Arquivo da etiqueta: Bush

AZNAR ACEPTA A HOMENAXE DOS SEUS SOCIOS NA MAFIA DE MIAMI

Deixa o teu comentario.

Jean Guy Allard –  Granma

Dez anos despois da campaña terrorista de 1997 contra instalacións turísticas da Habana, promovida por Luis Posada Carriles, e na hora en que o congreso de Washington trata da actividade deste connotado asasino, é preciso facer memoria da amizade fonda e sentida do que foi presidente do Governo español, José María Aznar, cos que patrocinaban o terrorista dende Miami.

O ex presidente do Consello español, hoxe patrón da falanxista Fundación Española para a Análise e os Estudios Sociais (FAES), recibiu en novembro de 1995 decenas de miles de dólares de mans de José Antonio “Toñín” Llamas, entón membro do Comité Executivo da Fundación Nacional Cubano-americana (FNCA) e do seu comité paramilitar, para a súa campaña presidencial.

Na famosa a foto, tomada durante a súa viaxe a Miami, Aznar campa á beira das súas novas e millonarias amizades: o xa falecido Jorge Más Canosa, entón xefe vitalicio da FNCA, e o propio Llamas.

Amais de participar na organización de actividades terroristas, Toñin Llamas era entón o home de confianza do presidente Aznar para o desenvolvemento das relacións da FNCA con España.

O terrorista de Miami foi quen organizou en Madrid a creación da chamada Fundación Hispano-Cubana, unha sucursal da FNCA da cal será secretario xeral Guillermo Gortázar Echeverría, membro do Comité Executivo Nacional do Partido Popular.

Vaise sumar deseguida a esta partida, Carlos Alberto Montaner, terrorista prófugo da xustiza cubana, radicado en Madrid dende os anos 70.

Sábese agora que uns meses antes desa visita de Aznar á Florida, nunha reunión secreta celebrada na cidade floridana de Naples, os directivos da FNCA que xa apoiaban, orientaban e financiaban operacións terroristas de varios grupúsculos, incluíndo o Alpha 66, resolveron organizar cos seus propios medios atentados contra Cuba.

O propio “Toñín” Lapa revelouno todo en xuño do 2006. Aqueloutrado de rabias, confesou ao “Miami Herald” coma os seus socios metéronno nun empréstito millonario para a compra de armas, para despois abandonalo na más completa ruina.

Hai “detalles” da viaxe de Aznar a Miami en 1995 que ilustran a extensión dos seus lazos cos líderes da organización creada por Mas Canosa, un axente CIA adestrado en Fort Benning ao lado de Pousada, socio do director da CIA William Casey e de Teodore Shackley (director de operacións especiais da CIA da mega-estación JM/WAVE de Miami).

Por suposto, o ex-presidente español non ignoraba que este creador de Radio e TV Martí e promotor da lei Torricelli e, a seguir, da Helms-Burton, beneficiárase de sustanciosos negocios e prebendas baixo os réximes de Reagan, Bush e mesmo de Clinton… e que se lle acusara non poucas veces na prensa de narcotráfico, contrabando de armas, eliminación de adversarios e tráfico de influencias.

Tiña que saber que ao seu novo socio de Miami se lle responsabilizaba de encargar atentados contra o Presidente de Cuba, dende territorio español, na propia Madrid, cando se pensou que viaxaría á toma de posesión de Felipe González en 1982 e logo en 1987, nunha viaxe que fixo a Galicia.

Ese 24 de novembro de 1995, os capos da FNCA organízanlle unha cea de conselleiros en Coral Gables, á que asisten, amais do “Toñin”, o presidente Jorge Mas Canosa, o seu fillo Jorge “Baby” Mas Santos, es os homes de plena confianza de Mas Canosa, Jose “Pepe” Hernández, Alberto Hernández Sarduy, Horacio “Gordito” García e Feliciano Foyo… todos eles relacionados co comité paramilitar.

Tan intima é a relación entre os mafiosos de Miami e o ex-presidente español que se organiza unha escapada de Aznar por Salvador e Costa Rica, no avión privado de Mas Canosa. O acompañante de Aznar foi Mas Santos.

Está agora ben documentado que Posada, financiado pola FNCA, radicaba daquela en El Salvador e viaxa a Costa Rica, urdindo os varios complots que intentará desenvolver nos meses e anos seguintes.

Acontece que a Fundación acababa de dirixir un intento de asasinato durante a participación de Fidel Castro na V Cumio Iberoamericano en San Carlos de Bariloche (Arxentina) os días 16 e 17 de outubro.

Participaban neste complot Gaspar Jiménez Escobedo, directivo da FNCA, e Eugenio Llameras, ambos os dous grandes socios de Posada.

Foi neses mesmos días de novembro de 1995, cando Aznar abraza aos capos da FNCA para garantir o financiamento da súa campaña, que se reactivou publicamente o nexo político entre a FNCA e o terrorista Orlando Bosch Avila e que se confirman abertamente os seus lazos con Posada Carriles.

Roberto Martín Pérez, outra eminencia da cúpula da Fundación, con traxectoria de esbirro batistiano, apadrinou en Miami unha exposición de cadros de Bosch e Posada, os autores intelectuais da sabotaxe contra o avión de Cubana de Aviación, en 1976, no que morreron 73 persoas.

En marzo dese mesmo ano de 1995, as autoridades cubanas detiveran na Habana dous individuos de orixe cubana residentes en Miami, Santos Armando Martínez Rueda e José Enrique Ramírez Oro, por colocar unha carga de 1,38 Qg de explosivos C-4 nun hotel de Varadero.

Ambos os dous declararan recibir instrucións de Guillermo Novo Sampoll, un directivo da FNCA que identificaron como “Mister Bill”, e doutro connotado terrorista e importante executivo da FNCA, Arnaldo Monzón Plasencia que foi o primeiro financista da campaña de atentados da Habana levada a cabo por Posada dous anos máis tarde.

Exactamente seis meses despois do encontro de Miami, Aznar xa ocupa a presidencia do goberno de España e, despois da primeira visita á Casa Blanca, nomea o 25 de maio de 1996 un novo embaixador en Cuba, o indesexabel José Cordech, que Cuba pronto recusará. O 10 de novembro, no Cumio iberoamericano de Chile, a xogada está clara: no sucesivo, o xefe do PP alíñase pública e ruidosamente coa Miami mafiosa.

En 1997, prodúcese a cadea de atentados nas instalacións turísticas de La Habana que provocan a morte do mozo italiano Fabio di Celmo, varios feridos así como considerabeis danos materiais. A FNCA, cínicamente, nunha declaración publicada en El Novo Herald, dá o seu apoio aos actos de terrorismo que ela mesma organizara.

En Isla Margarita, Venezuela, na celebración do VII Cumio Iberoamericano de Xefes de Estado e de Goberno, Posada organiza outro plan para asasinar ao Presidente cubano co apoio directo de Monzón Plasencia.

En novembro do 2000, Posada foi arrestado con varios cómplices de Miami mentres intenta provocar a explosión de varios quilos de C-4 no anfiteatro universitario da capital panameña onde debe falar o Presidente cubano ante miles de persoas, á marxe do X Cumio Iberoamericano.

Ao rematar este mesmo evento, Aznar busca unha condena de ETA, coa axuda do mandatario salvadoreño Francisco Flores, mentres se negan a denunciar o terrorismo desenvolvido pola Fundación Nacional Cubano-Americana (FNCA).

¿Ignoraban o fillo do estratega militar da propaganda franquista e acaso non sabían os seus servizos de intelixencia que este mesmo intento de asasinato de Panamá que acababa de desmantelarse, fora precedido por viaxes dos seus socios “Pepe” Hernández e Alberto Hernández Sarduy ao Salvador, na primeira quincena de agosto, para convir con Posada cada detalle do magnicidio?

¿Como poderían non advertir que un dos cómplices de Posada naquela conspiracion terrorista de Panamá era Guillermo Novo Sampoll, executivo desa mesma FNCA que o patrocinara? ¿E que o seu socio Flores, copatrocinador da hipócrita resolución contra o terrorismo, encabezaba o grupo político salvadoreño que lle dera cobertura ao terrorista e aos seus cómplices?

Tan apurado en compracer a Mas Canosa estaba Aznar que amañou a venda de Sintel -a xoia do Grupo Telefónica- á empresa norteamericana MasTec International, propiedade do Xefe da FNCA. A operación concretouse o 1 de abril de 1996, en pleno período electoral, co Parlamento disolto, aproveitando a compracencia de funcionarios oportunistas. A venda fíxose contra 490 millóns de dólares (que nunca se pagaron), a pesar de que o Goberno socialista acababa de inxectar 300 millóns na empresa. Mais Canosa faleceu o 23 de novembro de 1997.

En 1998, baixo o réxime Aznar, Mas Santos, herdeiro do seu pai, liquidou fraudulentamente a Sintel mediante unha serie de manobras financeiras e baixo a cobertura de sociedades internacionais en paraísos fiscais e bancos de Luxemburgo, Haití, Islas Vírgenes, México, Puerto Rico, Suíza e Estados Unidos.

A Xustiza española ainda non requeriu a Aznar para que explique esta xigantesca estafa MasTec-Sintel que fixo aínda máis ricos aos seus amigos de Miami e arruinou definitivamente varios miles de traballadores do que era unha próspera empresa estatal española. Os 1700 prexudicados pola venda delituosa da Sintel seguen loitando para que os tribunais xulguen os culpables.

No 2001, Aznar, coa complicidade do seu entón ministro Josep Piqué, invitaron a Miami aos Reis de España, aos que reuniu, na mansión de Vizcaya, co “Baby” Mas Santos, “Pepe” Hernández e o propio “Toñin” Lapas.

El Duende de Radio Miami ven de anunciar que os socios miamenses de Aznar están a organizarlle unha cea a 100 dólares por cuberto que terá lugar fins de decembro no hotel Biltmore, de Coral Gables. Hai apenas tres semanas, o ex-presidente español atopábase xa en Miami onde se reunía cos seus compañeiros no salón principal da chamada Torre da Liberdade. Todo confirma que se sente a gusto nas estancias desta cova da dereita fascista continental.

Fonte: http://www.granma.cu/espanol/2007/noviembre/mier14/aznar-FNCA-posada-vinculos-aun-por-investigar.html

O PLAN BUSH DE «ASISTENCIA A UNHA CUBA LIBRE»

Deixa o teu comentario.

Ricardo Alarcón de Quesada
Gara

O 20 de maio de 2004, con pompa e fanfarria, George W. Bush anunciou o seu Plan para a anexión de Cuba. O interminable procreo ­máis de 450 páxinas­ provocou unha andanada de críticas provenientes de todas partes.

Ante todo, do pobo cubano, a quen se lle ameaza co exterminio e coa liquidación da súa nación. Cuba, segundo di con todas as letras o sinistro Plan, simplemente desaparecería, deixaría de existir. Repasemos rápidamente o que sucedería aquí se chegase a aplicarse o que Bush aprobou:

– Devolución aos seus antigos donos de todas as propiedades, incluídas todas as vivendas das que millóns de familias serían desalojadas, en menos dun ano e baixo a supervisión e o control do goberno norteamericano mediante a Comisión do goberno de Estados Unidos para a Devolución de Propiedades.

– Privatizaríanse completamente todos os aspectos da economía incluíndo a educación e os servizos de saúde; serían disoltas todas as cooperativas e restaurados os vellos latifundios; eliminarían a seguridade e asistencia social incluíndo todas as pensións e retiros, e organizarían para os anciáns un programa especial de obras públicas que os empregaría mentres o seu estado de saúde permítallo; aplicaríanse rigurosamente as pautas do neoliberalismo máis cru. De todo isto #encargar+se outro aparello gobernamental yanki, o Comité Permanente do Goberno de Estados Unidos para a Reconstrución Económica.

– Como levar a cabo o que antecede atoparía a tenaz e invencible resistencia do pobo («non será fácil», recoñeceu Bush no amentado documento), darían a máxima prioridad á represión masiva e xeneralizada: contra todos os militantes do Partido, todos os membros das organizacións sociais e de masas e tamén «outros simpatizantes do Goberno», segundo afirma o texto, que advirte (¿facía falta?) que «a lista ­das vítimas da represión­ será longa». Disto igualmente #ocupar+se directamente o Goberno de Estados Unidos cun aparello represivo «organizado e dirixido polo Departamento de Estado».

– A dirección deste programa estaría en mans dun burócrata designado por Bush co pomposo cargo de coordinador para a transición e reconstrución de Cuba, unha especie de interventor e gobernador xeral para a illa como o fose fai máis dun século o xeneral Leonard Wood. Tería as mesmas funcións ­ata igual título­ que as que desempeñou o señor Brenner no Irak esnaquizado e invadido. Só que no caso de Cuba o coordinador xa foi designado, un tal Caleb McCarry, quen visitou algúns países europeos para recibir desvergonzada complicidade. A súa anticipada designación foi presentada polo propio Bush como proba de que o seu Plan contra Cuba e os cubanos vai en serio, non se queda nas palabras.

– O Plan Bush incluíu tamén medidas específicas contra os cubanoamericanos, a quen se lles restrinxiu drásticamente os vínculos cos seus familiares en Cuba, eliminóuselles a licenza xeral para visitalos e impúxoselles a discriminatoria limitación de só poder facelo unha vez cada tres anos se lles outorgan un permiso especial para iso e todo dentro da cruel e arbitraria redefinición do concepto de familia, do que quedan excluídos os tíos, sobrinos, primos e outros parentes.

Para alcanzar a súa meta, o Goberno norteamericano intensificaría as súas accións para poñer fin á Revolución cubana seguindo tres liñas fundamentais: un bloqueo económico cada vez máis rigoroso, o aumento do financiamiento e o apoio material aos grupúsculos mercenarios internos e unha sempre crecente campaña de propaganda e desinformación.

Calquera sabe que ese empeño por derrocar a un goberno doutro país, cambiar o seu réxime político, económico e social e sometelo ao seu dominio é un escandaloso ultraxe á legalidad internacional só concebible en xente con mentalidad fascista.

É tan obvio o carácter ilegal e agresivo do Plan Bush, tal o seu delirante desmesura, que foi objetado abiertamente ata por entidades e individuos que son adversarios da Revolución cubana e defensores das políticas e intereses imperialistas. Ese foi o caso dalgúns membros do chamado Diálogo interamericano ­incluíndo a coñecidos inimigos de Cuba­ que emi- tieron unha carta pública rexeitando ese Plan porque ven nel un chamado á guerra e a violencia. Houbo quen o cualificou de «aterrorizante» e como «o máis explosivo nas relacións entre Estados Unidos e América Latina nos últimos 50 anos».

Bush conseguiu algo que é o soño de calquera político norteamericano: unir o máis ampla fronte, desde a esquerda ata a dereita. Só que esta vez coincidían para criticalo a el e á súa endemoniado Plan.

Pero el contaba con algo ao seu favor. A mesma prensa, os famosos medios de comunicación que o acompañaron en mayo de 2004 e fixéronse eco do seu show publicitario, souberon despois gardar hermético, disciplinado silencio durante o resto dese ano e despois.

Algo que era «o máis explosivo» no medio século, sencillamente desapareceu da atención dos «informadores». O tema, simplemente, deixou de existir. E así foi durante ano e medio. Ata decembro do ano 2005.

De súpeto, sen vir ao caso, cando xa todos esqueceran o asunto, anunciouse desde Washington que ían emitir outro Informe sobre Cuba en mayo de 2006.

Multiplicáronse as especulacións. Houbo ata, entre os políticos e académicos que desde a dereita criticaron as barbaridades simplonas do Plan Bush, quen imaxinaron a posibilidade dunha rectificación.

Chegou o 20 de maio de 2006. Inquietáronse os medios e preguntaron.

Pero nada sucedeu ese día nin nos días e semanas seguintes. Os voceros oficiais responderon con evasivas ás indagacións dos xornalistas. Ata que uns e outros, unha vez máis, esqueceron o asunto.

Chegou a terceira semana do pasado xuño e de modo estraño, sigilosamente, apareceu no sitio en internet do Departamento de Estado fechado en día 20/06/2006. Pero, ao parecer, ninguén o viu. Transcorreu unha semana na que voceros e informadores gardaron silencio total. Ata que algúns medios de Miami e certas axencias noticiosas «descubriron» o que decidiron bautizar como «borrador».

Curiosamente o achado produciuse ao mesmo tempo. E non en calquera momento, senón precisamente cando comezaba o máis prolongado [periodo] feriado de Estados Unidos, que se estendería ata o martes 4 de xullo.

Como para que a información fose sepultada no medio dos lumes artificiais, a retórica patriotera e as vendas especiais nos seus centros comerciais cos que alá adoitan recordar o aniversario da Independencia.

O texto publicado agora non se aparta nin un milímetro do Plan Bush. Todo o contrario. Comeza por precisar que o ratifica, saúda os supostos éxitos que tivo a súa aplicación e, sobre esa «sólida base», anuncia «medidas adicionais» para «acelerar» o fin da Revolución cu- bana.

Esas medidas merecen ser analizadas e propóñome facelo máis adiante. Pero hai algo que esixe a denuncia máis enérxica e urxente. Algo absolutamente insólito. Antes de expoñer as «medidas adicionais», as que fai públicas, o informe di que existen outras contidas nun anexo que permanece secreto por «razóns de seguridade nacional» e para asegurar a súa «efectiva realización».

Logo de divulgar todo o que divulgaron ­decenas de millóns de dólares máis para os seus mercenarios, novas restricciones económicas e accións ilegais contra o comercio internacional e a soberanía de Cuba e doutras nacións, castigos adicionais para os cubanos e para cidadáns doutros países­ e de facer público fai xa máis de dous anos o seu Plan en que ata o máis mínimo detalle describe a súa intención de recolonizar a Cuba, logo de todo iso, ¿que é o que a estas alturas teñen que ocultar co máximo secreto? ¿Que esconden por razóns de «seguridade nacional e efectiva realización»?

¿Máis ataques terroristas? ¿Novos intentos de asasinato contra Fidel? ¿A agresión militar? Tratándose de Bush e os seus compinches calquera cousa é posible.

Ricardo Alarcón de Quesada é presidente da Asemblea Nacional do Poder Popular de Cuba

¿SABE QUE HAI CINCO CUBANOS PRESOS NOS CÁRCERES DE EE UU POR LOITAR CONTRA O TERRORISMO?

Deixa o teu comentario.

O 12 de setembro de 1998, o FBI detivo a Gerardo Hernández, Ramón Labañino, Antonio Guerrero, Fernando González e René González, acusados de ser axentes non rexistrados do Goberno Cubano. A súa única misión era penetrar nos grupos da mafia anti-cubana que operan impunemente en Miami para desvelar os seus planos terroristas contra o pobo cubano. Ningún deles tiña antecedentes penais, nunca foran acusados de violar a lei ou transgredir ningunha norma ou regulación; non posuían armas nin estiveran involucrados xamais en actos de violencia ou disturbios de ningún tipo. Con todo, foilles negada a posibilidade de acollerse á liberdade baixo fianza.

Desde o mesmo día do arresto, foron sometidos a confinamento solitario en cinco prisións diferentes, pechados no chamado burato durante 17 longos meses.

O xuízo celebrouse en Miami nun clima de hostilidade cara os detidos, alentada polos mesmos que conceden entrevistas a medios informativos alardeando das súas actividades delictivas contra cuba. Os membros do xurado residían en Miami; estaban sometidos a constante presión; ningún se atrevía a ser imparcial. O seu veredicto coñecíase de antemán.

Ningún cargo contra Os cinco foi probado, excepto o feito de non rexistrarse como axente estranxeiro, pero ¿que tería sido deles se aqueles aos cales vixiaban soubesen a súa identidade?

Ante a falta de probas, foron acusados de “conspiración para cometer espionaxe”. As desproporcionadas condenas respondían a unha manobra na que participaban recoñecidos terroristas como Orlando Bosch e Posada Carriles, acusados e condenados por innumerabeis crimes; entre eles, planear e ordenar a voadura dun avión de Cubana de Aviación con 73 pasaxeiros a bordo. Orlando Bosch e Freddy Lugo -compinches de Posada Carriles- nunha entrevista coa xornalista venezolana Alicia Herrera confesaron: “Puxemos a bomba…¿e que?”
Ao longo de 46 anos, son innumerabeis as agresións terroristas que Cuba sufriu, provocando a morte de máis de 3.000 persoas e máis de 2.700 feridos; gran parte desas agresións foron preparadas desde Miami.

Cuba nunca invadiu un país, nunca provocou conflito de ningún tipo contra outros pobos, pero Cuba ten dereito a defenderse.

TERRORISMO ANTICUBANO

O 22 de agosto de 2001, The Miami Herald publicou un anuncio a páxina completa no que unha organización denominada Foro Patriótico Cubano establece entre os seus principios “o recoñecemento e apoio ao uso de calquera método na loita contra Cuba”. Un dos asinantes é Orlando Bosch.

O 6 de decembro de 2005, José Basulto, xefe da organización Hermanos al Rescate, nun programa de televisión de Miami, afirmaba que “as actividades terroristas contra Cuba sempre gozaron da tolerancia do FBI”. El mesmo presumiu de ter disparado cun canón de 22 mm desde unha lancha rápida contra un hotel da Habana sen que ata agora o FBI lle teña feito a menor pregunta.

REOS DE BUSH

Ademais das desproporcionadas sentenzas dos Cinco, a Gerardo e a René, impónselles un dobre castigo: prohíbeselles que vexan as súas esposas, ás cales hai máis de seis anos que lles é negada a entrada en territorio de EE UU, violando tanto as normas esenciais norteamericanas como o Dereito Internacional Público.

Gerardo, René, Fernando, Ramón e Antonio levan máis de sete anos en prisión. O goberno estadounidense ignorou a decisión do Grupo de traballo da ONU sobre Detencións Arbitrarias. Tamén ignorou o veredicto da Corte de Apelacións do Undécimo Circuíto de Atlanta, que o pasado 9 de agosto anulou o proceso contra os Cinco e revogou as súas condenas. Eses cinco heroes están hoxe “secuestrados”, xa que non hai cargos contra eles. Non foron xulgados por ter violado as leis estadounidenses, senón porque co seu traballo¬ –ao infiltrarse nas redes criminais que existen abertamente na Florida- revelan a hipocrisía da loita contra o terrorismo e a dobre moral do Goberno do Presidente Bush, que bombardea pobos en nome da “loita antiterrorista” e acolle con beneplácito na súa propia casa a terroristas confesos.

Intelectuais, artistas, traballadores, escritores, foros sociais, organizacións de solidariedade, etc. teñen denunciado o trato inhumano que sofren os Cinco, as irregularidades do proceso e a violación das propias leis norteamericanas neste caso; incluso organizacións como Amnistía Internacional -pouco sospeitosa de simpatía cara a Cuba- dirixiron unha carta ao Departamento de Estado de EE UU compartindo as dúbidas legais que orixinaron o proceso.”(…)En calquera caso, dito rexeitamento de visitas familiares aos prisioneiros implica un aumento significativo das penas dos mesmos. No presente caso, isto é aínda de maior preocupación, dadas as serias dúbidas que xurdiron acerca da xustiza e imparcialidade con que se ditaron as sentenzas (…)”.

Gerardo, René, Fernando, Ramón e Antonio, son vítimas irrefutabeis dunha política de demagoxia, engano e terxiversación do Goberno do Presidente dos EE UU en canto á loita contra o terrorismo. Estes cinco heroes, verdadeiros loitadores contra ese flaxelo, son reos da irracionalidade da administración Bush, quen estendeu a tortura a que os somete ás súas esposas e fillos. Ante a inmoralidade dese execrabel crime de lesa xustiza, instamos a todas as persoas de ben (que, por sorte, son a maioría aplastante da humanidade) a multiplicar os seus esforzos para lograr a inmediata liberdade para os Cinco.

DECISIÓN DO GRUPO DE TRABALLO DA ONU SOBRE DETENCIÓNS ARBITRARIAS

“En vista do procedemento, o Grupo de Traballo emite a seguinte opinión:
A privación de liberdade dos señores Antonio Guerrero Rodríguez, Fernando González Llort, Gerardo Hernández Nordelo, Ramón Labañino Salazar e René González Sehwerert é arbitraria, está en contravención do artigo 14 da Convención Internacional de Dereitos Civís e Políticos.

Tendo emitido esta opinión, o Grupo de Traballo solicita ao Goberno que adopte as medidas necesarias para remediar esta situación, de conformidade cos principios expresados na Convención Internacional de Dereitos Civís e Políticos. (Adoptado o 27 de maio de 2005)

CONSIDERACIÓNS E CONCLUSIÓN DO UNDÉCIMO CIRCUÍTO DE APELACIÓNS DA CORTE DE ATLANTA

Consideracións

“Cando os xurados son seleccionados entre unha comunidade na que son evidentes os sentimentos de hostilidade cara a un acusado (…) a Corte debe examinar os diferentes métodos dispoñibeis para asegurar un xurado imparcial. Estes métodos inclúen (…) conceder un cambio de sede cando unha comunidade estivo repetida e profundamente exposta a unha publicidade do caso”.

“Coformar un xurado imparcial nesta comunidade (Miami) era unha probabilidade pouco razoabel debido ao prexuízo existente na mesma. A comunidade na súa totalidade é sensibel e está permeada polos intereses da poboación cubana exiliada.”

“A percepción de que estes grupos de exiliados cubanos podían inferir danos aos xurados que emitisen un veredicto desfavorabel aos seus puntos de vista, era palpabel.

É incuestionabel que a publicidade relativa a Elián González continuou durante o xuízo, incitando e inflamando as paixóns entre a comunidade de Miami Dade.” Nestas circunstancias, “non había maneira razoabel de asegurar un xuízo xusto mediante un aprazamento do mesmo ou por um proceso de selección do xurado; por tanto, impoñííase un cambio de sede.”

Conclusión
“Á luz de todos os argumentos expostos, as condenas dos acusados son revogadas e ordenamos a realización dun novo xuízo.”
(Atlanta, 9 de agosto de 2005)

EE UU non respecta os dereitos humanos
Liberdade para os cinco