Luis González “O Ferreiro”, amigo de Cuba

Luis O Ferreiro, nun fotograma do documental biográfico realizado polos seus compañeiros do Partido Comunista Roi Cagiao e Fernando Llor, que fora estreado en Vigo en setembro de 2010.

TSA – Redacción

Luís González López O Ferreiro (Barreiros, Vila de Cruces 02,08,39 – Vigo, 09.01.2021) foi un militante comunista amigo de Cuba que participou na solidariedade coa Revolución durante a súa longa vida de traballo. A Asociación de Amizade Galego-Cubana Francisco Villamil, recórdao coma un imprescindíbel voluntario para aparellar envíos básicos a Cuba por mar desde Galiza, nos anos en que a escaseza de medicamentos e aveños clínicos facía do Bloqueo un castigo colectivo crítico para a poboación da illa heroica. Sempre discreto e omnipresente, cunha lista na man, O Ferreiro procesaba a secuencia de carga, aquelaba as eslingas dun autobús a piques de voar sobre a cuberta dun mercante, arrumaba unha delicada equipa de hemodiálise ou acenaba para dar conta do recado en suspensión sobre o convés. Asistir a Cuba era vivir coa Revolución.

Rematada a súa longa vida de traballo en Franza e Galiza, O Ferreiro foi voluntario en cooperativas de Cuba.  A solidariedade recorda a firmeza do seu compromiso e a xenerosidade e paixón da entrega, só comparábel ao exemplo humilde e capáz do seu traballo, consciente do vital de transmitir forza a Revolución e desprendido até a invisibilidade do esforzo persoal entregado. Reproducimos a semblanza publicada onte por Xesús Alonso Montero.

A exemplaridade dun home do común

Xesús Alonso Montero – La Voz de Galicia

Acaba de morrer un grande, un ser humano adornado das mellores virtudes. Eu nunca souben doutro mellor nos 50 anos que tivemos de trato fraterno. Non era un científico, nin un artista plástico, nin un escritor celebrado, nin un home público que saíse nos xornais… Era un home do común. Manuel Rivas,o gran narrador Manuel Rivas, acaba de publicar un conto maxistral e comovedor sobre a vida de quen, cun pouco de escola primaria, xa traballaba de canteiro no Courel aos 15 anos, e, con 17, nunha mina do sur de Francia, país onde os ventos cantaban cancións que el nunca oira no noso. Alí coñece a Pilar García Jiiménez, filla dun exiliado andaluz comunista , casan e teñen dous fillos: Katia (o nome da protagonista dunha novela soviética)  e Rubén (o dun capitán que morreu ás portas de Stalingrado, fillo de Dolores Ibárruri Pasionaria).

Porque Luis Ferreiro, militaba sempre, tanto que, cando faleceu Pilar, a súa loitadora compañeira, as cinzas dela foron esparexidas por el en tres lugares moi especiais: un monte da periferia de Vigo onde, ás veces, o comité local de Comisións Obreiras celebraba xuntanzas clandestinas, na terra andaluza das súas raíces e nun lugar emblemático de Cuba, que se chama Sierra Maestra.

No relato de Manuel Rivas relaciónase, nun alarde literario, a vida do traballador adolescente cun feito que lle acaecéu na Coruña do 5 ao 8 de abril de 1969: nesas 72 horas, na comisaría de policía, a súa carne de home de 30 anos foi obxecto de práticas que os mesmos interrogadores cualificaron, nun documento oficial (publicado) de exhaustivos interrogatorios. Pero Luís saíu vitorioso desa infame proba: non cantóu, e,  polo tanto, os protagoniistas da infamia nunca chegaron saber onde estaba a multicopista do Partido, da que Luis era responsable (tampouco o souberon por Lisardo, irmán seu, caído na mesma redada) Eran homes de ferro.

Os interrogadores (eufemismo) nin sequera sospeitaban que quen, naquel cruel abril, non cantou,era amigo de cantar e posuía unha voz de tenor excelente onde puña a tenrura e a bondade do seu espírito; tamén era festeiro, bailarín, paroleiro cos amigos e moi convincente, por persuasivo, cos adversarios. Non sei de ninguén que, fóra dos seus correlixionarios, tivese tantos amigos ou admiradores.

Hai dous anos, no Ribeiro, compuxo uns versos para unha suposta Dulcinea da comarca, cantounos cunha melodía tradicional e aínda hoxe algúns asistentes pregúntanme se aqueles versos, dignos do mellor fistor, eran seus, e se a súa voz, prodixiosa, era sempre así. Oíndoo cantar aquel improvisado madrigal, abrollaban nos seus versos e no  seu xeito musical, a bondade e o humanismo cálido que a cotío transmitía nas súas conversas e nos seus encontros. Era para todos un compañeiro que sempre repartía, como quen non quere a cousa, o pan e o compango da vida. Unha das súas paixóns era recitar El niño yuntero de Miguel Hernández, que poucas veces finalizaba porque na segunda ou terceira estrofa llo impedían as bágoas.

Luis, amigo e camarada, Hasta la victoria siempre!

Deixa unha resposta

O teu enderezo electrónico non se publicará Os campos obrigatorios están marcados con *