Fernando Martínez Heredia – Cubadebate – Tradução de Maria Helena d´Eugênio, para o Resistência
Na noite do dia 25 de novembro, sessenta anos depois que deixou Tuxpan, à frente da expedição libertadora, Fidel Castro fez uma nova viagem. Três anos antes do Granma, conduzira uma ação revolucionária que surpreendeu o país com a ousadia, a coragem e o espírito de sacrifício de seus participantes, ensejando a rejeição da orgia aos crimes praticados pela ditadura de 1952. Mas esse fato parecia ir contra o que se considerava possível e nenhuma força política o apoiou. Na solidão de sua cela Fidel – ele e seus camaradas estavam praticamente sozinhos – escreveu: “As massas estão prontas, precisam apenas que lhes seja mostrado o caminho certo”. Parecia um sonhador, na verdade era um visionário.
“A nova e maior vitória de Fidel foi que todo o povo se transformou, passou a demonstrar novas qualidades intrínsecas e a consciência social passou a usar, sem medo e da mesma forma, palavras como comunista e fidelista”.
De todos os recantos do planeta brotam mostras de reconhecimento a vida e obra de Fidel Castro, um revolucionário cuja luta, acção e palavra inspirada animaram e continuaram a animar a luta das forças progressistas e revolucionárias de todos os continentes. O mundo honra um dos grandes líderes do século 20 e o decorrido do 21; o guerrilheiro da Serra Maestra e o estadista de estatura global que influiu para sempre na história da América Latina e de vários povos do mundo.
Fidel em Porto no ano 1998, com e José Saramago a direita.
A páxina Galicia Confidencial (GC) abre dia 27 co titular “todos os partidos políticos do Pais renden homenaxe a figura de Fidel”. Entre numerosos xuizos positivos “para o líder revolucionário de ascendéncia galega”, GC salienta a opinión favorábel do Partido Popular, tanto na voz do vicepresidente da Xunta que declarou a Fidel coma un referente ou nas declaracións do presidente autonómico nunha entrevista en Radio Galicia, na que enviou condoléncias ao pobo cubano e reparou na relación familiar de Fidel con Galicia. O medio ilustra o que chama coincidencia entre esquerda e dereita, citando as opinións sobre Fidel de En Marea, BNG, Podemos, Galiza Nova, CIG, PSOE e PP.
Luz Fandiño lé a súa elexía ao Líder da Revolución Cubana ante as persoas congregadas na Praza do Toural para honrar a memória de Fidel. Á súa dereita, Valentín Alvite, presidente da Asociación de Amizade Galego-Cubana Francisco Villamil.
Cando Cuba, cativa de tamaño e máis que grande en valor, consigue defender a súa independencia contra forzas superiores, os adversários consoláronse con votos dun fracaso inminente, e anunciaron que o seu mellor e único aliado sería a natureza mortal dos líderes. Mais o final da vida do símbolo da Revolución Cubana, asinala o fracaso máis completo para as profecías de catástrofe, xa que o visibel é unha onda de agradecimento e razón xeral, para alén do previsto polo propio Fidel Castro no seu texto de defensa do proceso de Moncada (1953) cando prometera que, por riba da condena dos mortais, o xuicio do tempo lle sería propicio.
Na Serra Maestra, Fidel defendia que o combate da ilustración era tanto o máis importante ca o das armas.
A leitura de Internet lémbrame estes dias a John Kerry e o seu exemplo de Vietnam, coma país dinámico, cunha economía crecente, que escollera para nós na inauguración da embaixada estadounidense na Habana. Non dixo que nesa terra irmá, coa fortaleza cultural que supoñen miles de anos como nación antes de EUA existir, con oito veces a poboación de Cuba e a millentos quilómetros dos EUA, todos os medios de comunicación son de propiedade pública, e as regulacións sobre difusión de información por privados no Internet son moito máis restritivas que aquí. Dende fontes que non existen en Vietnam, din e calan o mesmo que Kerry sobre Vietnam.
Os grandes medios de Vietnam, o novo tigre asiático, permanecen en man do Estado e a torre de televisión de Hanoi é a máis alta do mundo.
