfono, para o “Diario cultural” da Radio galega.
Iroel sabía que cumpría un papel primordial para fornecer de argumentos a quen estabamos, cada día, cada nova, defendendo a Revolución cubana en lugares tan afastados no xeográfico, coma achegados no persoal, no emocional, se así se quere.
A despedida coas persoas que veñen por esta terra dende Cuba, a defender e explicar a revolución cubana, sempre dá a sensación de ser temporal, nunca definitiva. “Estámonos vendo” coma din alí. Non volvín estar con el, pero seguíao en liña. A súa tarefa, a súa achega é xa perenne. Tamén a lembranza que temos del.
Algúns arquivos de Iroel Sánchez nas páxinas de TSA:
https://terrasenamos.org/iroel-sanchez-e-ernesto-padron-recordan-ao-galego-cubano-neira-vilas/
https://terrasenamos.org/cuba-2023-o-que-se-esquece-e-o-que-se-espera-depois-dun-ano-infernal/
