Arquivo da etiqueta: Aznar

IU chama ao goberno Rajoy a se involucrar no proceso de integración da Nosa América

Deixa o teu comentario.

Non lle interesa ao goberno de Mariano Rajoy respaldar o proceso de integración da Nosa América? Izquierda Unida (IU) chama ao executivo central a se involucrar no proxecto de autonomía económica do continente e a exixir aos Estados Unidos o cese do bloqueo de máis de medio século contra Cuba.

Joan Josep Nuet, voceiro de IU na comisión de Asuntos Exteriores do Congreso, invocóu o acervo das relacións coa Nosa América para reclamar a solidariedade do Goberno coa integración regional, en particular para a Comunidade de Estados Latinoamericanos e Caribeños (Celac) e a Unasur. Seguir lendo IU chama ao goberno Rajoy a se involucrar no proceso de integración da Nosa América →

A INOCENCIA FINXIDA DO TURISTA LUIS YAÑEZ

Deixa o teu comentario.

Gustavo Luca – Terra Sen Amos

Informan ao eurodeputado do PSOE Luis Yañez, no aeroporto da Habana, que é persoa non grata e reaparecen nesta beira os mesmos editoriais de cando Cuba negara condición de turista ao secretario de Relacións Internacionais do PP Jorge Moragas, outubro de 2004. Yáñez imita a Moragas na finxida inocencia: a diferenza só está en que o finxidor deste hora non é cabo de cociña de Aznar senón maleteiro-xefe de Felipe Gonzalez.

Non hai moito, o partido de Felipe González e de Yáñez recomendara, por boca do chanceler Miguel Angel Moratinos, acabar coa vinganza común europea contra a única ex-colonia caribeña emancipada con todas as da Lei. Liberada non coma as vellas posesións británicas, dependentes do favor e a norma colonial malia teren sido formalmente independizadas; non coma as que pasaron da manumisión española á norteamericana sen cambiaren nin o decorado; nada semellante á burla dos descendentes dos escravos franceses nas Antillas, instruídos nos Territorios de Ultramar coma fillos da Galia. O anuario da ONU non deixaría mentir: o único Estado que vota con plena independenza nese rico arquipélago que un día fora confundido coas beiras de Cipango, é o cubano. Seguir lendo A INOCENCIA FINXIDA DO TURISTA LUIS YAÑEZ →

OS CARCEREIROS DE GUANTÁNAMO REPARTEN NA UE CONSELLOS PARA CUBA

Deixa o teu comentario.

Pascual Serrano

A previsión de que mes de xuño vindeiro o Consello da Unión Europea aborde a continuidade, a conxelación ou a eliminación definitiva das sancións impostas a Cuba en 2003, froito do idilio entre Aznar e Bush, encendeu alarmas en Wáshington.

A xira europea do procónsul de Bush para Cuba Eis a razón de que a Casa Branca envíe de xira por Europa ao seu home para Cuba. Trátase de Caleb McCarry, nomeado por George Bush en xullo de 2005, no denominado Plan para a Transición en Cuba, procónsul para a illa, algo así como aquel Paul Bremen que designaran para Iraq.

En McCarry acaen abofé as condicións para a misión: é fillo dun axente da CIA, traballou na oficina do senador Jesse Helms, o que fora copatrocinador da lei que agudizou o bloqueo contra Cuba, e xa puxo en práctica os seus dotes de desestabilizador en Haití, onde foi encargado de canalizar o diñeiro do Partido Republicano para derrocar a Jean Bertrand Aristide.

Algo polo xeito pretenden agora con Cuba. McCarry xa recibiu 60 millóns de dólares para a súa transición, que se suman a outros douscentos anteriormente asignados. Cuba considera que o mero nomeamento de McCarry viola o dereito internacional e a Carta Fundacional das Nacións Unidas na medida en que ten como obxectivo un cambio de sistema nun país soberano cun goberno elixido democraticamente.

Visita case clandestina
A xira comezou o 7 de abril e incluíu Berlín, Bruxelas, Oslo, Estocolmo e Madrid, aínda que, a diferenza doutras ocasións, a tónica dominante foi unha discreción case clandestina.

Nalgúns casos as visitas non foron anunciadas nin publicitadas. Isto confirma que se trataba dun labor sorrateiro e de presión, máis que de levar á opinión pública europea unha posición de enfrontamento contra Cuba, que saben de antemán que non terá acollida pola cidadanía europea.

O obxectivo de Cuba como elemento fundamental da súa axenda recoñecíao xa un portavoz do Ministerio alemán de Relacións Exteriores, quen cualificou a visita de “encontro ordinario”, aínda que desvelaba que se tratarían “temas latinoamericanos en xeral e cubanos en particular”.

En Estocolmo, McCarry reuniuse na embaixada estadounidense cos grupos contrarrevolucionarios suecos receptores de fondos da Administración Bush.

Todo fai pensar que os recentes escándalos financeiros protagonizados polos grupos de Miami polo uso indebido das millonarias axudas da USAID (a axencia federal estadounidense que distribúe fondos con intencionalidade política baixo coartada de solidariedade) provocarán que, cada vez máis, a Administración estadounidense mire ás organizacións contrarrevolucionarias europeas como destinatarias adecuadas para eses fondos.

Isto xa provocou as primeiras cotenadas entre estes grupos: mentres o director da revista da contra Misceláneas de Cuba, Alexis Gainza, intentaba facer méritos ante McCarry anunciando e entregándolle exemplares da súa revista, onde se incluía unha entrevista co procónsul, o director de CubaNuestra, Carlos Manuel Estefanía, criticaba a ausencia na reunión da embaixada doutro editor dunha revista anticubana, Guillermo Milán.

E é que parece que se en Miami por cada anticastrista hai unha organización, en Suecia hai unha organización e ademais unha revista, probablemente co único obxectivo de que a coñeza a USAID.

Casualmente, durante a xira de McCarry, o seu gran valedor en Europa, o checo Vaclav Havel, presentou en Bruxelas a Fundación Europea para a Democracia, que di, busca impulsar a democracia fóra da Unión Europea “dende o Tibet até Cuba”. Ou quizais, deberían dicir, só en Tibet e Cuba, é dicir, dúas rexións a intervir para golpear a países que non se pliegan a Estados Unidos.

Acompañoulle o presidente da Comisión Europea, José Manuel Durão Barroso, quen tamén exerceu de anfitrión no Cume das Azores, onde Bush, Aznar e Blair anunciaron tamén a súa particular “democratización” de Iraq.

A Fundación non ocultou que ten como estratexia prestar “asistencia financeira para apoiar a oposición interna contra réximes ditatoriais ou activistas de países onde as liberdades son fráxiles”. Entre os primeiros inclúen a Cuba, e entre os segundos a Bolivia e Ecuador.

Tamén recoñecen que esperan financiarse dos gobernos da UE e a Comisión Europea, ademais de fundacións privadas, sen dúbida promovidas por esas multinacionais que tan molestas están coas políticas de recuperación dos recursos naturais que promoven os gobernos progresistas latinoamericanos.

Havel precisou que “non se trata só de apoio económico, tamén necesitan axuda intelectual, política e dos medios de comunicación”.

Parece que o apoio cidadán e popular é irrelevante no seu modelo democratizador, só necesitan diñeiro, gobernos e grupos de comunicación.

En Madrid, a presenza de McCarry desenvolveuse practicamente na clandestinidade; ata o conservador ABC cualificouna de “desapercibida” e de “diplomacia discreta”.

Na capital española reuniuse con Javier Sandomingo, director xeral de Iberoamérica, o embaixador estadounidense en España, Eduardo Aguirre; Carlos Alberto Montaner, acusado polo goberno cubano de participar en accións terroristas contra Cuba e o empresario cubanoamericano Leopoldo Fernández Punjals, fundador de Telepizza, quen vendeu en 1999 a súa participación embolsándose 50.000 millóns de pesetas das de de entón, deixando a súa cotización cunha caída do 50 % do prezo das accións e sen repartir ningún dividendo entre o resto dos accionistas.

Calquera analista recoñecerá que o discurso de EEUU sobre os dereitos humanos e Cuba é só unha coartada para tomar o control da illa. O denominado Plan para a Transición en Cuba é un despropósito que burla a Carta Fundacional das Nacións Unidas na medida en que ten como intención derrocar un goberno soberano.

Un plan que, como denunciou o goberno cubano, contén un anexo secreto que evidencia métodos preocupantes, que se reserva a Casa Branca para conseguir os seus obxectivos.

E en canto á parte “bondadosa” do plan, contén promesas tan ridículas como “alfabetizar aos cubanos” un pobo que está alfabetizando a decenas de países- ou vacinar de sarampelo, nun país onde se erradicou esa enfermidade hai décadas e onde a incidencia da enfermidade é máis baixa ca nos Estados Unidos.

Ante os silenzos sobre os resultados da xira de McCarry por Europa, só o tempo dirá se a UE de verdade ten a firme decisión de adoptar unha política propia e independente cara a Cuba ou seguirá aceptando as presións e chantaxes de Estados Unidos.

O goberno da illa demostrou que non ten ningún problema para abordar unha discusión sobre os dereitos humanos con Europa. O goberno español púidoo comprobar en abril do pasado ano tras unha reunión do ministro de Exteriores español co presidente entón en funcións, Raúl Castro.

Tras aquel encontro, os dous ministros de Exteriores difundiron un comunicado conxunto onde se acordaba “establecer un mecanismo bilateral de consultas políticas, incluído un diálogo en materia de dereitos humanos, con vocación de permanencia”, que ten como primeiro principio o “pleno respecto á soberanía nacional das dúas partes, á igualdade soberana de ambos os Estados, ao seu marco xurídico e ordenamento constitucional, e a non inxerencia nos seus asuntos internos”.

Corresponde a España lograr que en xuño a política da Unión Europea sexa a dun diálogo entre iguais, para o que a primeira medida é aceptar a lóxica esixencia da Habana de eliminar definitivamente as sancións contra Cuba.

Que veñan a Europa os xestores de Guantánamo a pedir sancións para o resto da illa por violación dos dereitos humanos é só unha proba máis dos paradoxos absurdos da política internacional.

Publicado en “Rebelion“

AZNAR ACEPTA A HOMENAXE DOS SEUS SOCIOS NA MAFIA DE MIAMI

Deixa o teu comentario.

Jean Guy Allard –  Granma

Dez anos despois da campaña terrorista de 1997 contra instalacións turísticas da Habana, promovida por Luis Posada Carriles, e na hora en que o congreso de Washington trata da actividade deste connotado asasino, é preciso facer memoria da amizade fonda e sentida do que foi presidente do Governo español, José María Aznar, cos que patrocinaban o terrorista dende Miami.

O ex presidente do Consello español, hoxe patrón da falanxista Fundación Española para a Análise e os Estudios Sociais (FAES), recibiu en novembro de 1995 decenas de miles de dólares de mans de José Antonio “Toñín” Llamas, entón membro do Comité Executivo da Fundación Nacional Cubano-americana (FNCA) e do seu comité paramilitar, para a súa campaña presidencial.

Na famosa a foto, tomada durante a súa viaxe a Miami, Aznar campa á beira das súas novas e millonarias amizades: o xa falecido Jorge Más Canosa, entón xefe vitalicio da FNCA, e o propio Llamas.

Amais de participar na organización de actividades terroristas, Toñin Llamas era entón o home de confianza do presidente Aznar para o desenvolvemento das relacións da FNCA con España.

O terrorista de Miami foi quen organizou en Madrid a creación da chamada Fundación Hispano-Cubana, unha sucursal da FNCA da cal será secretario xeral Guillermo Gortázar Echeverría, membro do Comité Executivo Nacional do Partido Popular.

Vaise sumar deseguida a esta partida, Carlos Alberto Montaner, terrorista prófugo da xustiza cubana, radicado en Madrid dende os anos 70.

Sábese agora que uns meses antes desa visita de Aznar á Florida, nunha reunión secreta celebrada na cidade floridana de Naples, os directivos da FNCA que xa apoiaban, orientaban e financiaban operacións terroristas de varios grupúsculos, incluíndo o Alpha 66, resolveron organizar cos seus propios medios atentados contra Cuba.

O propio “Toñín” Lapa revelouno todo en xuño do 2006. Aqueloutrado de rabias, confesou ao “Miami Herald” coma os seus socios metéronno nun empréstito millonario para a compra de armas, para despois abandonalo na más completa ruina.

Hai “detalles” da viaxe de Aznar a Miami en 1995 que ilustran a extensión dos seus lazos cos líderes da organización creada por Mas Canosa, un axente CIA adestrado en Fort Benning ao lado de Pousada, socio do director da CIA William Casey e de Teodore Shackley (director de operacións especiais da CIA da mega-estación JM/WAVE de Miami).

Por suposto, o ex-presidente español non ignoraba que este creador de Radio e TV Martí e promotor da lei Torricelli e, a seguir, da Helms-Burton, beneficiárase de sustanciosos negocios e prebendas baixo os réximes de Reagan, Bush e mesmo de Clinton… e que se lle acusara non poucas veces na prensa de narcotráfico, contrabando de armas, eliminación de adversarios e tráfico de influencias.

Tiña que saber que ao seu novo socio de Miami se lle responsabilizaba de encargar atentados contra o Presidente de Cuba, dende territorio español, na propia Madrid, cando se pensou que viaxaría á toma de posesión de Felipe González en 1982 e logo en 1987, nunha viaxe que fixo a Galicia.

Ese 24 de novembro de 1995, os capos da FNCA organízanlle unha cea de conselleiros en Coral Gables, á que asisten, amais do “Toñin”, o presidente Jorge Mas Canosa, o seu fillo Jorge “Baby” Mas Santos, es os homes de plena confianza de Mas Canosa, Jose “Pepe” Hernández, Alberto Hernández Sarduy, Horacio “Gordito” García e Feliciano Foyo… todos eles relacionados co comité paramilitar.

Tan intima é a relación entre os mafiosos de Miami e o ex-presidente español que se organiza unha escapada de Aznar por Salvador e Costa Rica, no avión privado de Mas Canosa. O acompañante de Aznar foi Mas Santos.

Está agora ben documentado que Posada, financiado pola FNCA, radicaba daquela en El Salvador e viaxa a Costa Rica, urdindo os varios complots que intentará desenvolver nos meses e anos seguintes.

Acontece que a Fundación acababa de dirixir un intento de asasinato durante a participación de Fidel Castro na V Cumio Iberoamericano en San Carlos de Bariloche (Arxentina) os días 16 e 17 de outubro.

Participaban neste complot Gaspar Jiménez Escobedo, directivo da FNCA, e Eugenio Llameras, ambos os dous grandes socios de Posada.

Foi neses mesmos días de novembro de 1995, cando Aznar abraza aos capos da FNCA para garantir o financiamento da súa campaña, que se reactivou publicamente o nexo político entre a FNCA e o terrorista Orlando Bosch Avila e que se confirman abertamente os seus lazos con Posada Carriles.

Roberto Martín Pérez, outra eminencia da cúpula da Fundación, con traxectoria de esbirro batistiano, apadrinou en Miami unha exposición de cadros de Bosch e Posada, os autores intelectuais da sabotaxe contra o avión de Cubana de Aviación, en 1976, no que morreron 73 persoas.

En marzo dese mesmo ano de 1995, as autoridades cubanas detiveran na Habana dous individuos de orixe cubana residentes en Miami, Santos Armando Martínez Rueda e José Enrique Ramírez Oro, por colocar unha carga de 1,38 Qg de explosivos C-4 nun hotel de Varadero.

Ambos os dous declararan recibir instrucións de Guillermo Novo Sampoll, un directivo da FNCA que identificaron como “Mister Bill”, e doutro connotado terrorista e importante executivo da FNCA, Arnaldo Monzón Plasencia que foi o primeiro financista da campaña de atentados da Habana levada a cabo por Posada dous anos máis tarde.

Exactamente seis meses despois do encontro de Miami, Aznar xa ocupa a presidencia do goberno de España e, despois da primeira visita á Casa Blanca, nomea o 25 de maio de 1996 un novo embaixador en Cuba, o indesexabel José Cordech, que Cuba pronto recusará. O 10 de novembro, no Cumio iberoamericano de Chile, a xogada está clara: no sucesivo, o xefe do PP alíñase pública e ruidosamente coa Miami mafiosa.

En 1997, prodúcese a cadea de atentados nas instalacións turísticas de La Habana que provocan a morte do mozo italiano Fabio di Celmo, varios feridos así como considerabeis danos materiais. A FNCA, cínicamente, nunha declaración publicada en El Novo Herald, dá o seu apoio aos actos de terrorismo que ela mesma organizara.

En Isla Margarita, Venezuela, na celebración do VII Cumio Iberoamericano de Xefes de Estado e de Goberno, Posada organiza outro plan para asasinar ao Presidente cubano co apoio directo de Monzón Plasencia.

En novembro do 2000, Posada foi arrestado con varios cómplices de Miami mentres intenta provocar a explosión de varios quilos de C-4 no anfiteatro universitario da capital panameña onde debe falar o Presidente cubano ante miles de persoas, á marxe do X Cumio Iberoamericano.

Ao rematar este mesmo evento, Aznar busca unha condena de ETA, coa axuda do mandatario salvadoreño Francisco Flores, mentres se negan a denunciar o terrorismo desenvolvido pola Fundación Nacional Cubano-Americana (FNCA).

¿Ignoraban o fillo do estratega militar da propaganda franquista e acaso non sabían os seus servizos de intelixencia que este mesmo intento de asasinato de Panamá que acababa de desmantelarse, fora precedido por viaxes dos seus socios “Pepe” Hernández e Alberto Hernández Sarduy ao Salvador, na primeira quincena de agosto, para convir con Posada cada detalle do magnicidio?

¿Como poderían non advertir que un dos cómplices de Posada naquela conspiracion terrorista de Panamá era Guillermo Novo Sampoll, executivo desa mesma FNCA que o patrocinara? ¿E que o seu socio Flores, copatrocinador da hipócrita resolución contra o terrorismo, encabezaba o grupo político salvadoreño que lle dera cobertura ao terrorista e aos seus cómplices?

Tan apurado en compracer a Mas Canosa estaba Aznar que amañou a venda de Sintel -a xoia do Grupo Telefónica- á empresa norteamericana MasTec International, propiedade do Xefe da FNCA. A operación concretouse o 1 de abril de 1996, en pleno período electoral, co Parlamento disolto, aproveitando a compracencia de funcionarios oportunistas. A venda fíxose contra 490 millóns de dólares (que nunca se pagaron), a pesar de que o Goberno socialista acababa de inxectar 300 millóns na empresa. Mais Canosa faleceu o 23 de novembro de 1997.

En 1998, baixo o réxime Aznar, Mas Santos, herdeiro do seu pai, liquidou fraudulentamente a Sintel mediante unha serie de manobras financeiras e baixo a cobertura de sociedades internacionais en paraísos fiscais e bancos de Luxemburgo, Haití, Islas Vírgenes, México, Puerto Rico, Suíza e Estados Unidos.

A Xustiza española ainda non requeriu a Aznar para que explique esta xigantesca estafa MasTec-Sintel que fixo aínda máis ricos aos seus amigos de Miami e arruinou definitivamente varios miles de traballadores do que era unha próspera empresa estatal española. Os 1700 prexudicados pola venda delituosa da Sintel seguen loitando para que os tribunais xulguen os culpables.

No 2001, Aznar, coa complicidade do seu entón ministro Josep Piqué, invitaron a Miami aos Reis de España, aos que reuniu, na mansión de Vizcaya, co “Baby” Mas Santos, “Pepe” Hernández e o propio “Toñin” Lapas.

El Duende de Radio Miami ven de anunciar que os socios miamenses de Aznar están a organizarlle unha cea a 100 dólares por cuberto que terá lugar fins de decembro no hotel Biltmore, de Coral Gables. Hai apenas tres semanas, o ex-presidente español atopábase xa en Miami onde se reunía cos seus compañeiros no salón principal da chamada Torre da Liberdade. Todo confirma que se sente a gusto nas estancias desta cova da dereita fascista continental.

Fonte: http://www.granma.cu/espanol/2007/noviembre/mier14/aznar-FNCA-posada-vinculos-aun-por-investigar.html