Erea del Rio Iglesias – Guantánamo

Unha declaración final a prol dun mundo en paz e xustiza marcou a clausura do VIII Seminario Internacional pola Paz e e o Fin das Bases Militares Estranxeiras, celebrado na vila guantanamera de Caimanera, a beira da única fronteira artificial existente en Cuba, imposta polo imperialismo dos EUA en 1903. Sara Román Palmesano,  delegada do Comité de Amigos de Cuba de Cali, Colombia, deu lectura ao manifesto aprobado domingo 5 por 80 participantes de 30 países asistentes ao evento. O texto demanda o peche das bases e instalacións militares estranxeiras dos EUA e da Organización do Tratado do Atlántico Norte (OTAN) en todo o mundo ao tempo que renova a esixencia histórica de devolución do territorio ilegalmente ocupado pola base naval dos EUA en Guantánamo.  Na Declaración referendouse a proclama de América Latina e o Caribe como zona de paz e o compromiso dos pacifistas reunidos no Seminario de denunciar as políticas agresivas e inxerencistas do actual goberno da Casa Branca e dos seus aliados.

Na sesión inaugural, Fernando González Llort, Heroe de Cuba e presidente do ICAP, dixo que nun complexo escenario para as causas xustas do mundo, especialmente na Europa e no Medio Oriente, coa guerra contra  Palestina e o Sahara Occidental, a paz e a soberanía dos pobos son fundamentais. “Existen bases imperialistas espalladas por todo o mundo e cómpre deter o proceso de avance contínuo da OTAN que inza o armamentismo e impide a Paz. O Consello Mundial da Paz (CPM) denuncia e combate as políticas dos EUA e da OTAN.

Iraklis Tsavdaridis, secretario executivo do CPM,  dixo que o Imperialismo dos EUA estaba a servirse de máis de 900 bases militares en todo o mundo, ben delas con cabezas nucleares, e denunciou a relación destas coas bases militares da UE, nomeadamente na expansión en África de novos enclaves militares dos  EUA. Venezuela, Colombia e as Antillas Holandesas, entre outros lugares, viven a ameaza de bases con F-16, activas contra as fronteiras de Nicaragua e Bolivia.

Dende o seu cuartel xeral  en Virxinia, o Tratado do Atlántico Norte apoia golpes de Estado, como o promovido en 2014 en Ucraína. A actual guerra entre Ucraína e a OTAN con Rusia, non comezou no 2022, senón no 2014 coa invasión do Dombas. Rusia e Ucraína viviran en paz durante 70 anos mais a OTAN quixo estenderse a Leste e contou coa axuda da UE. As causas pacifistas sofren acoso hogano e o que está detrás das actuais guerras imperialistas no mundo é a cobiza dos recursos enerxéticos por parte dos países poderosos. Gaza é un Camposanto a ceo aberto e a UE é cómplice nesta guerra dos EUA e de Israel conta Palestina.

A OTAN é o brazo armado do Imperialismo estadounidense, con máis de 900 bases militares funcionando, algunhas delas con oxivas nucleares, das cales o 90% pertencen aos EUA. A Unión Europea tamén dispón de enclaves militares, sobre todo en África. Inzan novas bases dos EUA na Europa, Venezuela, Colombia e as Antillas holandesas, entre outros lugares, con F-16 que atacan Nicaragua e Bolivia, entre outros países.

A OTAN apoia golpes de Estado, como o que aconteceu no 2014 na Ucraína. A actual guerra de Ucraína e a OTAN contra Rusia non comezou no 2022, senón no 2014. Rusia e Ucraína viviron durante 70 anos pacificamente, mais a OTAN determinou ampliar fronteiras e foi apoiada pola UE.

O tenente coronel Manuel Carnonell Vidal, referiuse ao estado actual da presenza militar mundial das potencias imperialistas, con presenza en Aruba, Países Baixos, Illa Ascensión, Reino Unido, Australia, Bahamas, Bosnia Hercegovina, Camerún, Chipre, Ecuador, Estonia, Alemaña, Iraq, Israel, Portugal, Romenia, España e Emiratos Árabes Unidos; as forzas armadas do Reino Unido están en dezaseis países e, pola súa banda, Francia ten presenza militar en catorce países.

Erguer unha Fronte Antiimperialista Mundial

“O Imperialismo quer instalar nas mentes a idea de os Dereitos Humanos e a Democracia seren só realizábeis con eles, cando a realidade proba que é todo o contrario”, dixo Bahman Azad, presidente do United States Peace Council (USPC) que advogou por erguer unha Fronte Antiimperialista Mundial.

Para Gabriel Aguirre de Venezuela, representante de World Beyond War (un mundo para alén da guerra) as bases militares son enclaves do Imperialismo e figuran nunha páxina web que pode consultarse en aberto; a OTAN, ten 56 bases en activo, provistas de abesouros (drons); as bases de Turquía, Alemaña, España e Italia albergan armas nucleares; as últimas en incorporarse á OTAN e abrir bases son Finlandia e Suecia. No entanto, Biden anuncia seu propósito de enviar refuxiados haitianos a Guantánamo.

En nome da organización pro Dereitos Humanos Task Force on the Américas ( grupo de intervención para América) do citado USPC, Roger D. Harris dixo que con Biden inzou a presenza militar en América Latina, por exemplo, en Perú,  Ecuador e na rexión do Caribe.

O estudante palestino Murid Khater , aluno na Escola Latinoamericana de Medicina (ELAN) de Cuba, puxo en relación a guerra contra Gaza, na que está implicado EUA,  co propósito de implicar Ucraína na OTAN para provocar Rusia. Citou a maior exposición do mundo nunha praia dos EUA, usando roupa dos 8.000 nenos palestinos asasinados até esa altura, a longo de 4,8 qm.

No seu relatorio sobre África, Yoslán Silveiro denunciou que o AFRICOM dos EUA ten unha nómina de 7.000 persoas e promove ataques a Somalia, o Sahel ou o Corno de África. As vítimas humanas do imperialismo armado entran no arquivo dos danos colaterais, un procedimento para espallar o terror e incrementar a criminalidade sen que a infamia teña protagonismo na información hexemónica. Para Javier García Llops, membro do Partido Comunista dos Pobos de España compre que o traballador e a traballadora salven a emancipación da manipulación mediante a ética e a promoción dunha Fronte Mundial Antiimperialista.

Na conferencia de Belgrado as nacións participantes concordaran na necesidade do desarme mundial. Pouco despois, Kennedy dixo que a humanidade tiña a obriga inescusábel de pór fin á guerra e meses despois a Unión Soviética propuxo un desarme mais os EUA afogaron a iniciativa. En 1999 a OTAN bombardeou a cidade europea de Belgrado e outros obxectivos civís en Serbia durante 75 días e este bombardeo foi o comezo da violenta expansión da OTAN. “Conmoción e terror” foi o lema da OTAN e os EEUU. En 2022 había 17 bases militares en Suecia e Finlandia que desprezaron o seu compromiso histórico coa neutralidade e contribuiron a incrementar as tensións na rexión ártica contra Rusia, especialmente a partir da guerra de Ucraína.

Ao representate de Suecia, que ilustrou a progresión bélica na Escandinavia,  sucedeu un delegado de Grecia que dixo que a OTAN e a UE forman unha unidade imperialista a través do Ciber-espazo e a Ciber-seguridade; en 2022, en Madrid, China foi declarada unha ameaza para a OTAN e Rusia un inimigo a bater; co actual goberno, Arxentina quer unirse á OTAN e dispor de bases militares; a maior base dos EUA no mundo é a de Kosovo e despois da guerra de Ucraína, están a construír unha aínda maior, en Romenia.

A burguesía grega e o partido Neodemocratia ceban a relación cos EUA; así levan 70 anos na OTAN e 42 na UE e colaboran sempre nas guerras imperialistas para as que en 2024 destinaron o 5% do seu PIB. Grecia ten duas posicións perante a OTAN: a primeira, defendida polos diferentes gobernos burgueses, a prol da instalación de bases militares, como o anterior partido Syriza co que asinaran un acordo para crearen máis de dez bases ; a segunda, procedente dos comunistas, esixe a saída de Grecia da OTAN en defensa da Paz.

A solidariedade con Palestina e o fin da guerra na Ucraína foron os votos cos que abriu a súa intervención a representantes de Chile. A 50 anos do golpe militar promovido polos EUA, executado polo exército nacional e apoiado polos partidos da dereita contra Salvador Allende, lembra a represión sufrida, cuestión que lamentabelmente segue a ser un feito contemporáneo. Os EUA adestran militares estranxeiros e o Comando Sur executa exercicios militares en Chile en bases que serven como campos de adestramento. A xefa do Comado Sur estivo o pasado ano en Chile e manifestou seu interese pola presenza de laboratorios biolóxicos en Perú e en Honduras.

O peche de Guantánamo é moi importante para toda a rexión caribeña, non só para Cuba,  recordou David, do Movemento Caribeño pola Paz. “Neste momento, a primeira nación emancipada de América, Haití, está a defenderse dunha ameaza que a pon en grave perigo, nomeadamente promovida por Canadá. Queren organizar en Barbados un festival contra a masacre dos pobos nativos en Latinoamérica, ao que estará convidada Cuba e o grupo das Bahamas.

O mundo multipolar xa é unha realidade mais non temos paz.

Un delegado do Brasil asegura que dende maio de 2022, a guerra inducida pola reación segue sen solución. A partir da vitoria de Lula, en 2023 Brasil reintegrouse na CELAC, mais a derrota de Rusia na Ucraína representaría un golpe contra os Bricks e China. Gaza é a expresión da ocupación de Palestina, a máis prolongada da historia contemporánea; a man asasina do sionismo debe ser detida mentres o mundo multipolar xa é unha realidade que non implica a Paz: existe o bloqueo contra Cuba e Venezuela e a crise da dereita reflicte a agresividade do Imperio en declive, tanto na Arxentina como no Salvador.

Yul, de Venezuela, incide na loita contra o sistema capitalista, critica a OTAN como cómplice das potencias que traballan por involucraren Europa na crise. O propósito imperial é crear unha OTAN para o Medio Oriente sen considerar que o gasto militar dos EUA está rebordado. Máis de 20 bases militares rodean o territorio venezolano mentres hai quen coida que a Doutrina Monroe pertence ao museo do colonialismo. De feito, os EUA terman por mantela en vigor contra Cuba, Venezuela, Nicaragua, entre outros. A historia do sionismo é a historia roubo da terra de Palestina dende 1948 e da expulsión, tortura e morte dos propietarios históricos desta terra. A creación dun paso marítimoo que atravesaría Gaza é unha alternativa ao canle de Suez.

Hai máis bases militares que países no mundo. Desde 2017 Colombia foi integrada na OTAN que queiras que non e na ONU mandan os  mesmos países que gobernan a OTAN. América Latina e o Caribe ten arredor de 80 bases militares; en 2009 (con Álvaro Uribe) organizacións de Colombia denunciaron a idea de crear bases militares permanentes dentro das propias bases colombianas; hai experiencias históricas (en Malta ou Ecuador) de peches de bases militares. Guantánamo é unha ofensa de máis de 120 anos. Isto di un representante de Colombia que formula as seguintes propostas; afortalar o movemento mundial da Paz e reintegrar Guantánamo ao seu único propietario verdadeiro.  

Ingrid, de Noruega pola Paz e integrante do Partdo Comunista, critica a visión dos conflitos mundiais como temas illados. Mantén que Noruega é actualmente unha colonia dos EUA, coma outros países europeos, partidaria da guerra de ocupación de Siria co fementido argumento de loitar pola democracia. A Guerra Fría nunca rematou. Suecia, Noruega e Dinamarca proporcionaron bases aos EUA contra Rusia e precisamente, Noruega é depósito cobizado polas armas nucleares estadounidenses co que o país idílico e pacífico acorda coma nova fronte contra Rusia, mália Noruega ter prohibida a existencia de bases en tempos de Paz.  O control do Ártico pola OTAN parece entrañar o dereito de usar o seu mar, con xacementos de petróleo, gas… Os EUA coidan que os fondos mariños árticos son deles. Europa-China-Asia son reivindicados como dereito imperial. Queren eliminar Rusia, China e Noruega para que non poidan exportar gas: é o mesmo caso do gasoducto do Báltico.

Para un representante de Vancuver (Canadá) Cuba é sinónimo de internacionalismo, máis unha vez e, no entanto, Guantánamo é a máis antiga base dos EUA. Kirenia Mariño, directora dos Servizos Informáticos de Guantánamo, falou sobre o conceito de Ciber-Guerra e guerra cognitiva. Isto integra tanto a enxeñería cibernética como a informática social e psicolóxica e utiliza a Internet. (Q.Vid: “The Interview” en youtube)  En Cuba, hai máis de 8,4 millóns de utentes de Internet e máis de 6´8 millóns a través de móbeis (Cuba ten 11 millóns de habitantes) co incremento de uso de plataformas de pago como Transfer-Móbil. Existen aplicacións e redes cubanas como ToDus, Picta e Apklis, entre outras, que garanten a ciber-seguridade. Dixo Raul Castro no 2014: “Hai que facer que o ciber-espazo se convirta nun lugar de operacións militares”.

Luis Fidel Escalante, de Porto Rico, lembrou o primeiro ataque terrorista a través dos correos electrónicos que aconteceu en 1998. “Estamos na era dixital e nunha guerra cognitiva e dende 11 de Xullo, Cuba experimenta un aumento de os ciberataques. A Doutrina Monroe segue a ser unha declaración de guerra para o Continente Latinoamericano. Colombia, Brasil e Arxentina teñen relación coa OTAN mais queren acabar con ela de vez.

Sol Lourido ANT – Axencias Cubanas

A estratexia finalista do Imperio por asfixiar Cuba, formulada no Memorando de Mallory de 1960,  e encarnizada arestora pola inquisitoria acusación de terrorismo contra a illa e a abolición do Dereito Internacional polo imperialismo, foron obxecto dun discurso histórico do presidente de Cuba Miguel Diaz-Canel no Primeiro de Maio. Os argumentos de Cuba son os da Revolución definidos por Fidel como expresión da longa loita de Cuba pola independencia e o pleno dereito a relación libre e solidaria co mundo. O presidente gabou aos representantes da solidariedade internacional presentes no acto, fixo mención especial do irreprochábel dereito de Palestina e Sáhara a se defenderen contra da agresión das potencias hexemónicas e aportou información significativa da grave crise económica e política internacional, con evidencias procedentes das institucións gobernadas polo hexemón económico.

O presidente dixo que a actual asfixia económica de Cuba procede do  Memorando de Mallory, do 6 de abril de 1960, no que o goberno dos EUA apostaba por unha política de máxima presión para agravar a asfixia da illa, instar o descontento até promover unha onda de protestas que desembocase na crise da Revolución. “Iso nestes tempos encarnizouse cando nos situaron nunha lista de países que presuntamente apoian o terrorismo, que ben saben que non é verdade: Cuba apoia a solidariedade; Cuba non manda forzas armadas nin tropas a ningún país do mundo para agredir; fixémolo en Angola por solicitude dos países africanos e foi para acabar co Apartheid e para Angola lograr a independencia xunto aos africanos deses países; as tropas que enviamos ao mundo son de médicos, mestres e cooperantes internacionalistas! 

AS REDES SOCIAIS BÉLICAS

No que se refire a diaria intoxicación mediática, Diaz-Canel sinalou a ben orquetada campaña do Goberno de Estados Unidos cos medios hexemónicos internacionais, sobre todo nas redes sociais, para desprestixiar á Revolución Cubana; as redes sociais convértense deste xeito nunha gávea de combate, e un móbil, para defendernos nesa trincheira, pode devir un fusil.  Esas redes tráennos alevosía dixital, linchamento virtual, asasinato de reputacións e de heroicos líderes sociais; é todo un capitalismo de vixilancia con ciberacoso, indución á violencia, exacerbación do individualismo e o narcicismo, calumnia, perxurio, difamación, explotación do imaxinario e dos sentimentos das persoas, e, como di un famoso académico brasileiro, non hai usuario das redes sociais que non se converta en man de obra de balde, materia prima gratuíta e finalmente mercadoría, pois todos os nosos datos son vendidos como mercadoría. Chamou a enfrontar estes feitos mediante a educación e uso ético das redes sociais para podermos defender as causas xustas e tamén para promover coñecemento, solidariedade, respecto e cooperación.

Denunciou unha intoxicación mediática que incita ás protestas, manipula a razón da intervención policial, inventa presos políticos, a presenza ominosa de problemas e a presunta indiferencia do goberno nun coro de argumentos falsos para un cambio de sistema de governo.  “Son conceptos da Guerra Non Convencional que aplica o Goberno dos EUA contra Cuba e outros países da área”.

O presidente abordou a gravedade do  momento internacional: “Hai ameazas á paz mundial; a guerra é a linguaxe que usan as potencias hexemónicas para resolveren conflitos; crece a pobreza e cada vez son maiores os impactos do cambio climático; hai esgotamento dos recursos naturais, e a desigualdade entre pobres e ricos medra, o cal explica e expresa o desconcerto crítico da Orde Económica Internacional; compre cambiar esta Orde Económica Internacional dende a unidade e a solidariedade”.

As condicións materiais e políticas de esta hecatombe da orde internacional foron descritas por Diaz Canel nunha relación precisa e alarmante: “No medio do máis colosal desenvolvemento científico-técnico de todos os tempos, o mundo recuóu tres décadas en materia de redución da pobreza extrema, con niveis de fame negra non vistos dende o ano 2005; oitocentos millóns de persoas no mundo pasan fame; 760 millóns de persoas, na súa maioría mulleres, non saben ler nin escreber; o chamado Terceiro Mundo ten máis de 84 millóns de nenos sen escolarizar; hai 660 millóns de persoas sen electricidade, e só o 36 % da poboación utiliza Internet nos países menos adiantados, nas nacións en desenvolvemento sen litoral; as nacións do Sur que acoden aos mercados financeiros, atopan taxas de interese até oito veces superiores ás dos países desenvolvidos; unha quinta parte das economías en desenvolvemento liquidaron máis do 15 % das súas reservas internacionais de divisas para amortecer a presión sobre as moedas nacionais”.

NOVA FORMA DE ESCRAVITUDE

O presidente de Cuba chamou “nova forma de escravitude” ao feito e vinte e cinco nacións en desenvolvemento teren en 2020 que adicar máis dunha quinta parte dos seus ingresos totais ao servizo da débeda pública; só nese ano, o gasto militar mundial, atinxiu a cifra de 2,24 millóns de millóns de dólares. Lograr a participación universal inclusiva na economía dixital requirirá investir nos nosos países, como pouco 428.000 millóns de dólares para o ano 2030.  Esta demanda podería cubrirse con apenas o 19 % do gasto anual en armamento”.

Con relación ao Fondo Monetario Internacional (FMI) denunciou que a axuda para aos países menos adiantados e outros de renda baixa, desde o ano 2016 ata finais de novembro de 2022, non excedía o equivalente ao que gastou a empresa Coca-Cola só na publicidade da súa marca neses oito anos. Chamou a atención de que menos do 2 % da xa deficiente axuda oficial ao desenvolvemento puido ser investida en ciencia, tecnoloxía e innovación nos países do Sur.

Este Primeiro de Maio chega nunha circunstancia de extrema complexidade global: hai ameazas á paz mundial, a guerra é a lingua que usan as potencias hexemónicas para resolveren os conflitos; crece a pobreza; a cada son maiores os impactos do cambio climático; hai esgotamento dos recursos naturais, e unha crecente desigualdade entre pobres e ricos, o cal explica e expresa os límites aos que chegou a actual Orde Económica Internacional que precisamos cambiar dende a unidade e a solidariedade.

No medio do máis colosal desenvolvemento científico-técnico de todos os tempos, o mundo retrocedeu tres décadas en materia de redución da pobreza extrema, con niveis de fame negra non vistos desde o ano 2005. Oitocentos millóns de persoas no mundo padecen fame; 760 millóns de persoas, na súa maioría mulleres, non saben ler nin escribir. O chamado Terceiro Mundo presenta máis de 84 millóns de nenos sen escolarizar; hai máis de 660 millóns de persoas sen electricidade, e só o 36 % da poboación utiliza Internet nos países menos adiantados e nas nacións en desenvolvemento sen litoral.

No ano 2022, vinte e cinco nacións en desenvolvemento tiveron que entregar máis dunha quinta parte dos seus ingresos totais ao servizo da débeda pública, o que equivale a unha nova forma de escravitude.  Só ese ano o gasto militar mundial, como aquí mencionouse, alcanzou a cifra de 2,24 millóns de millóns de dólares.

Lograr a participación universal inclusiva na economía dixital requirirá investir nos nosos países como mínimo 428.000 millóns de dólares para o ano 2030.  Esta demanda podería cubrirse con apenas o 19 % dese gasto anual en armamento.

En 2024, as economías de América Latina e o Caribe continuarán en baixo crecemento e todas medrarán menos que no ano 2023 polo que dixo que América Latina e o Caribe seguirán a ser a rexión máis desigual do planeta. “Somos 183 millóns dos que un 29% están baixo o límite da pobreza e deles, 72 millóns na extrema pobreza. “Magoa profundamente que a metade desas cifras corresponda a nenos e a adolescentes”.

Mentres o imperio describe Cuba coma un caso de miseria producida por malgoberno “a creación de empregos no entorno continental entre 2014 e 2023 foi a máis baixa dende a década de 1950; dos 292 millóns de persoas ocupadas, unha de cada dúas desempeña empregos informais e catro de cada dez teñen ingresos inferiores ao salario mínimo.  Afonda a golada de xénero no emprego e tamén nos ingresos; catro de cada cinco menores de dez anos en América Latina e o Caribe non saben ler nin escribir. Non son datos inventados por Cuba: están no balance preliminar das economías de América Latina e o Caribe publicado en decembro de 2023 no Panorama Social de América Latina e o Caribe da CEPAL; no Informe da Situación e Perspectivas da Economía Mundial de 2024,  da Organización das Nacións Unidas, publicado en xaneiro de 2024; e na Encrucillada da Educación en América Latina e o Caribe, un informe da UNICEF e o Banco Mundial que data de marzo de 2023”.

“Por iso –concluiu Diaz-Canel-  os nosos pobos teñen unha sede histórica de xustiza. Fronte  tanta incerteza e desesperanza despregada polas elites capitalistas, necesitamos certeza e confianza no triunfo das nosas ideas, no triunfo da unidade e no triunfo da solidariedade. Lonxe de globalizar a solidariedade, a amizade e o respecto, o mundo acode á guerra, ás sancións, ás medidas coercitivas, ás presións, aos bloqueos, a levantar muros e, sobre todo, á guerra, ao xenocidio.  Mostra de que o capitalismo non ten ningunha resposta para os problemas actuais da humanidade”.

En relación co xenocidio en Gaza e Cisxordania, dixo que “Todos sinalamos os perigos da impunidade coa que actúa Israel, grazas á complicidade e o apoio do Goberno de Estados Unidos e malia os graves riscos de rexionalización do conflito no Oriente Medio, unha seria ameaza para a paz e a seguridade internacional; só unha mentalidade imperial, un propósito intervencionista, pode negar que a paz e estabilidade nesa rexión dependen, en primeiro termo, dunha solución ampla, xusta e duradeira ao conflito israelí-palestino, que contemple a creación dun Estado Palestino soberano e independente nas fronteiras anteriores a 1967, con Xerusalén Oriental como capital e garantindo o dereito ao retorno dos refuxiados á súa terra. Demandamos o ingreso inmediato do Estado de Palestina como membro de pleno dereito da Organización das Nacións Unidas”

Lembrou que Cuba solidarizárase de  sempre coa causa palestina. “Hoxe no noso país estudan centos de estudantes palestinos, con eles temos un intercambio permanente, con eles o noso pobo desfilou fronte á Embaixada norteamericana en Cuba demandando que cese a agresión a Palestina.  Xunto a eles compartimos conversatorios, debates e tamén manifestacións de expresión pública. A esa mocidade dixémoslles que son fillos tamén de Cuba, e todos os cubanos e cubanas sentímonos pais e nais deses mozos palestinos que estudan connosco, que comparten tamén a cotiandade do pobo cubano.  Facemos todo o posibel por que se forxen como bos profesionais, como bos patriotas, para que sexan no futuro útiles ao seu pobo e á súa causa; en todos eles observamos decisión e compromiso crecente coa causa palestina, e por iso estamos seguros de que dende aquí, dende Cuba, son tamén parte do presente e do futuro de Palestina.  Viva Palestina Libre! E de igual maneira, manifestamos o noso apoio á causa do Pobo Saharauí que pode seguir contando cun amigo fiel e leal en Cuba”.

Diaz-Canel repaarou en que a maioría dos despachos das axencias hexemónicas, manipularan a cifra, o contido e o éxito da convocatoria do Primeiro de Maio en Cuba.  “Algúns deles contaron “miles de cubanos en actos moi pequenos, non tradicionais”. Temos que aclararlles ben aos señores imperialistas, que non participaron miles de cubanos: participaron máis de catro millóns de cubanos!”

O presidente foi interrompido por aplausos no decurso e final da súa importante intervención.

Lucía Carou –Terra Sen Amos

Goretti Sanmartín, alcaldesa de Santiago de Compostela, anunciou o pasamento de Luz Fandiño, sobrevido no abrente de 28 de Abril. A poeta enamorada da lingua, da condición feminina recoñecida e do dereito universal a independencia, cumprira 92. No momento de escreber estas liñas, abrollan recordos e comunicados que honran a poeta analfabeta, que adoitaba identificarse como rebelde en demasía para a militancia regular, por moito que esa aparente distancia coa formalidade partidista aparecese sobrepasada sen límites no compromiso con todas as causas de liberación baixo forma de presencia, colaboración sen límites e aporte dos seus versos.

Luz escollera presentarse coma poeta analfabeta, unha definición da súa condición proletaria que apartaba a mínima sospeita de desclasamento sen deixar de defender o dereito a poesía, ao feminismo, a lingua de seu e a nación liberada, propósitos definitivos aprendids na primeira mocidade na emigración, en oficios de pan do demo e certezas cuidadas e atendidas durante o resto da vida mediante o compromiso tenro e teimudo coa lectura, a escrita e a Revolución.

Honrou seu compromiso coa  causa da Revolución Cubana e contra o bloqueo máis cruel e dilatado da historia. Ningunha iniciativa da Asociación de Amizade Galego-Cubana Francisco Villamil lle foi allea. Nunha das intermitentes convocatorias anti-revolucionarias fronte a legación cubana na capital galega, en 2017,  Luz dera un paso adiante co puño en alto fronte os escuálidos que demandaban liberdade de comercio en Cuba, e o que na realidade fora labarada de xenio dunha poeta rebelde e octoxenaria, acabou formalmente presentado nun xulgado como agresión intolerábel contra inocentes desarmados partidarios da OTAN e de Milton Friedman. A devoción de Luz pola súa patria e a condición de muller,  violentamente aprendidas na emigración, era enerxía inxente que a había acompañar con entrañábel protagonismo toda a súa vida e que ficará como exemplo.

Luz participara nos volumes colectivos Poesía Escarlata 2003 e pubicara Farangulliña de Neve (1998) e O pracer de envellecer (2014) En 2018 recibiu o premio Mestres da Memoria da Asociación de Editores en Lingua Galega (AELG) No 2022 apareceu o seu poemario antolóxico e O Premio Begoña Caamaño á Igualdade de Xénero, no apartado Traxectoria, da  área de Cultura da Deputación da Coruña, foille entregado en 2023. O xurado presentara Luz como un “exemplo de coherencia, rebeldía e dignidade, na súa loita polos dereitos das mulleres e por ser inspiradora para as novas xeracións,”. Sonia Méndez estreara en 2022 o filme A poeta analfabeta que relata a vida da escritora e deixa proba da súa vontade expresa de promover lingua, Nación e Feminismo.

Con Luz nas prazas de Compostela

Goretti Sanmartín Rei, alcaldesa de Compostela

A ilusión de Luz Fandiño sempre foi que gañasen as boas, que foramos máis, que enchoupásemos o mundo de alegría, da felicidade que supón a defensa dos dereitos das máis, fronte aos privilexios duns poucos.

A Luz era fácil querela, era necesario admirala, era urxente tomar nota das súas leccións. Reparo hoxe, neste día triste da despedida, en momentos en que nos atopamos nesta Compostela que tanto quería e que tivo que abandonar de nova, como ela dicía, para non morrer de fame. De repente, a imaxe que máis presente se me fai da poeta é nas prazas da cidade. Na Quintana, no Toural, na Alameda, na 8 de marzo, nas Praterías… En todos os escenarios de centos de mobilización nas que, nas últimas décadas, coincidimos… Alí estaba ela sempre, defendendo as causas xustas, o feminismo, os dereitos dos pobos, a nosa lingua, o fin das guerras… Luz, a muller que non avellentaba porque mantiña un espírito novo, rodeada sempre de xente moza á que lle transmitía unha maneira de pensar clara, nítida, a da xustiza e a igualdade, a do fin da pobreza e as discriminacións, a da loita contra a fame, ese concepto que ela tan ben manexou, tanto de alimentos, coñecemento ou ideas.

“Eu prefiro ser
parte da grande louse
que enterre
para sempre
ó fascio imperialismo
que coa súa
gadoupa inmunda
corrompe e asfixia
os seres libres
que a súa bestial
tiranía se rebelan”.

Os versos de Luz Fandiño falan mellor que ninguén dela mesma e introducen unha palabra que podería ser o pórtico dun dicionario da poeta: rebelión. Non teño dúbida de que esa foi unha consigna vital para Luz, rebelarse contra o destino, contra os poderes opresores, contra a miseria, contra a vida mesma que se torceu en tantas ocasións. E esa rebelión permitiunos partillar, desde moi novas, esa forza da Luz viva, enérxica, que berraba máis ca ninguén, que alzaba a súa voz con entusiasmo, que gozaba cando as prazas estaban cheas e mancábase cando as convocatorias non eran o masivas que ela soñaba. Porque esa foi sempre a ilusión de Luz Fandiño… que gañasen as boas, que foramos máis, que enchoupásemos o mundo de alegría, da felicidade que supón a defensa dos dereitos das máis, fronte aos privilexios duns poucos.

José Ernesto Nováez Guerra – Xornalista cubano (publicado en NÓS DIARIO)

Dezasete de marzo, en varias cidades de Cuba, fundamentalmente no Oriente do país, déranse protestas cidadás como reación ás difíciles condicións que afronta a illa, onde se combinan o bloqueo acrecentado dos EUA cunha complexa crise económica interna.

Mália as protestas resolvérense mediante diálogo entre  poboación e as principais autoridades, e non se dar en ningún dos casos represión contra manifestantes, as redes sociais e numerosos medios de comunicación e voceiros políticos contrarios ao goberno cubano, aproveitaron a revolta para arremeteren contra a illa e o seu proxecto social como parte dunha ofensiva simbólica maior dirixida a negar  ou baleirar de sentido o proxecto da Revolución Cubana. A erosionar simbolicamente a Revolución e o proxecro de soberanía e xustiza social que representa. É por iso que resulta esencialcomprender a magnitude da ofensiva.

Do século XIX a 1959

O proceso político cubano bota raíces nunha fermosa e completa simbiose onde os ideais de soberanía e xustiza social que conforman o proxecto de nazón cubana do século XIX e que teñen na figura de Martí unha das súas senlleiras, atopan a súa forma política e definitiva realización na prática socialista emanda do triunfo revolucionario de xaneiro de 1959.

Os símbolosque sustentan a nazón cubana teñen un dobre sentido revolucionario: o independentista e liberal decimonónico e o nacional e socialista do século XX. Ambos os dous compleméntanse e entrambos ergue a prática vital de figuras coma Mella, Martínez Villena, Guiteras, Fidel, en cuxo pensamento e acción atopóu a súa relaboración revolucionaria o proxecto de país que se frustrar coa invasión norteamericana de 1898 e a posterior suxeición política e económica. A penetración dos capitais norteños e da alevosa Emenda Platt daba ao poderoso veciño o dereito de intervir no país sempre que o considerar necesario.

Neste dobre carácter dos símbolos da nazón cubana está un dos espazos de disputa. O anti-comunismo resgata os  símbolos do XIX e desleiga ese continuo de aspiracións éticas que Cintio Vitier describiu tan ben no seu libro Ese sol del mundo moral que dotan dun sentido unitario a totalidade da prática e aspiracións revolucionarias da illa.

Mais tamén se confrontan as dúas Cubas, as de antes e despois do 59, presentando as primeiras coma paradiso da opulencia (que era só para uns poucos) e a segunda coa imaxe de destrución  e ruínas que non é.

Para construir  esta narrativa, apelan a actores da contrarrevolución que  poderíamos denominar como tradicionais, mais tamén a  novos operadores orientados a sectores onde a crise económica, a ideoloxía liberal emerxente e determinados erros cometidos na prática política crearon estados de ánimo aproveitábeis para axendas da subversión.

Aparece unha prática máis coidadosa no obxectivo de construiren a narrativa da subversión: o traballo coa mocidade, o ataque sostido contra a cultura e a súa institucionalidade e a conciencia maior das datas históricas e o seu simbolismo.

A batalla simbólica

Este asalto simbólico conta, no escenario cubano actual, cunha ferramenta de importancia: as redes sociais, sobre todo o Facebook,  no que participa hoxe máis do 70% dos internautas cubanos. Esta rede visibiliza e reforza determinados contidos mentres ailla outros e bloquea ou pecha arbitrariamente contas e contidos que dalgún xeito reforzan a posición simbólica da Revolución Cubana.

Detrás de todos estes procesos de subversión prática e simbólica da orde estabelecida, están os intereses do gran capital nortemericano. Cuba representa un dobre reto para o imperialismo: romper coa súa dominación e probar que malia a crecente hostilidade e posibel avanzar na construción dunha sociedade máis xusta.

Construir un proxecto social alternativo ao capitalismo require dun constante esforzo educativo para lograr que as persoas comprendan e interactúen socialmente sobre unha lóxica nova. É preciso, como sinalaba o Che Guevara, ir formando un home novo ao tempo que se constrúen novas relacións de produción, de xeito que o estímulo material e o individualismo xa non sexan os principais motores da súa prática social. Tarefa difícil mais non imposíbel.

É preciso asemade comprender o proceso necesario de renovar e visitar os símbolos. Estes non son pedra fría senón zume no cal se reflicten, nutren e crecen os proxectos dos seres humanos. Os cubanos somos, coma todos os pobos, unha grande mestura de pasado, presente e futuro. Hoxe, a Cuba simbólica é tanto Martí e Fidel coma os pequenos recipientes de cristal de Soberana e Abdala. 

Qv: https://www.cubainformacion.tv/opinion/20200517/86229/86229-redes-sociales-clima-para-nueva-oleada-terrorista-contra-cuba

Razones de Cuba – TSA

A páxina web da Embaixada dos EUA en Cuba ven de lanzar o que cualifica de novo e nobre propósito e que aparece identificado como Fondo de Emerxencia para Medios e Creadores de Contidos Independentes. Como en circunstancias previas, os contidos independentes identifícaranse en todo caso non pola súa ecuanimidade e precisión senón por seren claramente contrarios ao goberno lexítimo de Cuba e estritamente comprometidos co bloqueo que pratica dende hai 62 anos o goberno dos EUA contra a illa. A Embaixada do goberno Biden explica que o seu plano é novo e nobre, mália consistir nun reparto de 68.800 dólares procedentes dos orzamentos de contaminación política exercitados contra Cuba dende 1960. Os dólares desta partida serán entregados a cambio de imaxes e escrita que expliquen os problemas actuais de abastecimento en Cuba coa condición de non citaren nunca que son diretamente provocados polo cerco económico e político dos EUA e polo feito de ter o goberno de Washington incluido Cuba nunha arbitraria e difamante  lista de paises promotores do terrorismo,  publicamente desautorizada pola ONU.

Un plano de intoxicación informativa ideado polo goberno de Biden para sobornar medios independentes e producir textos que cheguen a persoas con con discapacidades, de xeito que poidan aumentar a súa participación na oposición.  O fondo pagará telefones celulares e a consolidación de redes para promover valores democráticos e producir información estatística  dos resultados desta campaña que asignan o obxectivo de difundir a opinión de que o Goberno de Cuba carece de recursos para resolver os problemas da illa un método que se ten repetido en todas as chamadas revolucións laranxa.

Fin preferente deste que chaman nobre propósito, son as mulleres, afrocubanos, creadores LGBTQI+ e outros sectores de poboación que o goberno da beira N da canle da Bahama cualifica de tradicionalmente desatendidos. Non negan o seu interese en penetrar en sectores poboacionais supostamente vulnerabeis co obxectivo de produciren fragmentación social. Mália recoñecer que con este plano a embaixada procura promover os obxectivos da política exterior dos EUA en Cuba, o fondo especifica cinicamente que non poderá ser empregado para financiar actividades políticas.