Arquivo da etiqueta: Revolución Cubana

INTERVENCIÓN DE PÉREZ ROQUE NO ENCONTRO SOBRE DEREITOS HUMANOS DA HABANA

Deixa o teu comentario.

Na apertura do encontro internacional “A Declaración Universal dos Dereitos Humanos: 60 anos despois”, celebrado no Pazo de Convencións de La Habana, o pasado 10 de decembro, o Ministro de Estado de Cuba, Felipe Pérez Roque recordou o labor da Revolución a prol da xustiza e da igualdade.

Intervención de Pérez Roque
Intervención de Pérez Roque

 

A seguir, reproducimos o texto completo do discurso:

Queridos familiares dos nosos Cinco Heroes, prisioneiros políticos nos Estados Unidos.

Caros amigos e amigas, chegados dende os máis diversos lugares para participar neste encontro.

Compañeiras e compañeiros cubanos.

Saudamos a iniciativa dos Capítulos venezolano e cubano da Rede de Redes “En defensa da Humanidade” e da Comisión Nacional Cubana da UNESCO de convocar este Taller Internacional “A declaración universal dos Dereitos Humanos: 60 anos despois “. Aos amigos chegados doutros países, dámoslles a cordial benvida á nosa patria.

Hai sesenta anos a Asemblea Xeral das Nacións Unidas adoptou a Declaración Universal dos Dereitos Humanos. A súa aprobación foi posibel na circunstancia da vitoria das forzas progresistas sobre o fascismo e constitúe, sen dúbida, un éxito dos pobos na loita polo recoñecemento dos seus dereitos.

Endebén as limitacións resultantes do momento en que se proclamou, a Declaración marcou un fito e serviu de inspiración e estímulo para o ulterior desenvolvemento e codificación dos dereitos humanos, tanto das persoas coma dos pobos, incluído os dereitos de solidariedade.

En 1948, ao se aprobar a Declaración, comezara xa a chamada Guerra Fría. Practicamente a metade dos actuais Estados membros das Nacións Unidas estaban sometidos ao dominio colonial ou eran simplemente neocolonias. Foi a época na que impuxeron a Sudáfrica o aldraxante réxime do apartheid. Os combatentes cubanos contribuiron á súa derrota décadas despois.

Nun día como hoxe quero lembrar tamén a memoria dos máis de 2 000 combatentes cubanos caídos en África para conseguir a derrota do exército do apartheid e para obter a independencia de Namibia, a liberación de Nelson Mandela, o desmantelamento daquel odioso réxime e a preservación da integridade territorial de Angola. Hoxe é dia de lembrar o seu sacrificio, a miles de quilómetros de Cuba, e facer chegar tamén un testemuño de respecto aos seus familiares na nosa patria.

Aínda que o propio limiar da Carta das Nacións Unidas, proclamada en 1945, identificou entre os seus propósitos o respecto ao principio da libre determinación dos pobos, non foi até a década de 1960 que a Asemblea Xeral das Nacións Unidas proclamou ese principio -o da libre determinación dos pobos- como un dereito.

Ao longo dos anos, a batalla de moitos países contra o atraso, xunto co labor das forzas progresistas no mundo industrializado, permitiu a ulterior reivindicación e recoñecemento doutros dereitos inalienabeis dos pobos, en particular, dos seus dereitos á paz e ao desenvolvemento.

En 1993, a Conferencia Mundial de Dereitos Humanos, celebrada en Viena, brindou un pulo importante á cooperación internacional en materia de dereitos humanos. O recoñecemento da universalidade, indivisibilidade e interdependencia de todos os dereitos humanos e da necesidade de lles dar un tratamento xusto e equitativo, foron elementos esenciais do consenso atinxido en Viena en 1993.

O respecto á diversidade, o recoñecemento das particularidades nacionais e rexionais, dos diferentes patrimonios históricos e culturais e do dereito dos pobos a establecer o seu propio sistema económico, político e social, erixíronse entón en elementos esenciais para a promoción dunha xenuína cooperación internacional en materia de dereitos humanos, sobre bases de obxectividade, imparcialidade e equidade.

Porén, os gobernos de Estados Unidos e os seus aliados seguiron a manipular a reivindicación dos dereitos humanos e a utilizala como ferramenta de chantaxe e presión contra aqueles países que, como Cuba, persistiamos no noso dereito á libre determinación e a independencia. Durante anos, asistimos ás prácticas discriminatorias e corruptas orquestradas na desprestixiada Comisión de Dereitos Humanos. Hoxe, saudamos que se dera constituido un Consello de Dereitos Humanos, libre daquelas prácticas aberrantes. Endebén, alertamos do perigo latente de que se pretenda entronizar no Consello de Dereitos Humanos, máis unha vez, un clima de confrontación e selectividade; se tal se lograse dariamos outravolta a batalla. Compre advertilo claramente neste día.

A proclamación do dereito dos pobos á solidariedade internacional, nun mundo que padece as inequidades e o egoísmo dos máis ricos e poderosos, constitúe a máis recente conquista no desenvolvemento progresivo do dereito internacional dos dereitos humanos a prol dos intereses dos máis necesitados do planeta.

Caros amigos:

Pese a producírense avances no recoñecemento internacional dos dereitos humanos, a real aplicación de todos os dereitos humanos para todos os pobos e persoas non pasa de ser hoxe unha arela.

Unha minoría arrogante e insensibel irradia egoísmo, inxustiza, imperialismo, inequidade, estrago de recursos e consumismo. Fronte a eles está o desamparo, a fame e a desnutrición, o analfabetismo e as enfermidades de máis de 2 600 millóns de persoas que se preguntan hoxe, 60 anos despois da proclamación da Declaración Universal dos Dereitos Humanos, por que se lles condena a vivir para sempre na desesperanza e na pobreza.

A nosa voz érguese hoxe nun berro de denuncia e solidariedade cos 1 000 millóns de persoas que son vítimas da fame e a desnutrición, cos máis de 800 millóns que non teñen acceso á leitura e a escritura, cos 11 millóns de nenas e nenos que morrerán este ano, antes de cumpriren cinco anos, a causa de enfermidades que se poderían prever e curar.

Esta realidade tende a agravarse. A profunda crise á que o egoísmo e a irresponsabilidade arrastraron ao mundo, especialmente visibel nos ámbitos financeiro, alimentario, enerxético e climático, castiga sobre todo aos países do Sur e, dentro deles, aos máis necesitados, mentres que os responsabeis néganse a buscaren remedios en razón e só queren preservar os seus privilexios.

A alza sen precedentes nos prezos dos alimentos, a especulación irresponsabel cos prezos dos produtos básicos, o intercambio desigual, o enorme peso da débeda externa, o proteccionismo selectivo que impoñen os países ricos ao comercio e os subsidios que aplican, a redución dos xa insuficientes recursos destinados á Axuda ao Desenvolvemento -que non superan neste momento apenas o 0,28% do Produto Interno Bruto dos países desenvolvidos, cada vez máis lonxe daquel 0,7% do seu Produto Interno Bruto que prometeran en 1970 entregar á Axuda Oficial ao Desenvolvemento. Pasaron xa 38 anos daquela promesa, e hoxe, nun mundo onde son tan necesarios eses recursos para paliar e enfrontar as enfermidades, a pobreza, o analfabetismo, a falta de oportunidades para miles de millóns de seres humanos, apenas destinan o 0,28%; o que menos dedica, por debaixo do 0,2%, é o máis rico e poderoso de todos, Estados Unidos- e o incremento na frecuencia e magnitude dos desastres naturais, son só, xunto aos demais elementos que mencionei, algunhas das ameazas que hoxe enfrontan os nosos pobos.

Estamos chamados, máis do que nunca, a loitar polo establecemento dunha orde internacional equitativa, xusta e democrática. Non podemos aceptar que uns poucos países ricos condenen á pobreza e ao subdesenvolvemento á inmensa maioría dos pobos.

Unha orde internacional xusta, democrática e equitativa é unha condición imprescindibel para que os esforzos dentro dos países rendan os resultados esperados. Ningún país poderá atinxir o dereito á paz, ao desenvolvemento, á igualdade de oportunidades se non cambia a actual orde internacional, que constitúe o obstáculo maior a que os esforzos nacionais poidan ter resultados máis alá dos esforzos dos gobernos e dos pobos.

Esa inxusta e antidemocrática orde internacional que se nos impón é tamén responsabel do abismo que separa ao Norte do Sur en canto á produción, o acceso e intercambio da información. Sustenta, a maiores, a violación do dereito dos nosos pobos a recibir información veraz e obxectiva, requisito imprescindibel ao exercicio da liberdade e a libre determinación.

Somos bombardeados continuamente por falsas alegacións ou percepcións terxiversadas da nosa propia realidade. A mentira vólvese práctica cotiá. Inténtase interpretar e escribir a historia dende a óptica dos poderosos. Preténdese xustificar a discriminación e a xenofobia. Inténtasenos facer crer que somos responsabeis do subdesenvolvemento imposto aos países do Sur.

Un día como hoxe, Cuba reivindica o noso dereito a unha Nova Orde Internacional da Información e as Comunicacións que faga posibel o desfrute da liberdade de expresión e información para todos, en condicións de obxectividade e xustiza.

Cuba reivindica o respecto á diversidade cultural e a promoción e defensa das culturas dos nosos pobos, como garantía de identidade e arma insubstituíbel na protección da soberanía das nosas nacións.

O noso mundo, queridos amigos, foi testemuña das máis abominabeis violacións dos dereitos humanos. No pasado recente, centos de miles de familias latinoamericanas cubríronse de loito ante as atrocidades cometidas por ditaduras militares patrocinadas por Estados Unidos.

Expresamos a nosa solidariedade coas vítimas de aqueles crimes e os seus familiares, e esiximos xustiza. Un día como hoxe, en que se cumpren 60 anos da proclamación da Declaración Universal dos Dereitos Humanos, val recordar que a nosa Revolución, atacada con saña, bloqueada, asexada, invadida, bombardeada, vítima do terrorismo, vítima das sabotaxes, vítima das campañas de descrédito, que tivo que defenderse durante 50 anos, fíxoo, baixo o liderado e o maxisterio de Fidel, no respecto absoluto aos máis elevados principios da ética.

Val recordar, un día como hoxe, que non hai unha soa familia cubana que nos últimos 50 anos chore un familiar desaparecido; non hai quen chore un familiar asasinado extra xudicialmente. Non hai unha soa familia cubana que denuncie trato inhumano e degradante, torturas como as que se aplicaron nos países de América Latina que enfrontaron ditaduras tenebrosas apoiadas por Estados Unidos, como as que se aplicaron durante o Plan Cóndor, o secuestro, a tortura sen límites, a vesania contra os presos indefensos.

Hoxe non hai ningunha familia cubana que chore un familiar desaparecido ou asasinado, como non hai ningunha familia cubana que lamente que o seu fillo non poida ir á escola ou que o parente enfermo non poida exercer o seu dereito a recibir atención médica.

Deses case 1 000 millóns de analfabetos que hoxe lamentamos no mundo, ningún é un cubano que por falta de acceso aos recursos económicos imprescindibeis non poida enviar o seu fillo á escola.

Os participantes neste encontro poderán saír agora ás rúas de La Habana a ver se atopan nalgún semáforo un neno limpando os cristais do carro e pedindo algo de comer. Non o han atopar.

Defendemos a Revolución; construímos unha obra, imperfecta como toda obra humana, perfectibel; somos os máis inconformes. Temos noción clara de que falta moito máis por facer que o que logramos, e aspiramos á xustiza non solo para o noso pobo, senón para todos os pobos da Terra, porque consideramos ao mundo a nosa patria, porque Patria é humanidade, como nos ensinou José Martí. Pero val dicer, cando vai abrindo o nevoeiro das campañas mendaces contra Cuba, que a Revolución Cubana defendeuse sen aplicar xamais o “ollo por ollo” e “dente por dente”, sen aplicar xamais o que “o fin xustifica os medios”, preceptos borrados da práctica dos revolucionarios cubanos, aínda en medio da defensa dun país acosado e ameazado de xeito permanente.

Un día como hoxe sumamos as nosas voces para esixir xustiza xunto aos centos de miles de familias latinoamericanas que sofren aínda hoxe e choran a perda de seres queridos, mentres reclaman o cesamento da impunidade para os represores.

Baixo o pretexto dunha suposta guerra global contra o terrorismo ou a hipócrita e falsa promoción da liberdade e a democracia, inténtase legalizar a agresión e a ocupación militar e perpétranse graves violacións dos dereitos humanos; inténtase xustificar os bloqueos e a coacción; búscase impoñer o modelo político, económico e social que responda aos intereses e designios dos poderosos, e discrimínanse culturas e relixións.

Un dos exemplos máis aborrecibeis do desprezo á condición humana, é a creación e a permanencia, aínda hoxe, do centro de detencións arbitrarias e torturas estabelecido na ilegal Base Naval que Estados Unidos nos impón en Guantánamo.

Condenamos os abusos e violacións que teñen lugar alí e esiximos o seu peche inmediato e a devolución dese territorio á nosa patria.

En inequívoca proba da falsidade e a hipocrisía da política de Estados Unidos en materia de terrorismo, as súas autoridades eluden aínda a súa obriga de axuizar por cargos de terrorismo ou extraditar a Venezuela ao terrorista Luis Posada Carriles, un dos principais responsabeis da destrución en pleno voo dun Avión de Cubana de Aviación, en 1976, con 73 persoas a bordo. Aquí, entre nós, están hoxe compañeiras e compañeiros que perderon familiares vítimas dese acto de terrorismo. Un día como hoxe reiteramos a nosa demanda de que os terroristas concorran por fin ante a xustiza e que cese a impunidade e a protección que o goberno de Estados Unidos concedeu a homes que levan sobre os seus ombros a responsabilidade de asasinar decenas de persoas inocentes. Non obstante, ao mesmo tempo, o goberno de Estados Unidos mantén cinco cubanos inxustamente encarcerados por 10 anos xa, por desafiar a impunidade que gozan os grupos terroristas que actuaron contra o pobo cubano ao longo de décadas dende Miami.

No Día Mundial dos Dereitos Humanos, esiximos tamén a inmediata liberación de Gerardo, Ramón, Antonio, René e Fernando. A súa firmeza, a súa integridade e os seus profundos valores éticos serven de inspiración ao pobo cubano e a todos os defensores de dereitos humanos no mundo.

Aos seus familiares aquí presentes, reiterámos o noso compromiso de non parar, non nos cansar e non desistir da batalla porque eles regresen xunto ás súas familias e o seu pobo.

Compañeiras e compañeiros.

Caros amigos:

Cuba, bloqueada e asediada por 10 sucesivas administracións do Goberno de Estados Unidos durante case cinco décadas, pode mostrar hoxe avances substantivos e irrefutabeis, resultados de programas e plans nacionais encamiñados a mellorar as condicións de vida do noso pobo e o desfrute de todos os dereitos humanos.

Reitero, non obstante, a nosa aspiración a construír a sociedade con xustiza e igualdade de oportunidades e benestar para todas as cubanas e cubanos, coa que soñamos, pola que loitaron e batallaron xeracións de cubanos e que constitúe aínda un fito por atinxir.

Neste Día Mundial dos Dereitos Humanos, quero lembrar de, modo especial, aos máis de 37 000 profesionais cubanos da saúde que se atopan salvando vidas en 73 países. Eles son o testemuño do que, como dixera Fidel: “Revolución é modestia, desinterese, altruísmo, solidariedade e heroísmo”.

Aos miles de médicos, enfermeiras e técnicos da saúde cubanos, que neste intre camiñan polos penoutos de Guatemala, ou viven xunto aos habitantes dos barrios de Caracas, no Altiplano boliviano, no mato africano, a eses homes e mulleres que a esta hora tratan a un enfermo, alivian a dor, levan unha palabra de consolo ou un medicamento, lonxe dos seus fillos, a miles de quilómetros dos seus fogares,

Dedicamos, hoxe, Día Mundial dos Dereitos Humanos, unha mensaxe especial e un pensamento de todo o seu pobo e os seus familiares.

No ano en que se cumpre o 60 aniversario da proclamación da Declaración Universal dos Dereitos Humanos, Cuba renova o seu compromiso contra toda discriminación e coa loita por un mundo de xustiza, liberdade e igualdade para todos.

Nun día como hoxe, expresamos a nosa satisfacción de recibilos a vostedes, de poder intercambiar, compartir, debater sobre este sono imprescindibel que guía os nosos actos e as nosas loitas de conquistar un mundo con xustiza, igualdade e paz para todos.

Quero, de modo especial, lembrar a Fidel que foi o artífice e o guía dos cubanos na súa loita polo respecto aos dereitos humanos para o noso pobo e para os nosos irmáns máis alá das nosas fronteiras.

Renovo o noso compromiso coa construción dunha América Latina integrada que loite unida polos dereitos dos seus pobos.

Quero tamén reiterar a nosa esperanza de ver un día un Puerto Rico libre e independente, de ver ao seu pobo exercer o seu dereito á libre determinación e incorporarse en carácter de membro pleno, xunto aos seus irmáns de América Latina e o Caribe.

E saúdo, en nome do noso pobo, todos os que en calquera recanto do planeta batallan cada día por construír ese mundo mellor que todos soñan.

Benvidos, e que teña éxito noso Encontro Internacional.

CUBA: 50 ANOS DE REVOLUCIÓN

Deixa o teu comentario.

Os dereitos humanos e o poder revolucionario

Cuba ten sufrido manipulacións informativas que agochan intereses das multinacionais e da banca. É preciso lembrar como era a sociedade cubana antes do triunfo revolucionario e que foi o que se conseguíu dende 1959.

CUBA: 50 ANOS DE REVOLUCIÓN

En xaneiro de 1959 o movemento revolucionario cubano logrou a conquista do poder político rematando así cun período marcado pola tiranía de Fulgencio Batista, que levara á represión e á morte a miles de persoas. Non se pode entender este proceso sen o apoio maioritario da poboación, colaboradora en distintas intensidades coa guerrilla comandada por Fidel Castro.

No momento do triunfo había en Cuba só 6.000 médicos, dos que a metade marcha inmediatamente a EE.UU.. Non existía a medicina rural. O bloqueo imposto pola potencia norteamericana supuxo e supón a imposibilidade de fornezo de medicamentos á illa, xa que EE.UU. controla a case totalidade da produción mundial. Hoxe en día Cuba ten un médico por cada 193 habitantes. 35 mil realizaron labores internacionalistas. Aumentou a esperanza de vida en 13 anos.

A taxa de mortalidade infantil é de 5,3 por cada mil nados. Se América Latina tivese a mesma taxa cada ano morrerían medio millón de nenos e nenas menos. En Cuba son gratuítos todos os servizos de saúde, non hai doentes sen médicos, non hai médicos sen emprego.

En 1959 o 25% da poboación era analfabeta. Só 15 mil persoas estudaban carreiras superiores, concentradas na Habana. Nos anos 60 construíronse 10 mil novas escolas rurais. Fíxose a campaña de alfabetización. Hoxe en día hai un mestre ou mestra por cada 42 habitantes. A universidade está descentralizada e é absolutamente gratuíto todo o sistema educativo cubano. Nunca se pechou unha escola, un círculo infantil, un centro universitario.

En 1959 o 75% da poboación rural vivía en cabanas de madeira, co teito de folla. O 63% das vivendas tiñan o chan de terra. O 91% non tiña baño. Aplicouse a lei da Reforma agraria, que eliminou o latifundismo privado. Hoxe en día, con todos os problemas aínda pendentes, o 85% da poboación é dona da súa vivenda. Non coñecen as hipotecas.

En Cuba todas as criaturas teñen un teito onde durmir, unha roupa que poñer, alimento asegurado, un centro de saúde e unha escola onde serán atendidos. A diferenza de países da contorna e ata de grandes potencias nucleares, non dorme ningún na rúa, non son prostituídos nin son vítimas do comercio de órganos, tampouco son obrigados a traballar para vivir. Non morren de sarampelo, paludismo, difteria, pneumonía ou desnutrición.

En Cuba en 50 anos de Revolución non houbo un só caso de desaparición, nin un só caso de tortura, nin un asasinato político. Nunca foi empregada a forza pública contra a cidadanía. Son descoñecidas as brigadas antidisturbios.

En Cuba a participación social da muller conseguiu un relevante ascenso social a partir do triunfo da Revolución en 1959. En 50 anos de transformación social, conformouse unha plataforma que posibilitou en grande medida un cambio na vida da muller. A Revolución herdou unha poboación feminina da que o 80% nunca dera a luz en condicións hixiénicas, decenas de miles de mulleres exercían a prostitución, arredor dunhas 70 mil servían como domésticas. Unha nación onde a maioría das persoas analfabetas eran mulleres. Co triunfo da revolución as mulleres asumiron novas tarefas que as sacaron das súas casas. As transformacións da realidade social cubana dende a perspectiva de xénero tamén son visíbeis en campos coma o traballo, cunha acentuada proporción de técnicas e profesionais, educación e saúde.

Cuba realizou importantes labores de solidariedade internacionalista. Solidariedade auténtica, con maiúsculas, da que significa compartir o pouco que se ten, non da de dar parte do moito que sobra. Solidariedade que camiña e axuda a andar. Así foi con Angola, o que contribuíu á desaparición do apartheid, como declarou Nelson Mandela ao saír de prisión. Así aconteceu con Etiopía, Palestina, Sahara… e tantos países. Así ocorre hoxe con Venezuela e Bolivia, alfabetizando e operando a cegueira producida por cataratas, con Pakistán tan distante xeográfica e politicamente.

En Cuba estudaron miles de persoas dos países pobres, ata pobres dos países ricos. Hoxe en día xa hai licenciadas promocións da Escola Latinoamericana de Ciencias Médicas, creada despois de que o furacán Mitch asolara rexións enteiras de América. Alí estuda mocidade que ven de EE. UU. tamén, onde nunca poderían sequera soñar con ingresar nunha universidade, e fano ao mesmo custo que ten á xente de Cuba: é gratuíto.

Cuba recibe continuos ataques interesados dunha prensa mundial que está en poder da banca e das grandes multinacionais. Asocian os dereitos humanos á libre empresa, á suposta liberdade de comercio. Para quen tivemos a oportunidade de coñecer Cuba, de falar coas súas xentes, de interesarnos por aquilo que se sae da viaxe turística, resulta indignante ler, ver e escoitar opinións que son propaganda, non información.

Cuba tivo e ten moitos problemas. Ao acto xenocida que supón o bloqueo imposto por EE.UU. de facto desde 1959, uniuse a desaparición do 85% do seu comercio exterior a principios da década dos 90 do pasado século. Pero o que conquistou nos duros anos vividos, coa ameaza do país máis armado da historia non se perdeu. Malia as continuas agresións sufridas por organizacións terroristas que teñen a súa base en EE.UU. e que pretenden rematar co conseguido para recuperar os privilexios que a historia lles arrebatou. A loita antiterrorista que Cuba ten dereito a exercer para defenderse supuxo a prisión para os 5 compañeiros que levan 10 anos presos en condicións penosas en EE.UU. logo de xuízos manipulados.

Os Dereitos Humanos cúmprense en Cuba dun modo que para as persoas que cremos no ser humano como individuo e tamén como parte dun colectivo que debe traballar en común para crear un mundo mellor é non só indubidable senón tamén impresionante. Cuba é un exemplo, un paradigma de cumprimento dos Dereitos Humanos, da loita secular da humanidade polo futuro.

O único territorio de Cuba onde hai tortura é a base militar do exército de EE.UU..en Guantánamo. Aí si se pode denunciar con fundamento o incumprimento dos Dereitos Humanos.

Base militar do exército de EE.UU. en Guantánamo
Base militar do exército de EE.UU. en Guantánamo

 

Pasarán máis de mil anos, moitos máis, é a historia esquecerá a George W. Bush, confundirá a el co seu papá, dubidará se o bombardeo de Belgrado foi cando Clinton, pero seguirá lembrando a Fidel e Raúl Castro, Vilma Espín, Celia Sánchez, Abel Santamaría, Frank Pais, Camilo Cienfuegos e a Che Guevara.

A Revolución Cubana é xa un patrimonio da humanidade, acontecemento que significa esperanza no que os pobos son quen de facer. Para quen estamos en contra da guerra entre pobos, mais tamén non concebimos a paz entre as clases, podemos afirmar que, para a historia colectiva, a historia que fan os pobos, sen a Cuba revolucionaria, nada sería igual.

O LEGADO ÉTICO E POLÍTICO DA REVOLUCIÓN, REIVINDICADO NO X ENCONTRO ESTATAL DE SOLIDARIEDADE CON CUBA

Deixa o teu comentario.

Trescentos dous delegados/as pertencentes a 72 Asociacións de Amizade con Cuba, Institucións e organizacións sociais, sindicais e políticas reunidos en Sevilla (Andalucía) reivindicaron o legado ético e político da Revolución Cubana á que recoñecen como proceso histórico de democracia das grandes maiorías e de defensa de ideais de xustiza e solidariedade.

O Encontro celebrouse nos días 2, 3 e 4 de maio e produciu unha resolución final que salienta a dignidade revolucionaria e soberana de Cuba no medio do bloqueo e nun mundo asoballado pola privatización, o saqueo colonial e o dominio financeiro neoliberal.

O texto da Declaración de Sevilla é o seguinte:

A. – O mundo de comezos deste século XXI, baixo a supremacía dos Estados Unidos e mediante a imposición de políticas de privatización económica e dominio financeiro neoliberal, mantén a centos de millóns de seres humanos na miseria, a enfermidade e a ignorancia, e manifesta xa, pola cobiza estragadora do capitalismo, sinais de cambio climático que ameaza unha desfeita para a Humanidade; que asola nacións enteiras do Terceiro Mundo con guerras de pillaxe neocolonial e imperialista que arrafañan seus recursos e rompen as bases culturais, políticas e económicas das súas sociedades. Porén, neste mundo á beira da barbarie, Cuba sobrancea coma unha pequena nación que, con todo e as agresións e difamacións que sofre, mantense digna, revolucionaria e soberana.

B.- Denunciamos o bloqueo que as sucesivas administracións norteamericanas practican contra Cuba; denunciamos o sistema global de agresión que establece medidas de carácter político, económico, cultural e diplomático para causar sufrimento ao pobo cubano e impoñer pola forza un proxecto de recolonización da Illa.

Neste sentido, o Plano Bush é a última volta de fuso deste propósito de intervención ilegal do goberno norteamericano e o recente programa de visitas na UE de Caleb McCarry, designado polos EE.UU. procónsul para a restauración neocolonial, ten como obxectivo promover divisións entre os gobernos da Unión Europea e manter a súa subalternidade política e, con ela, as medidas de cerco contra a soberanía nacional de Cuba que se ven chamando Posición Común Europea.

C. – Esiximos ao goberno español que leve a cabo as accións necesarias ante a Unión Europea para a denuncia da Posición Común Europea e o cesamento das medidas punitivas contra Cuba que establece; propugnamos un marco de relacións baseado no respecto e a colaboración entre nacións soberanas.

D. – Reivindicamos o legado ético e político da Revolución Cubana á que recoñecemos como proceso histórico de democracia das grandes maiorías e de defensa de ideais de xustiza e solidariedade.

A Revolución Cubana, liderada por grandes revolucionarios, como Camilo, o Ché, Raúl e Fidel, permitiu a Cuba liberarse da miseria, vivir en dignidade e ser soberana e a construccion e defensa heroica dun arsenal de armas intelectuais que están a exportar a toda a Humanidade na loita po un mundo mellor.

E. – Grazas á resistencia de Cuba, da súa Revolución e de Fidel, a socialización da produción, da política, do saber revélanse de novo como as mellores ferramentas contra a barbarie capitalista e esta resistencia permitiu que unha nova relación de forzas favorable aos pobos latinoamericanos fortaleza a hexemonía das ideas progresistas e antiimperialistas nese continente. Apoiamos a Alternativa Bolivariana de las Américas (ALBA) porque constitúe un proxecto de integración e desenvolvemento con criterios de equidade, xustiza social e sostenibilidad.

F. – Os colectivos e organizacións participantes neste Encontro integran un movemento asociativo plural e democrático no estado español para a solidariedade política con Cuba, o seu goberno, o seu pobo e o proxecto histórico da Revolución Cubana, proxecto que se sostén no desenvolvemento cultural, na equidade social e na soberanía nacional, no internacionalismo e na axuda aos pobos máis desfavorecidos, na defensa da paz mundial e das relacións xustas entre as nacións.

Cuba, a pesar de ser unha pequena nación e de estar sometida ao acoso e á agresión da maior potencia militar que coñeceu a Humanidade, exhibe e afonda nun modelo social e político que é, hoxe por hoxe, no noso mundo actual, o máis avanzado no terreo das ideas, dos principios éticos e das realizacións educacionais, de saúde e seguridade social para as necesidades de toda a nación.

Por todo iso, este X Encontro de Solidariedade con Cuba del Estado Español comprométese a:

1. – Incrementar os seus mecanismos de coordinación e a súa axenda común de traballo para reforzar o campo orgánico e social que precisa a solidariedade política coa revolución cubana.

2. – Declarar como liñas estratéxicas de traballo para os próximos meses: Manter a denuncia do bloqueo e do acoso imperialista norteamericano a Cuba, así como o desmantelamento da base naval e centro de torturas que Estados Unidos mantén na base de Guantánamo que debe ser restituido á integridade territorial cubana.

3.- O afortalamento da campaña pola liberación dos cinco cubanos prisioneiros en cárceres dos Estados Unidos por loitar contra o terrorismo que se organiza no territorio dos Estados Unidos contra Cuba. A esixencia ao Goberno español para que realice as accións necesarias que consigan o cesamento das medidas punitivas chamadas Posición Común Europea.

4. – Consolidar e fortalecer todos os recursos e ferramentas que nos permitan combater o feroz acoso informativo a Cuba e aos gobernos progresistas de América Latina e conseguir que nos nosos pobos e cidades se coñeza a realidade de Cuba como nación que, aínda que sometida a inxustas agresións, loita cada día por ser máis solidaria, xusto, plural, participativa, que traballa polo desenvolvemento cultural e humano do seu pobo, que se mantén digna fronte á violencia e a dominación dos poderosos da Terra.

5. – Levar a cabo a todo o longo de 2009 unha Campaña ampla e coordinada para conmemorar o 50 Aniversario da Revolución Cubana, reivindicar a traxectoria e o pensamento do Comandante Fidel e celebrar o 80 Aniversario do natalicio do Comandante Ernesto Che Guevara.

6. – Aprobar, coas achegas acordadas polo Plenario o Documento Marco deste X Encontro, baixo o título: “Con Cuba e a Revolución. Pola Paz e a Amizade”.

VIVA CUBA
VIVA A AMIZADE ENTRE OS POBOS
VIVAN FIDEL E RAÚL
POLA LIBERACIÓN DOS CINCO
CUBA VENCERÁ
SEVILLA, 4 DE MAIO DE 2008

Condenan a agresión estadounidense contra os pobos de América Latina.
A Asemblea aprobou tamén unha Resolución Contra a Agresión aos Pobos de América Latina por parte do imperialismo norteamericano.

O texto reza:

“Considerando os últimos acontecementos de carácter político en América Latina, e á vista da escalada militar perpetrada por EE.UU. e os seus réximes cómplices na área, faise máis que necesario e urxente establecer un posicionamento contundente fronte a esta situación por parte do conxunto de persoas e organizacións amigas dos pobos ao longo e ancho do mundo.

Conmemoramos dende 2007 e ao longo de 2008, o 40º aniversario da caída do Che en combate. O propio recordo desta data, serve como exemplo do onte e o hoxe da loita dos pobos latinoamericanos pola súa plena soberanía.

O Che caeu desenvolvendo unha misión internacionalista de esforzo e entrega para os pobos oprimidos polo xugo imperialista; o común, onte e hoxe, na loita que enmarcou a Xesta Boliviana e inspira a Alternativa Bolivariana para os pobos da nosa América, é por unha banda a pervivencia dun sistema de dominación imperial, cada día máis acosado, que esperta a resistencia dos dominados, pero que non se resigna a desaparecer polos sumidoiros da Historia.

O ataque á soberanía Ecuatoriana por parte do réxime tiránico uribista é unha mostra patente da renovada agresividade doimperialismo. Pero a agresión contra Ecuador non pode caracterizarse unicamente como un feito illado descontextualizado doutras ofensas, provocacións e accións armadas contra as nacións da Alternativa Bolivariana das Américas (Alba).

O pseudo referendo na provincia Boliviana de Santa Cruz, os interesados ruídos de sabres en Ecuador, a continua agresión económica e mediática e paramilitar contra Venezuela, e o bloqueo económico, difamación informativa, e patrocinio de accións terroristas contra Cuba forman parte dunha fase específica nunha estratexia de agresión aberta, unha contrarrevolución global evidente que debemos denunciar coa máxima firmeza.

Pero a Historia non pode deterse. Ben pode verse que os procesos de transformación social e emancipación popular tenden á unidade na acción, a práctica e a solidariedade, tal e como revela o afondamento e extensión da ALBA. É o temor á afirmación irrevogable deste proceso na rexión o motor que move a dinámica de terror e morte da estratexia actual do imperialismo.

Para alén das súas manifestacións en países concretos, o ataque a un pobo significa o ataque a todos eles. Por iso, o Plenario do X Encontro Estatal de Solidariedade con Cuba:

Expresa a condena rotunda da agresión do imperialismo norteamericano contra Ecuador.

Secomasí, transmite a súa solidariedade co irmán pobo Colombiano que, coas súas organizacións populares á cabeza, resiste fronte ao dominio despótico e expoliador do seu actual réxime político, súbdito dos Estados Unidos e cómplice dos seus máis infames crimes.

E, en terceiro lugar, saúda o progreso das forzas populares de América Latina, con Cuba como exemplo de loita e vitoria, que levan ao máis alto a dignidade de todos os pobos.

Apoio á Revolución Bolivariana

Os delegados e delegadas no Encontro de Sevilla emitiron aínda unha declaración de apoio ao Movemento de Loita Popular en América Latina. O texto aprobado di:

Os participantes neste X Encontro de solidariedade con Cuba expresamos o noso máis firme apoio á Revolución Bolivariana de Venezuela encamiñada ao socialismo.

As relacións económicas establecidas entre Cuba e a Revolución Bolivariana expresan a solidariedade, a igualdade e xusta reciprocidade que deben presidir os intercambios económicos entre os pobos.

Estas relacións preparan o camiño da integración Latinoamericana arredor da ALBA e en clave socialista.

Apoiamos tamén as loitas de liberación populares e nacionais en América Latina xunto aos correspondentes gobernos progresistas emerxentes, que pugnan por sacudirse as cadeas do neoliberalismo e que teñen na Revolución Cubana un referente socialista e de autodeterminación e soberanía nacional.

Contra a Posición Común Europea

A Asemblea produciu asemade unha Resolución polo fin da Posición Común Europea e o restablecemento de Relacións de Mutuo Respecto entre Cuba e Europa.

Os participantes en este X Encontro -di o texto do manifesto- esiximos do Goberno español que inste na Unión Europea á derogación inmediata da denominada Posición Común cara a Cuba, así como ao restablecemento de relacións de mutuo respecto e igualdade para co pobo e o Goberno cubanos.

Endebén, esiximos que as relacións co Pobo cubano se realicen por medio dos seus lídimos representantes, que son as autoridades revolucionarias, e reclamamos o fin do financiamento de grupúsculos contrarrevolucionarios e desestabilizadores afincados no Estado español.

Tamén denunciamos con firmeza e repudiamos enerxicamente o comportamento de submisión e seguidismo que para co imperialismo norteamericano adoptaron algúns gobernos da Unión Europea.

LIBERDADE PARA OS CINCO!

Deixa o teu comentario.

Finalizado o concurso sobre os Cinco Heroes cubanos presos nos EE.UU por loitar contra o terrorismo, o Comité para a liberación dos Cinco da Coruña convida a todos os participantes neste concurso e ós amigos de Cuba en xeral a continuar con calquer tipo de actividade que conduza a restablecer a xustiza.

A liberación inmediata dos Cinco é de xustiza e vaise lograr porque a presión política aumenta sobre o goberno norteamericano e o caso dos Cinco non é xudicial senón político.

Mostrar o noso apoio á Revolución Cubana fronte ó Imperio fascista é un dos obxetivos acadados tras o acto celebrado no Hotel Oasis Panorama do municipio Playa de La Habana.

Nese modesto acto de entrega dos premios ós compañeiros Percy e Luís quixemos deixar claro o que pensamos : defender ós Cinco e a Revolución Cubana englóbase dentro dunha loita internacional contra a dictadura mundial que o goberno neo nazi dos EE.UU está intentando impoñer ó mundo. ¡Liberdade para os Cinco!

CARTA DE LUIS MATOS AO XEFE DO GOVERNO NORTEAMERICANO

Deixa o teu comentario.

Ciudad de la Habana, 11 de septiembre del 2006.

Señor George W. Bush, Presidente de los Estados Unidos de Norteamérica.

Con repugnancia recibí la noticia de la decisión del Pleno de los jueces actuantes en Atlanta, en relación nuestros hermanos prisioneros injustamente por su gobierno.

No voy a decir que indignado, porque conociendo que rara vez coinciden jueces con dignidad en un proceso relacionado con Cuba, como es el caso de los tres jueces de la Corte del Onceno Circuito de Atlanta, no esperaba una decisión contraria a los intereses de la mafia terrorista cubano americana, protegida por el gobierno que usted preside.

La indignación está en nosotros desde que conocimos del injusto proceso, que nunca debió desarrollarse. Que no esperara otra decisión no es falta de optimismo, porque sé que nuestros hermanos volverán a estar junto a nosotros, y no por decisión de tan inescrupulosos juristas, sino porque la pujanza del pueblo norteamericano y del mundo, que se ha sumado a la irresistible fuerza de este pueblo, es tan grande, que no hay otra fuerza capaz de oponérsele por mucho tiempo.

La falta de ética, profesionalidad, sentido común y humanismo de esos 10 jueces que se pronunciaron en contra de la Defensa, no es más que la prueba de la falta total de dignidad de esos hombres que, además de mantener la justicia norteamericana en el estiércol, pisotean los sentimientos de su propio pueblo, y defienden abiertamente el terrorismo mundial, porque como fieras sedientas de sangre, se sienten felices al ver un mundo ensangrentado por asesinatos y guerras injustas.

No escapa a esta definición el Fiscal General, que por convicción propia y por miedo a que los verdaderos terroristas le pasen la cuenta, se mantiene como hombre de hierro en defensa del mal, sin darse cuenta que los dignos hijos de esta tierra escupirán su tumba.

Me imagino a esos 10 jueces en el pasado, en un campo de concentración nazi arrastrando a indefensos prisioneros por un brazo y arrojándolos en hornos para su incineración. También me los imagino en la expansión territorial de los Estados Unidos, quemando aldeas de indios llenas de mujeres, ancianos y niños. Por último, me los imagino festejando y abrazando a los militares sionistas cuando terminan un bombardeo a una ciudad palestina o del Líbano, y ese abrazo es más apasionado mientras más niños muertos hay.

No creo que sean tan agresivos si tuvieran en el banquillo de los acusados a los terroristas que llenaron de luto a miles de familias con el derribo de las torres gemelas. Les buscarían atenuantes. Es duro decirlo, pero es así como los veo.

La estupidez de estos señores es tan grande, que no se dan cuenta cuánto nos fortalecemos ante decisiones tan absurdas, y que con ello lo que hacen es, además, mantener a nuestros hermanos más tiempo en la primera línea de combate, con el riesgo que puedan ser dañados físicamente por otros prisioneros realmente peligrosos, de lo cual la fiscalía y usted serían directamente responsables.

Felicitaciones a los dos jueces que actuaron junto a un tercero en el Onceno Circuito de Atlanta, y que en el día de ayer mantuvieron su digna posición. Ellos podrán caminar por las calles infestadas de terroristas con peligro, pero con la moral bien alta, y sus hijos y nietos hablarán con orgullo de su actitud.

Quisiera que usted reflexionara, pensara sin dejarse influenciar por los enemigos del género humano, y comprendiera que nuestros hermanos, al seguirles los pasos a los terroristas para evitar sus crímenes, también defendían la vida de los ciudadanos norteamericanos que lo eligieron, pues muchos de ellos podían ser víctimas de los actos terroristas llevados a cabo por connotados contrarrevolucionarios cubanos que hoy viven en Estados Unidos, con la esperanza de derrotar a la Revolución cubana y llevarnos a un pasado de explotación, donde los intereses de la burguesía y su gobierno tirano desangraba a nuestro pueblo, sin darse cuenta que aquí quedamos 11 millones de hombres, mujeres y niños, dispuestos a morir antes que volver a ese pasado incierto.

A pesar de nuestras extremas diferencias, le deseo mucha salud y éxitos en sus decisiones justas.

Saludos cordiales,

Luis Matos
Ciudadano cubano amante de la paz y de la igualdad social.