Jean-Luc Chavanieux – Cubadebate
Vintecinco de maio celébrase o Día Mundial de África: nesa mesma data hai 54 anos fundárase a Organización para a Unidade Africana e a Revolución Cubana proclamaba dende os seus comezos un compromiso con África expresado na defensa do continente en todos os foros internacionais, na axuda urxente e efectiva ás frontes de liberación, nos aportes materiais en saúde e educación. A vontade inequívoca de Cuba era virar a peste colonial, prendida en plena metade do século XX en baldas políticas de longa duración de todo o continente africano. Un dos primeiros pasos que estreitou estes vínculos, foi a presenza no Congo durante 1965 de Ernesto Che Guevara como combatente internacionalista xunto doutros guerrilleiros cubanos. A semente levada por Guevara a Africa en nome da Revolución Cubana, sen agromar a curto prazo, tivo posteriores froitos de extraordinária importancia na loita contra o neo-colonialismo internacional.
O Che foi ao Congo para apoiar ao movemento revolucionário que loitaba contra o goberno de Moise Tshombe, a quen apoiaban as potencias occidentais e os mercenarios belgas, franceses, norte-americanos, rodesianos e británicos. Que pasou durante os meses da presenza do Che en territorio africano? Como viviu a súa loita contra o neo-colonialismo? Cales foron as súas relacións cos combatentes congoleños e ruandeses que loitaron ao seu lado? No mencer do 1 de abril de 1965 en Cuba, Ernesto Guevara, acompañado de dous afoutos revolucionarios cubanos: Víctor Dreke e José Martínez Tamayo, partiu nun avión cara a Moscú. Logo dun longo rouse por varias capitais da Europa do Leste e do norte de África, os tres homes pousaron de incógnito en Dar é Salaam, capital da Tanzania de a pouco unificada. A súa presenza era un segredo; o Che ía disfrazado polos servizos secretos cubanos e viaxaba cunha identidade falsa. Ata, os seus antigos camaradas de loita en Cuba non o recoñeceron baixo aquel disfraz.
Ler o artigo completo de Jean-Luc Chavanieux en Cubadebate
